Nominacja Rogozina (przewodniczącego Kongresu Wspólnot Rosyjskich OJCZYZNA i założyciela partii Wielka Rosja) to skutek przedwyborczego sojuszu zawartego przez część środowisk nacjonalistycznych i imperialnych z rządzącą Jedną Rosją. Rogozin jeszcze kilka lat temu uchodził za „rosyjskiego Leppera”, w kampanii wyborczej do Dumy w 2003r., prowadząc listę koalicji OJCZYZNA publicznie oskarżał liderów pro-zachodnich Sojuszu Sił Prawicowych i JABŁOKA o korupcję, podając daty i sumy łapówek przyjmowanych m.in. przez pupila demokratów, ex-wicepremiera Borysa Niemcowa. Przytaczane przez niego informacje nigdy nie zostały skutecznie zakwestionowane przez oskarżanych zapadników.
Na fali sprzeciwu wobec oligarchów i demokratów OJCZYZNA zdobyła 9,2 proc., w związku z czym szybko została „upaństwowiona” przez Kreml i wprowadzona do socjal-patriotycznej formacji Sprawiedliwa Rosja. Sam Rogozin na pocieszenie został wysłany jako przedstawiciel Rosji przy NATO. Dał się tam poznać jako zdecydowany przeciwnik tarczy rakietowej i krytyk amerykańskiej polityki hegemonii światowej. Przed wyborami 2011r. Rogozin wezwał do poparcia Jednej Rosji tłumacząc to napotykanymi trudnościami w rejestracji własnych list przez formacji narodowe i imperialne i wskazując na możliwość wpływania przez patriotów na politykę obozu władzy.
Rogozin (rocznik 1963) znalazł się w rządzie, by spacyfikować opozycyjne nastroje środowisk patriotycznych w Rosji. Jednocześnie jednak jego nominacja oznacza zaostrzenie kursu wobec NATO i USA (a być może także do obecnych władz Polski, bowiem znana jest pogarda, z jaką nowy wicepremier odnosi się do Radka Sikorskiego), a docelowo może służyć wzmocnieniu osobistej pozycji tego polityka. O ile nie spali się on zbyt bliską współpracą z podejrzanymi dla narodowców oportunistami z Jednej Rosji – w przyszłości może być jedną z pierwszoplanowych postaci rosyjskiej sceny politycznej. Ba, w zasadzie już się nią staje.
(karo)
Bieżące komentarze Dymitra Rogozina: http://www.vesti.ru/doc.html?id=671358
http://www.youtube.com/watch?v=RaCycXGAYz8&feature=related
Rosyjscy narodowcy mają przed sobą trzy drogi: mogą wybrać żmudną drogę budowania własnej siły (co popierają m.in. Dugin i Iwaszow), sceptycznej wobec technokratycznej władzy Putina, jak i zdecydowanie wrogiej wobec demokratycznej opozycji. Mogą też dołączyć do demokratów w nadziei, że obalenie obecnej ekipy wywoła chaos, z której wyłoni się narodowa władza. Mogą wreszcie próbować łagodnego entryzmu, tzn. nie rezygnując ze swych zasadniczych postulatów dołączyć do obozu rządzącego, próbując wpływać na jego politykę. Dylematy te (z wszystkimi obocznościami) znane są też w Polsce…