.

Toczącą się od niemal trzech lat wojna domowa w Syrii jest przykładem tego, co może wydarzyć się na wcale nieodległej od nas Ukrainie. W obu przypadkach realizacja interesów globalnego hegemona, zaciekle broniącego swej słabnącej pozycji międzynarodowej, prowadzi do wsparcia sił uciekajacych się do stosowania przemocy na tle politycznym / wyznaniowym. Oba kraje – Syrię i Ukrainę – doprowadzono na skraj przepaści, tworząc na ich terytoriach strefy permanentnego chaosu. Różnica polega na tym, że Wiktor Janukowycz upadł bez klasy, a Baszar al-Assad z klasą się trzyma.

.
Na razie Ukrainą rządzą oligarchowie. Po kolejnej fali protestów kontrolę nad jej terytorium mogą jednak przejąć neobanderowcy. Kontrolę nad częścią terytorium Syrii sprawuje dziś tzw. Państwo Islamskie, od zasad islamu w istocie niezwykle odległe. Prawy Sektor i inne bojówki nacjonalistyczne nad Dnieprem stanowią jednak analogię takfirystów nad Eufratem. Fakt przebywania w szeregach neobanderowskich batalionów ludzi, ktorzy chwilę wcześniej mordowali swe ofiary w Syrii (przypadek Samanthy Lewthwaite), mówi sam za siebie. Geopolitycznym architektem fali przemocy w obu krajach są Stany Zjednoczone. A my powinniśmy uczyć się od Baszara al-Assada, jak terroryzm skutecznie zwalczać. Oddziały najemników Białego Domu są bowiem równie niebezpieczne na Bliskim Wschodzie i w Europie.

Dlatego jestem po raz kolejny w Damaszku. Życie w stolicy Syrii wygląda coraz bardziej normalnie. Debatujemy na temat zagrozenia terrorystycznego, jego prawnomiędzynarodowych i politologicznych aspektów. Rozmawiamy w gronie ekspertów z Bliskiego Wschodu, Unii Europejskiej, ale też USA. Cieszy fakt, że udział w tej dyskusji zechciał też wziąć jeden z polskich europarlamentarzystów Janusz Korwin-Mikke.

Mateusz Piskorski

http://www.blog.pl/blog-mateuszpiskorski_blog_onet_pl