Prezydent Gurbanguły Berdimuhamedow miał pracować nad koncepcją dzieła poświęconego ojca już od wczesnego dzieciństwa. Literacką formę przedstawiono czytelnikom w przededniu obchodów 22 drugiej rocznicy ogłoszenia przez Turkmenistan niepodległości. „Ptak szczęścia” opowiada o latach II wojny światowej, przedstawiając trudne warunki, w jakich przyszło żyć i kształtować swą osobowość Mjalikguli Berdimuhamedowowi. Był on zmuszony do przyjęcia odpowiedzialności za rodzinę (w czym wsparli go sąsiedzi, mieszkańcy ubogiej turkmeńskiej wsi) w sytuacji, gdy jego z kolei ojciec, Berdimuhamed Annajew wyruszył na wojnę. „Wydarzenia opisane w powieści, którą trzymacie właśnie w rękach, dzieło jej bohaterów, cechujący ich ethos układają się w prawdziwą symfonię, podniecającą moje serce od dzieciństwa, jako wielki przykład miłości do Ojczyzny, ludzi, rodziców, a także poświęcenia i wielkiej uduchowienia” – napisał w przedmowie prezydent Berdimuhamedow.

Kult ojca głowy państwa staje się popularnym narzędziem legitymizacji i sakralizacji władzy na terenach postsowieckich (znanym choćby na przykładzie Azerbejdżanu). Dzięki tej operacji Berdimuhamedow uzyskuje także instrument odsuwania na dalszy plan budzącego spore rozbawienie zagranicą kultu swego poprzednika Saparmurata Nijazowa, przy jednoczesnym pośrednim tylko kształtowaniu własnej linii personalno-ideologicznej.

Jak głosi oficjalny Państwowej Agencji Informacyjnej TDH, książka prezydenta „jest pełna wysokiej poezji i głębi filozoficznej. Atrakcyjny i autentyczny, ekscytujący sposób narracji służy celnemu opisowi kraju, ludzi, obyczajów i tradycji, stosunków międzyludzkich, nastawianie wobec natury i dziedzictwa swoich przodków. Autor po mistrzowsku odtworzył rzeczywisty obraz życia społeczeństwa Turkmenistanu w tym trudnym okresie historii, łącząc prawdę historyczną z kunsztem literackim”. W podobnym tonie utrzymano też uchwalony podczas prezentacji książki adres okolicznościowy do prezydenta Berdimuhamedowa, dziękujący mu „za gigantyczną pracę na rzecz utrzymania i poprawy najwyższych duchowych i moralnych tradycji rdzennych mieszkańców Turkmenistanu” oraz samą książkę, mającą „posłużyć jako bezcenny wkład przywódcy Narodu w patriotyczną edukację młodego pokolenia”, w ramach „niestrudzonej i nieprzerwanie okazywanej troski o dobro i pomyślność narodu turkmeńskiego” mającej uczynić krainę Turkmenów ostoją szczęśliwości.

Konrad Rękas

Zapraszam też na Geopolityka.org