Poświęciłem niedzielne popołudnie na „Tajemnicę Westerplatte” Pawła Chochlewa. Poświęciłem je i jestem rozczarowany. To będzie krótka recenzja. Dlaczego? Bo o filmie, którego antypolskiego wydźwięku tylu się obawiało, mogę napisać w zasadzie tylko dwie rzeczy. I żeby było weselej – żadna z nich nie będzie potwierdzeniem „antypolskiego” wyrazu obrazu Chochlewa. Ten film po prostu „antypolski” nie jest. I już. Co więc mogę o nim napisać?
Po pierwsze, że reżyser bardzo realistycznie oddaje ostrzał Westerplatte. Kule rzeczywiście świszczą. Rzeczywiście pada ich grad. I ten grad jest naprawdę prawdziwie pokazany. Człowiek patrząc nań naprawdę zastanawia się jak to jest możliwe, że wielu żołnierzy – pewnie także i dziś – wraca z wojny. Że nie kończą swej żołnierskiej przygody w trzy do pięciu minut. To się akurat Chochlewowi udało.
Po drugie. Autor miał jeden dobry pomysł. Pomysł by starać się pokazać, że to, co dla wielu Polaków jest szlachetnym dziedzictwem romantycznego mitu trwania do końca, to – nawet jeśli czymś takim ostatecznie było – nie było łatwym wyborem. Był konsekwencją wahań, wewnętrznych wątpliwości i ostrych, osobistych sporów. Ludzi, którzy byli tylko ludźmi, a nie bohaterami ze spiżu. Pomysł to sam w sobie dobry tyle, że – fatalnie zrealizowany. Spór między majorem Henrykiem Sucharskim, a kapitanem Franciszkiem Dąbrowskim czy też – inaczej – między Michałem Żebrowskim, a Robertem Żołędziewskim, jest tak naprawdę pokazanym dla mnie sporem między perfumującym się wodą po goleniu i hodującym rasowe psy chorym fircykiem, a najczystszej wody romantycznym szaleńcem. Do tego sporem nudnym. Jak wszystkie spory i dialogi w tym filmie. Nudnym jak przysłowiowe flaki z olejem. Flaki – niestety tym razem – z tak czcigodnego miejsca jak Westerplatte.
Dane o filmie: (http://www.filmweb.pl/film/Tajemnica+Westerplatte-2013-483760)
Jan Filip Libicki
aw
