ONET.pl donosi:
Władze Egiptu przekazały Departamentowi Stanu USA 100 stron dokumentów, które są formalnym oskarżeniem ze strony Kairu wobec pracowników organizacji pozarządowych (NGO), jakoby finansowanych z zagranicy – podaje Reuters.
Międzynarodowy skandal wokół działalności organizacji pozarządowych w Egipcie rozgorzał 5 lutego, kiedy ogłoszono, że 43 osoby, w tym 19 Amerykanów, staną przed sądem za naruszenie egipskiego prawa o działalności organizacji pozarządowych.
(…)
Egipscy śledczy podejrzewają, że organizacje pozarządowe zajmują się nielegalną działalnością polityczną.
Komentarz: Ciekawe jakie byłyby wyniki wnikliwego śledztwa polskich służb (gdybyśmy takie mieli) dotyczącego finansowania w Polsce różnych organizacji prodemokratycznych i proprawo-człowieczych? Spodziewałbym się interesującego raportu. Ale takiego śledztwa nigdy nie będzie… [aw]
Zdaniem niektórych agenci mogą być tylko rosyjscy albo niemieccy…Ciekawe co oni na to?
Całe nasze państwo jest taką jedną, wielką organizacją „prodemo”.
Też mi nowina, Alex Jones trąbi o tym od samego początku. Czyżby niezależne medium onet wreszcie dostało pozwolenie na opublikowanie tych „sensacji”?
Status arcydzieła literatury polskiej oraz eposu narodowego Pan Tadeusz uzyskał po 1863 roku[8]. W 1875 roku ukazała się pierwsza monografia dzieła, w której jej autor – Hugo Zathey – ocenił bardzo wysoko utwór Mickiewicza. Praca ta wywarła duży wpływ na późniejszych badaczy Pana Tadeusza. Swoją pracę Zathey rozpoczął od polemiki z tezą, popularną w okresie polskiego romantyzmu, zgodnie z którą tylko przedchrześcijańska Polska mogła stworzyć dzieło na miarę wielkiej „epopei ludowej”, a chrześcijaństwo tylko zniwelowało te zadatki. Zathey nie przychylił się do takiej tezy, nie podzielając tym samym romantycznych uprzedzeń. Kwestię epopeiczności utworu rozpatrywał w odniesieniu do popularnych w XIX w. na gruncie niemieckim teorii estetycznych dotyczących eposu, wyłożonych w dziełach Jeana Paula, Vischera oraz przede wszystkim Hegla. Według autora porównanie wypadło na korzyść Pana Tadeusza – w utworze znajduje się bowiem ujęcie momentu dziejowego dla narodu w taki sposób, że uwypukla jego dążenie do niepodległości. Ponadto akcja poematu grupuje się wokół jednej potężnej indywidualności, która skupia wszystkie indywidualne cechy narodu. Zaś element tragizmu jest – według Zathey’a – należycie wprowadzony. Kompozycja poematu, stosunek epizodów do akcji głównej oraz obrazów przyrody do wydarzeń zawartych w utworze mają być również zgodne z heglowską estetyką epopei: Tak tu, jak i we wszystkich innych względach zaspokaja poeta w zupełności najwybredniejsze wymagania krytyki[9] Także współcześni literaturoznawcy zajmowali się problemem stosunku Pana Tadeusza do wzorów antycznej epopei. Na podstawie badań Wilhelma Bruchnalskiego[10] i Stanisława Windakiewicza[11] oraz Tadeusza Karyłowskiego[12] Stanisław Pigoń wysnuł wniosek, że Mickiewicz świadomie, jako rodzaj hołdu dla starego olbrzyma poezji epickiej […] włączył w księgę IX kilka sytuacyj, wprost nawet przytoczeń z Iliady Homera, w drobnym stopniu z Eneidy Wergiliusza[13]. Juliusz Kleiner zaś uważał[10], że Wojski to Homerowy Nestor, zwrócił także uwagę, że zasypianie bohaterów lub udawanie się na spoczynek stanowi koniec ksiąg [Pana Tadeusza], jak w p. I, VII i IX Iliady, jak w p. 1, 5, 6, 14, 16, 18 i 19 Odysei. Świt na początku księgi przywodzi na myśl rozpoczynanie pieśni od Eos różanopalcej. Bójka w ks. V i potem bitwa z Moskalami sposobem przedstawienia i przebiegiem walk niekiedy ożywić ma w pamięci zapasy bohaterów Homerowych lub Wergiliuszowych i spolszczenie opowieści helleńskiej przez Dmochowskiego, a Telimena […] pragnie w ks. VII zatrzymać dla siebie serce Tadeusza tak, jak Dydona zatrzymać pragnie przy sobie Eneasza[10]. W konkluzji Kleiner napisał, że wszystkie te świadome upodobnienia scen, postaci, wyrażeń do epiki Homerowej i Wergiliuszowej wprowadzone są żartobliwie; u tłumacza i naśladowcy Wolterowskich powiastek, u autora „Kartofli”, u słuchacza Borowskiego dziwić to nie może, że epika żartobliwa, parodystyczna, uprawiana con amore przez wiek XVIII, jest dlań kontynuacją dostojnego starożytnego eposu, że i koniec bójki w p. V i czyny wojenne zajazdu przedstawia w stylu utworów heroikomicznych. Inwokacja wszakże nie pozostawia wątpliwości o powadze zamiaru epickiego[10]. do wykasowania tralalala
Panie Tomaszu: w domu wszyscy zdrowi?
@Tomasz Dalecki Adam Mickiewicz de Poraj (Novogrodek, Polonha, 24 de decembre de 1798- Constantinopla, 26 de novembre de 1855) foguèt un poèta e patriota polonés, l’òbra que ne marca lo començament del Romanticisme dins lo sieu país.Al cors de la siá vida lutèt per l’independéncia de Polonha per çò qu’es de Russia, ont foguèt exiliat dempuèi 1824 per las siás activitats revolucionàrias pendent la siá epòca d’estudiant. Capitèt a s’escapar de Russia, en s’establint en Lausana. Los sieus poèmas abòrdan tèmas nacionalistas poloneses e presentan una image eroïca, se plan melodramatica, de l’arma umana, e una vision byroniana de la libertat e l’eroïsme. Las siás òbras son estadas tradusidas a la majoritat de las lengas europèas. Entre las tradusidas al espanhòl se tròban los poèmas epics Grażyna (1823) e Pan Tadeusz (1834), lo drama Dziady (Los ancessors, 1823), e lo poèma istoric Konrad Wallenrod (1828), qu’es lo relat d’una venjança patriotica, a resultas del coma li calguèt abandonar Russia e s’establir a París. Pan Tadeusz (fragment):”Litva! Lo mieu país, sètz vos coma la salut, vos avalorar sol o pòt dire quala vos aja perdut.”