Przyznam, że od dłuższego już czasu z lekkim zdziwieniem przyglądam się bezkrytycznym wyrazom sympatii i uznania dla ks. Dariusza Oko w szeroko rozumianych kręgach katolickich i konserwatywnych uosabiającego starcie z tak zwanym genderyzmem. Oczywiście nie mam wątpliwości co do tego, że ta – nazwijmy to – ideologia w bliższej lub dalszej perspektywie stanie się realnym zagrożeniem dla moralnej i demograficznej kondycji społeczeństwa, jak i co do tego, że próba zaszczepienia u nas tego poronionego wynalazku będzie miała miejsce. Problemem nie jest uczulanie na to zagrożenie, bo przecież samo w sobie jest ono słuszne, jak i naturalna jest instynktowna obrona księdza. Faktem bowiem jest też to, że krakowski kapłan znalazł się na celowniku środowisk libertyńskiej rewolucji obyczajowej. Mimo wszystko należy jednak postawić sobie pytanie o to czy wykładowca krakowskiej uczelni jest, aby na pewno dobrym adwokatem w tej sprawie.

Profesor krakowskiego Uniwersytety Papieskiego stał się już swoistą ikoną medialną. Na facebooku funkcjonuje kilka stron, które mają być manifestacją poparcia dla duchownego. W telewizji ks. Oko pojawia się nierzadko, a jeszcze częściej pojawia się temat zarówno jego osoby, jak i jego kolejnych działań. Kilka dni temu ksiądz profesor, po tym jak wygłosił swoje przemówienie w Sejmie, był gościem  Moniki Olejnik w jej „Kropce nad i”. Jak nietrudno zgadnąć, Olejnik – w swoim stylu – zasypywała ks. Oko gradem pytań, nie bardzo dając dojść mu do słowa. Jasne, że to okoliczności niezbyt uczciwe i mało sprzyjające do przedstawienia swoich racji, ale z tym ksiądz profesor na pewno się liczył idąc do studio. Jednak uważny katolicki widz, który chciałby wycisnąć jakąś esencję z wypowiedzi duchownego musi popaść w niemałe zakłopotane. Słuchając księdza ma się wrażenie, że właśnie wyszedł z lekcji u Tomasza Terlikowskiego. Mimo tego, że frontmen walki z genderyzmem miał niewiele okazji by dojść do słowa, w ciągu parunastu minut powtarzał kilkukrotnie frazy „judaizm”, „judeochrześcijaństwo”, „kultura judeochrześcijańska” odmieniającej je przez wszystkie przypadki. Głównym zaś argumentem ks. Oko przeciwko genderystowskiej propagandzie było to, że prowadzi ona do „cofania się w ewolucji”. W podobnym tonie wypowiadał się również podczas wystąpienia w Sejmie.

Oczywiście przed wieloma spostrzeżeniami księdzapodpisze się każdy, kto ma w sobie najmniejszą dozę zdrowego rozsądku. Jednak powoływanie się na „judeochrześcijaństwo” i dowodzenie tego, że cywilizacja zbudowana w oparciu o nie jest przedmiotem ataku genderystów wywołuje nie tyle co konsternację, co po prostu śmieszność. Ksiądz Oko, raz po raz zarzuca genderystom brak wewnętrznej logiki w ich poglądach. Sam jednak popada w podobną niespójność posługując się jakimiś sloganami o „judeochrześcijaństwie”. Kapłan zapomniał chyba  też o tym, że pozycja kobiety w judaizmie nie wygląda tak kolorowo jak sam to przedstawia; nie wygląda tak jak w obrębie kultury zbudowanej w oparciu o wiarę katolicką, o chrześcijaństwo. W judaizmie kobieta jest uprzedmiotowiona niewiele mniej aniżeli w islamie. Islam, będący swoistą mutacją judaizmu, dostosowaną do wymagań pogańskich plemion Półwyspu Arabskiego, swój punkt widzenia na kobietę czerpie wprost z tego drugiego. Stąd twierdzenie, że kobieta w judaizmie jest tak samo traktowana jak w chrześcijaństwie jest takim samym nieporozumieniem jak sam termin „judeochrześcijaństwo”. Z resztą jest to wtórne wobec faktu ulegania przez księdza feministycznej narracji. Ujmuje on  sprawę w ten sposób, że można nabrać przekonania jakoby rolą Kościoła i jego główną zasługą była walka o pozycję kobiet w świecie. Obrona przed genderyzmemw oparciu o tak fałszywą aksjologię budzi uzasadnione wątpliwości co do jej zasadności.

Również niezrozumiałe jest posługiwanie się argumentem stanowiącym o powodowaniu przez gender „cofania się w ewolucji”. Można zrozumieć, że swoje wypowiedzi duchowny kieruje do świata zliberalizowanego, który święcie wierzy w ewolucjonizm, ale nie jest to usprawiedliwienie dla budowania argumentacji w oparciu o niego. Ksiądz profesor chyba zapomniał o tym, że totalitaryzmy, o których tak wiele mówi  i do których przyrównuje genderyzm, zbudowane są – mniej lub bardziej – w oparciu o ewolucjonizm czy wręcz skrajny darwinizm. Nazizm jest chyba najlepszym przykładem. Również katolicki modernizm, którym  ks. Oko niestety ulega, oparty jest przede wszystkim o ewolucjonizm. Ksiądz Oko ani razu nie podnosi tego, że filozofia gender jest po pierwsze obrazą Pana Boga. Dla katolika musi to być punkt wyjścia. Tymczasem słyszymy cały czas o obrazie godności człowieka, zbrodni na społeczeństwie, atakach na kobiecość etc. Ksiądz bazuje na tej samej, błędnej aksjologii, na której operują ci, którym chce się przeciwstawiać. Walka z gender w oparciu o takie założenia filozoficzne nie jest chyba najlepszym pomysłem i oczekiwalibyśmy czegoś więcej niż tylko dyskusji o tym czy gender jest ewolucyjnym postępem czy regresem.

Wspomniałem, że słuchając x. Oko ma się wrażenie jakby wyszedł z zajęć formacyjnych u naczelnego Frondy. Na tym jednak nie koniec wpływu terlikowszczyzny. Nasz bohater czerpie też z wątpliwych osiągnięć żony dra Terlikowskiego. Słysząc z ust sługi ołtarza, który bez żenady dostarcza słuchaczom opowiadań o szczegółowych aspektach fizycznych stosunków pederastów, o roli jaką w nich odgrywają ekskrementy, o  samogwałtach etc.  trudno nie czuć swego rodzaju odrazy. Nawet u redaktor Olejnik te wypowiedzi wywołały zniesmaczenie. Na jej pytanie o to czy wypada duchownemu opowiadać publicznie tego typu rzeczy, ksiądz ze zdziwieniem kwituje „ale to przecież prawda!”. Przypomina to żałosne wypowiedzi Małgorzaty Terlikowskiej dla „Wysokich Obcasów”, w których publicznie opowiadała szczegóły z życia intymnego jej samej i swojej rodziny. Tego typu pikanteria wychodząca z ust katolickiego kapłana jest jeszcze bardziej niefortunna i  tym samym bardziej szkodliwa. Nikt nie raczy zauważyć, że taki język to wyjście naprzeciw oczekiwaniom wszelkiego rodzaju apologetów seksualnej rozpusty, którym chodzi właśnie o to, aby intymność wyciągać na wierzch, żeby umniejszać jej znaczenie, burzyć jej świętość, żeby w końcu  rozmawiać o sprawach intymnych jak o parzeniu kawy czy zakupach w galerii handlowej. Ksiądz Oko po prostu nadaje na tych samych falach co krzewiciele dewiacji.  Ponadto chyba nie liczył się z tym, że „Kropka nad i” jest nadawana w czasie i na kanale bez problemu dostępnym dla dzieci i młodzieży, które przecież ma się chronić. Tymczasem dostarcza im się treści, o których lepiej, żeby nie słyszały.

Jest jeszcze jeden niepokojący aspekt działalności ks. Oko – aspekt polityczny. Wokół niego zaczynają gromadzić się politycy Prawa i Sprawiedliwości. Nie wątpię w szczere intencje poszczególnych jednostek. Jednak PiS ma to do siebie, że sprawy światopoglądowe za każdym razem psuje w spektakularnym stylu. Tak było w przypadku próby zmian w ustawie aborcyjnej i tak też było przy okazji ubiegłorocznego głosowania nad projektem ustawy o związkach partnerskich, kiedy na pierwszy front wystawiono prof. Krystynę Pawłowicz. Pojawiały się wtedy nie bezpodstawne opinie o celowości takiej taktyki zmierzającej do ośmieszenia głosu sprzeciwu wobec próby wprowadzenia paramałżeństw. Jeżeli w świecie polityki ks. Oko będzie miał stronników głównie w szeregach Prawa  i Sprawiedliwości to możemy być niemal pewni, że nasze ustawodawstwo będzie coraz bardziej przesiąknięte genderyzmem. Nie dlatego, że jego poszczególne postulaty znajdą akceptację u naszych posłów i senatorów, ale dlatego, że będzie to element antypisowskiej rozgrywki. Takie są skutki zawłaszczenia dla swoich interesów religii katolickiej w Polsce przez jedną, niezbyt z resztą katolicką, opcję polityczną.

Niestety, jak słusznie zauważa jeden z moich kolegów, tak zwana polska prawica działa w oparciu o odruch Pawłowa. Słyszy słowa klucze: ksiądz/opozycjonista, atakuje/walczy, komunizm/gender/homoseksualizm i na tej podstawie, bez jakiejkolwiek głębszej refleksji buduje sobie osąd na najrozmaitsze kwestie. I podobnie jest z casusem ks. Oko. Może w końcu warto spojrzeć na jego działalność choć trochę krytycznie, bardziej wieloaspektowo aniżeli traktować go jak wyrocznię czy bohatera, który powstrzymuje nadciągającą, zbrodniczą ideologię. Jeżeli ktoś jednym tchem wymienia nazwiska Dietricha von Hildebrandta, ks. Tischnera, Leszka Kołakowskiego i mówi, że czuje się ich spadkobiercą to ja naprawdę mam wątpliwości co do tego, czy powinien być naszym rzecznikiem.

Bartłomiej Gajos

a.me.