Ludowy-anarchizm i wolny komunizm

Przed XX wiekiem słowo „komunizm” nie było tożsame z Marksizmem, czy bolszewizmem z jego  sztywnym, autorytarnym, państwowym socjalizmem. Termin ten można odnieść do rewolucji francuskiej i wczesnych teoretyków rewolucji jak Francois Babeuf (1760 – 1797). W tym czasie „komunizm” reprezentował powrót do organicznego społeczeństwa opartego o dobrowolne relacje między ludźmi. Ta idea, która nazywana była „prymitywnym komunizmem” pozostała poza pismami Karola Marksa i Fryderyk Engelsa. Ta idea była obecna w klasycznych pismach od Grecji po Chiny i jest nieodłączną częścią mitologii wszystkich ludów świata.  

 

Nasi dawni przodkowie, którzy żyli w społecznościach łowiecko – zbierackich, nie mogli być nikim innym, jak „komunistami”. Ziemia żywiła małe grupy ludzkości, które żyły dzięki temu co dała im natura. Podział pracy był bardzo ograniczony, mężczyźni polowali, a kobiety zbierały żywność. Oczywistym jest, że każdy specjalizował się w czymś innym, żadna jednostka nie mogła przeżyć samodzielnie poza społecznością. Ludzie byli zależni od siebie, dzięki temu kształtowały się naturalne, organiczne grupy. Nadwyżka mogła zostać skonsumowana tylko przez grupę np. nadwyżka mięsa była rozprowadzana miedzy członków społeczności. Dzięki temu rozwijało się bezklasowe społeczeństwo .

Społeczna stratyfikacja we wczesnych agrarnych plemionach germańskich, które wyłoniły się po okresie Neolitu była zawsze poza wpływami rynkowymi. Przywódcy plemion albo szamani stanowili część społeczności i byli jej poddani. Na skutek rozwoju rolnictwa na ogromną skalę, systemów nawadniania i rewolucji miejskich, kasty i klasy zaczęły co raz bardziej oddalać się od siebie. W życiu plemion germańskich religia Asatru i jej obrzędy przyjmowały  formę grupowej aktywności, w której uczestniczyła cała społeczność. Jednak wraz z rozwojem większych miast, religia stała się również zredukowana do ceremonialnego kultu, w którym pojedynczy człowiek był tylko widzem, obserwatorem spektaklu.

Pomimo tego, że od pierwszej rewolucji neolitycznej codzienne życie  zmieniło się znacznie ze względu na postęp technologiczny „pierwotny komunizm” pozostał  silnie zakorzeniony, tak  jak w społeczeństwie zbieracko-łowieckim, które ją poprzedzało. Struktura klas i podział pracy pozostawał na bardzo ograniczonym poziomie, społeczność w dalszym ciągu była jeszcze mała, mimo nadwyżki w niektórych zawodach dozwolono dalszą specjalizację w nich. Wykorzystywanie człowieka przez państwo nie pojawiło się, aż do momentu, kiedy rewolucja urbanistyczna doprowadziła do upadku społeczności agrarnej; kiedy miasta i rolnictwo zaczęły rozwijać się na dużych obszarach. Wraz z powstaniem pierwszych małych miast w czasie wczesnego średniowiecza, oprócz królów i kapłanów wyłoniła się  nowa kasta handlowców.

Wraz z rozwojem wielkoobszarowego rolnictwa powstała nadwyżka produktów, która doprowadziła do rozwoju nowej klasy wyspecjalizowanych rzemieślników. Dlatego we wczesnym średniowieczu pojawiła się prymitywna formą syndykalizmu, powstały grupy rzemieślnicze, które w ramach wspólnoty zorganizowały się w gildiach religijnych. Ostatecznie nowa klasa wojowników i kapłanów wykorzystała tę rosnącą specjalizację rozwijając sztywne struktury klasowe i przez pracę chłopów  utrzymali nową strukturę dominacji. Tutaj znajdujemy źródło naszej obecnej alienacji: powstała  nieodpłatna praca dla władzy, która stała z dala od ludu.

Przed XVIII wiekiem człowiek był ciągle skupiony na współpracy ze swoim otoczeniem w celu przetrwania. Wraz z rozwojem industrializacji i postępem naukowym  przedsiębiorcy zaczęli traktować świat i ludzi, jak  kopalnie, które mogą być wykorzystywane bez ograniczeń. Kiedy kapitalistyczne formy wykorzystywania złamały stare reguły feudalne i kupieckie, sprzeczności między treścią społeczną, a gospodarczą stały się jeszcze większe. Państwo i system kapitalistyczny użyły trwającej rewolucji technologicznej do wzmocnienia rosnącej centralizacji przemysłowej, administracyjnej i politycznej, kosztem tradycyjnych społeczności, prowadząc do bezprecedensowej alienacji i samotności nowoczesnych ludzi.

Współczesny świat jest rozdarty przez dwie sprzeczne tendencji; jedna prowadząca do śmierci społecznej i drugiej ukierunkowanej ku narodzinom nowego społeczeństwa. W czasach centralizacji, depersonalizacji i rozwoju zglobalizowanego społeczeństwa, koncentracja kapitału wzrasta ze względu na tworzenie międzynarodowych firm międzynarodowych, przez co lokalnych inicjatywy zostały zastąpione przez centralne (ponadnarodowe) państwo, życie staje się coraz bardziej nierealne, bezsensowne i puste. Jednak są jeszcze ludzie, którzy mają dość życia bez znaczenia na całym świecie, od czasu do czasu jesteśmy świadkami powstań przeciwko alienacji. Gdzie dominująca struktura kapitalizmu zawodzi, pojawia się tendencja zastąpienia go wolnym komunizmem, ponieważ ludzie powracają do pierwotnej tendencji  społeczności.

Kryzys współczesnej cywilizacji jest zjawiskiem, które wynika z braku wyższych idei. Wezwanie do wolności, własna rodzina, wspólnota i naród są przede wszystkim elementarne i społecznie instynktowne. Niektórzy mówią, że rewolucja ludowo-anarchistyczna jest rewolucją bez teorii i że jest antyideologiczna. W rzeczywistości istnieje jej teoria i ideologia w tradycji, która jest starsza niż sam kapitalizm, tak stara jak sama ludzkość. Ludowy anarchizm nie walczy z dominującym porządkiem państwowym, dlatego, że sprzeciwia się porządkowi, ale dlatego, że sprzeciwia strukturom dominacji. Dostrzega organiczną, lokalną społeczność jako suwerenny podmiot, który jest zarządzany i zorganizowany od podstaw. Stanowi on odpowiedź na alienację i dehumanizację. Dąży on do powrotu do podstaw stosunków społecznych i ludzkich, które mają kształt wolontariatu w rodzinie, społeczności i pośród ludzi; powrót do wolnego komunizmu.

Przetłumaczył: Tomasz Kosiński

a.me.

Click to rate this post!
[Total: 1 Average: 5]
Facebook

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Prywatne: Ludowy-anarchizm i wolny komunizm

Przed XX wiekiem słowo „komunizm” nie było tożsame z Marksizmem, czy bolszewizmem z jego  sztywnym, autorytarnym, państwowym socjalizmem. Termin ten można odnieść do rewolucji francuskiej i wczesnych teoretyków rewolucji jak Francois Babeuf (1760 – 1797). W tym czasie „komunizm” reprezentował powrót do organicznego społeczeństwa opartego o dobrowolne relacje między ludźmi. Ta idea, która nazywana była „prymitywnym komunizmem” pozostała poza pismami Karola Marksa i Fryderyk Engelsa. Ta idea była obecna w klasycznych pismach od Grecji po Chiny i jest nieodłączną częścią mitologii wszystkich ludów świata.  

 

Nasi dawni przodkowie, którzy żyli w społecznościach łowiecko – zbierackich, nie mogli być nikim innym, jak „komunistami”. Ziemia żywiła małe grupy ludzkości, które żyły dzięki temu co dała im natura. Podział pracy był bardzo ograniczony, mężczyźni polowali, a kobiety zbierały żywność. Oczywistym jest, że każdy specjalizował się w czymś innym, żadna jednostka nie mogła przeżyć samodzielnie poza społecznością. Ludzie byli zależni od siebie, dzięki temu kształtowały się naturalne, organiczne grupy. Nadwyżka mogła zostać skonsumowana tylko przez grupę np. nadwyżka mięsa była rozprowadzana miedzy członków społeczności. Dzięki temu rozwijało się bezklasowe społeczeństwo .

Społeczna stratyfikacja we wczesnych agrarnych plemionach germańskich, które wyłoniły się po okresie Neolitu była zawsze poza wpływami rynkowymi. Przywódcy plemion albo szamani stanowili część społeczności i byli jej poddani. Na skutek rozwoju rolnictwa na ogromną skalę, systemów nawadniania i rewolucji miejskich, kasty i klasy zaczęły co raz bardziej oddalać się od siebie. W życiu plemion germańskich religia Asatru i jej obrzędy przyjmowały  formę grupowej aktywności, w której uczestniczyła cała społeczność. Jednak wraz z rozwojem większych miast, religia stała się również zredukowana do ceremonialnego kultu, w którym pojedynczy człowiek był tylko widzem, obserwatorem spektaklu.

Pomimo tego, że od pierwszej rewolucji neolitycznej codzienne życie  zmieniło się znacznie ze względu na postęp technologiczny „pierwotny komunizm” pozostał  silnie zakorzeniony, tak  jak w społeczeństwie zbieracko-łowieckim, które ją poprzedzało. Struktura klas i podział pracy pozostawał na bardzo ograniczonym poziomie, społeczność w dalszym ciągu była jeszcze mała, mimo nadwyżki w niektórych zawodach dozwolono dalszą specjalizację w nich. Wykorzystywanie człowieka przez państwo nie pojawiło się, aż do momentu, kiedy rewolucja urbanistyczna doprowadziła do upadku społeczności agrarnej; kiedy miasta i rolnictwo zaczęły rozwijać się na dużych obszarach. Wraz z powstaniem pierwszych małych miast w czasie wczesnego średniowiecza, oprócz królów i kapłanów wyłoniła się  nowa kasta handlowców.

Wraz z rozwojem wielkoobszarowego rolnictwa powstała nadwyżka produktów, która doprowadziła do rozwoju nowej klasy wyspecjalizowanych rzemieślników. Dlatego we wczesnym średniowieczu pojawiła się prymitywna formą syndykalizmu, powstały grupy rzemieślnicze, które w ramach wspólnoty zorganizowały się w gildiach religijnych. Ostatecznie nowa klasa wojowników i kapłanów wykorzystała tę rosnącą specjalizację rozwijając sztywne struktury klasowe i przez pracę chłopów  utrzymali nową strukturę dominacji. Tutaj znajdujemy źródło naszej obecnej alienacji: powstała  nieodpłatna praca dla władzy, która stała z dala od ludu.

Przed XVIII wiekiem człowiek był ciągle skupiony na współpracy ze swoim otoczeniem w celu przetrwania. Wraz z rozwojem industrializacji i postępem naukowym  przedsiębiorcy zaczęli traktować świat i ludzi, jak  kopalnie, które mogą być wykorzystywane bez ograniczeń. Kiedy kapitalistyczne formy wykorzystywania złamały stare reguły feudalne i kupieckie, sprzeczności między treścią społeczną, a gospodarczą stały się jeszcze większe. Państwo i system kapitalistyczny użyły trwającej rewolucji technologicznej do wzmocnienia rosnącej centralizacji przemysłowej, administracyjnej i politycznej, kosztem tradycyjnych społeczności, prowadząc do bezprecedensowej alienacji i samotności nowoczesnych ludzi.

Współczesny świat jest rozdarty przez dwie sprzeczne tendencji; jedna prowadząca do śmierci społecznej i drugiej ukierunkowanej ku narodzinom nowego społeczeństwa. W czasach centralizacji, depersonalizacji i rozwoju zglobalizowanego społeczeństwa, koncentracja kapitału wzrasta ze względu na tworzenie międzynarodowych firm międzynarodowych, przez co lokalnych inicjatywy zostały zastąpione przez centralne (ponadnarodowe) państwo, życie staje się coraz bardziej nierealne, bezsensowne i puste. Jednak są jeszcze ludzie, którzy mają dość życia bez znaczenia na całym świecie, od czasu do czasu jesteśmy świadkami powstań przeciwko alienacji. Gdzie dominująca struktura kapitalizmu zawodzi, pojawia się tendencja zastąpienia go wolnym komunizmem, ponieważ ludzie powracają do pierwotnej tendencji  społeczności.

Kryzys współczesnej cywilizacji jest zjawiskiem, które wynika z braku wyższych idei. Wezwanie do wolności, własna rodzina, wspólnota i naród są przede wszystkim elementarne i społecznie instynktowne. Niektórzy mówią, że rewolucja ludowo-anarchistyczna jest rewolucją bez teorii i że jest antyideologiczna. W rzeczywistości istnieje jej teoria i ideologia w tradycji, która jest starsza niż sam kapitalizm, tak stara jak sama ludzkość. Ludowy anarchizm nie walczy z dominującym porządkiem państwowym, dlatego, że sprzeciwia się porządkowi, ale dlatego, że sprzeciwia strukturom dominacji. Dostrzega organiczną, lokalną społeczność jako suwerenny podmiot, który jest zarządzany i zorganizowany od podstaw. Stanowi on odpowiedź na alienację i dehumanizację. Dąży on do powrotu do podstaw stosunków społecznych i ludzkich, które mają kształt wolontariatu w rodzinie, społeczności i ludzi; powrót do wolnego komunizmu.

Przetłumaczył: Tomasz Kosiński

a.me.

Click to rate this post!
[Total: 0 Average: 0]
Facebook

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *