Nacjonalizm w krajach postimperialnych jest dosyć specyficzny i z pewnością wyjątkowy, za przykład może służyć tutaj XX-wieczny nacjonalizm hiszpański. Dobry pogląd na to jak ludzie potrafią szufladkować i ignorować różnice daje popularna klasyfikacja ustroju Hiszpanii Franco jako faszystowskiego, gdzie każdy bardziej wnikliwy zobaczy znaczne różnice między ustrojem faszystowskim a “Caudillaje”. Obserwując nacjonalizm samego generalissimusa widzimy, że przybiera on kształt dążenia do wielkości narodu, nie ma on “cech negatywnych” jak rasizm, szowinizm i tym podobne. Można by rzecz, że nacjonalizm Franco jest ostatnim oddechem dawnego Imperium. […]