Edyta Zierkiewicz, Prasa jako medium edukacyjne. Kulturowe reprezentacje raka piersi w czasopismach kobiecych, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2013, ss. 497

            Książka autorstwa Edyty Zierkiewicz pod tytułem „Prasa jako medium edukacyjne. Kulturowe reprezentacje raka piersi w czasopismach kobiecych” stanowi niezwykle ważną odpowiedź na karierę raka piersi w mediach publicznych i komercyjnych. Uzmysławia nam wszystkim – a nie tylko kobietom nim zagrożonym – fakt istnienia interesujących zależności pomiędzy tą chorobą, w szczególności nastawieniem do niej polskiego społeczeństwa a przesyceniem treści medialnych obecnych w dyskursie tą tematyką. W konsekwencji stanowi ona nie tylko wartościowe pod względem edukacyjnym dzieło – uświadamia, gdzie można znaleźć wartościowe dane, a gdzie karmią nas kłamstwem, ale i również cenne źródło inspiracji dla czytelników chcących się nauczyć prowadzenia badań empirycznych właściwych z metodologicznego punktu widzenia.

            Edyta Zierkiewicz w swej pracy uzmysławia czytelnikom jakość edukacyjnego potencjału prasy kobiecej. Uwzględnia wiele różnych tytułów z rozmaitych dziedzin. Dzięki temu wyniki jej badania są całościowe, reprezentatywne i nie można im zarzucić wybiórczego charakteru. Czytelnik z pewnością doceni również to, że badaczka w ramach każdego z prezentowanych omówień wykazała się dociekliwością przejawiającą się w poszukiwaniu wad i zalet kolejnych ujęć, wyszczególnień szans i zagrożeń. Nie daje wyrazu – dostrzegalnemu u wielu naukowców – dążeniu do bezmyślnego potwierdzenia hipotez, wbrew nasuwającym się kontrargumentom. Przykładowo wykazuje dydaktyczne słabości oraz ograniczenia wpisane w przekaz medialny. Uwagi te są nieocenione dla kolejnych badaczy chcących podjąć się badań mających za przedmiot przedstawienia raka piersi.

            Najwięcej uwagi autorka poświęciła relacjom istniejącym pomiędzy świadomością kobiet na temat raka piersi a szeroko pojętym dyskursem medialnym. Ukazała różne sposoby społecznego reagowania na zawartość tego dyskursu. Zdecydowanie najciekawsze, bo najbardziej zaskakujące są zestawienia teorii z praktyką. Stanowią one rezultat eksploatacji zebranego samodzielnie przez Edytę Zierkiewicz materiału empirycznego i zinterpretowanie go z obranego na początku pracy i porządnie omówionego stanowiska, jakim jest konstruktywizm społeczny.

            Na baczną uwagę odbiorców zasługuje i to, że książka została napisana z pedagogicznej perspektywy. Okazała się ona kluczowa w ocenie kulturowych przedstawień raka piersi. Efekty badania są dzięki temu znacznie bardziej rozbudowane i dotykają większej ilości społecznie ważnych aspektów, aniżeli badania inicjowanie przez medioznawców czy kulturoznawców. Wyłania się z nich wszakże niesłychanie interesująca analiza aspektów psychologicznych obecnych w różnych tytułach. Pasjonujące jest z kolei dostrzeganie w nich podobieństw i różnic w odniesieniu do różnych zagadnień towarzyszących rozmowie czy pisaniu o chorobie.

            Na kartach publikacji odnajdzie czytelnik więc raport z rzetelnie przeprowadzonych badań. Autorka opanowała wszakże do perfekcji warsztat pisania oraz posługiwania się: metodami, technikami i narzędziami badawczymi. Pokazowo posłużyła się swoim imponującym warsztatem naukowym oraz pisarskim. Początkujący naukowcy z pewnością mogą się wiele od Edyty Zierkiewicz nauczyć. I pod tym względem jest go godna polecenia praca nawet dla tych, których nie interesuje bezpośrednio dyskurs medialny, rak piersi, kulturowe fenomeny, kulturowe prezentacje oraz ich badanie. Pokazuje bowiem w jaki sposób porządnie zrealizować proces badawczy, aby uzyskać wartościowe i merytoryczne wyniki pracy.

            Edyta Zierkiewicz w swej znakomitej pod wszystkimi względami książce pod tytułem „Prasa jako medium edukacyjne. Kulturowe reprezentacje raka piersi w czasopismach kobiecych” daje czytelnikowi wgląd w problematykę raka piersi widzianą w prasie. Identyfikuje strategie, uzmysławia ich potencjał, czyniąc swe dzieło użytecznym źródłem wiedzy nie tylko dla dziennikarzy chcących pisać o tej chorobie, ale i dla badaczy. Pokazuje w konsekwencji jak wzorcowo badać dyskurs medialny. Obrazowo uświadamia swoich odbiorców jak owocnie korzystać z potencjału pedagogicznej perspektywy. Z tych właśnie powodów jest to monografia godna uwagi i z pewnością niesłychanie inspirująca. Dlatego gorąco się ją poleca.

Książka jest dostępna na stronie Oficyny Wydawniczej „Impuls”: http://impulsoficyna.pl/wyszukaj/prasa-jako-medium-edukacyjne,1474.html

Krzysztof Wróblewski 

a.me.