.

Niezaprzeczalnym faktem który niepokoić powinien każdego świadomego katolika, jest to, iż Franciszek, jako pierwszy papież w historii Kościoła, jest powszechnie wychwalany przez “władców świata tych ciemności, duchy nieprawości w przestworzach” (Ef 6,12). Pod “silnym wrażeniem” jego osobowości pozostaje nawet sam Barack Obama, prawdziwy zwiastun Antychrysta.

Nie ma potrzeby przytaczać tu po raz kolejny wyrazów bezprecedensowego zachwytu świata nad osobą obecnego biskupa Rzymu. O tym jak postrzegany jest jego “romans” ze światem współczesnym świadczą dobit­nie wyniki, jakie otrzymujemy po wpisaniu w dowolną wyszukiwarkę internetową wy­razów “papież Franciszek” oraz “rewolucja”.

Ekwilibrystyka neokatolików, usiłujących przypisać ten fakt powszechnemu brakowi zrozumienia dla “tradycyjnego w istocie” pa­pieża budzić może jedynie śmiech. W swej książce Spustoszona winnica (1973) Dietrich von Hildebrand ostrzegał, że “trucizna naszej epoki powoli przenika do samego Kościoła i wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy z apo­kaliptycznego charakteru naszych czasów”.

Późniejszy papież Benedykt XVI pisał nie­gdyś: “Jestem osobiście przekonany, że kiedy w przyszłości napisana zostanie intelektualna historia Kościoła katolickiego w XX wieku” osoba Dietricha von Hildebranda uznana zostanie za jedną z najwybitniejszych postaci naszych czasów” (Soul of a Lion, s. 12). Postawa obecnych neokatolickich komentatorów pozostaje jednak w rażącej sprzeczności z intelektualną uczciwością von Hildebranda: będąc świadkami programowego zatruwania Kościoła ideami światowymi, z determinacją serwują oni swym odbiorcom środek znie­czulający w postaci fałszywego optymizmu posuwając się do blokowania komentarzy na prowadzonych przez siebie blogach, aby nie mogły przeniknąć tam żadne prawdziwe in­formacje, mogące rozwiać tworzone przez nich iluzje.

Abp Bergoglio, puste seminaria i “Msza z Pinokio”

Rzeczywistość przedstawia się jednak następująco: w wyniku konklawe z roku 2013 liberalny latynoski jezuita zastąpił Benedykta XVI po jego tajemniczej, w ku­riozalny sposób uzasadnianej i absolutnie bezprecedensowej “renuncjacji” z “aktywnej posługi” jako następca św. Piotra.

Pomimo faktu, iż jego “autentycznie duszpasterska postawa” jest obecnie powszechnie wychwa­lana, były abp Jorge Bergoglio w znaczący sposób przyczynił się w latach 1998-2013 do upadku wiary katolickiej diecezji Buenos Aires, w której liczba kapłanów diecezjal­nych, zakonnych oraz członków zgromadzeń zakonnych systematycznie topniała.

Mogliśmy się dowiedzieć o przewodnicze­niu przez niego “Mszy z Pinokiem”, “Mszy z tangiem”, o zapalaniu przez niego świec menory w synagogach (na zdjęciach z tego obrzędu widać, iż ma on na głowie jarmułkę), o udostępnianiu jego katedry w imię dialogu międzyreligijnego protestantom, muzułma­nom, żydom, a nawet grupom partyzantów oraz o świętowaniu w tej katedrze 10-lecia popieranej przez ONZ a utworzonej przez George’a Sorosa oraz Billa Gatesa United Religions Initiative, która – podobnie jak sam Franciszek – odrzuca “prozelityzm”.

Dowiedzieliśmy się również o jego udzia­le w zgromadzeniu pentakostalnym w Luna Park, gdzie razem z kaznodzieją Domu Papieskiego Raniero Cantalamessa przyjął on “błogosławieństwo” od duchownych pro­testanckich, uznając przez to de facto waż­ność “święceń” kaznodziejów telewizyjnych. Nie może więc dziwić, że abp Bergoglio po­zostawił po sobie nie tylko puste seminaria i zdezorientowanych wiernych, ale i pamięć o iście diabolicznych inicjatywach, m.in. ce­remonii “pobłogosławienia” przez pewnego kapłana w kościele parafialnym “małżeń­stwa” pary transseksualno-homoseksualnej oraz publicznym chrzcie dziecka urodzone­go przez kobietę twierdzącą, że obecnie jest mężczyzną oraz mężczyzny, który utrzymuje że jest kobietą.
Doktryna Kościoła, czyli “małostkowe regułki”…

Jednak ten sam prałat, wywodzący się ze sprotestantyzowanego Kościoła Ameryki Łacińskiej, tracącego miliony dusz na rzecz sekt, których duchownych nazywa “braćmi” i “nie ma zamiaru ich nawracać”, objaśnia nam obecnie – już jako papież Franciszek – że postawa jego stanowi w istocie konse­kwencję śmiałej i nowej wizji Kościoła, którą on, w odróżnieniu od swych poprzedników, ma zamiar urzeczywistnić. Realizując to za­mierzenie, minionych osiemnaście miesięcy poświęcił na deprecjonowanie każdego nie­mal aspektu Tradycji Kościoła.

Nieustannie wyrażał swą pogardę dla nie­omylnych definicji doktrynalnych (dyskre­dytowanych przez niego jako “sztywne for­mułki, których uczy się na pamięć lub które ujmowane są w słowa wyrażające absolutnie niezmienną treść”); jego tradycyjnych reguł dyscyplinarnych ustanowionych dla ochro­ny doktryny (wyszydzanych przez niego jako “małostkowe normy postępowania”, “drob­nostki”, “małostkowe regułki”); jego spójnej teologii (“wykrochmaleni chrześcijanie, zbyt grzeczni, którzy rozmawiają o teologii spokoj­nie przy herbatce”); jego starożytnej liturgii rzymskiej (określanej przez niego jako “rodzaj mody”, od której pewni ludzie “są uzależnie­ni”); dla życia kontemplacyjnego członków zgromadzeń zakonnych (wyśmiewał zakon­nice klauzurowe jako “zbyt uduchowione”, o “uśmiechu stewardesy”); a nawet jego ho­miletyki (lekceważąco wyrażając się o “wybit­nych kaznodziejach”, których kazania są “je­dynie przejawem próżności”, jako że “nie sieją oni nadziei, współczucia i poczucia bliskości” tak, jak to czyni on sam).

Choć twierdzenie takie może być uznane za zuchwalstwo, Franciszek sprawia wraże­nie, jak gdyby chciał poprzez swe antypa­tyczne odczytywanie Ewangelii zdeprecjo­nować samo Objawienie. Według Franciszka, “Kościół ma naśladować Jezusa, a nie dawać wykładów o miłości, miłosierdziu; nie sze­rzyć w świecie jakiejś filozofii czy drogi mą­drości. .. Oczywiście, chrześcijaństwo jest także i tym, ale w konsekwencji [swej zasad­niczej misji – przyp. tłum.]. Matka Kościół, podobnie Jezus, naucza przykładem, a słowa służą [jedynie] do wyjaśnienia znaczenia jego gestów”.

Pompatyczne pustosłowie…

Ale prawda jest dokładnie przeciwna. Chrystus Pan jest nade wszystko Boskim Nauczycielem, ilustrującym czynami (w tym również cudami) głoszoną przez siebie naukę. Franciszek odwraca ten porządek. W rze­czywistości Odwieczne Słowo poprzedza i motywuje działanie Kościoła w porządku miłości: nauczanie Kościoła nie jest konse­kwencją “refleksji” nad dobrymi uczynka­mi. Franciszek jednak – w iście pelagiań­ski sposób – redukuje wiarę do uczynków, a całą doktrynę katolicką do “refleksji” nad nimi. Magisterium zawiera jednak objawio­ne prawdy, wyrażone słowami Chrystusa i apostołów, wiernych nakazowi Zbawiciela: “Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, ucząc je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem”.

Ewangelia pełna jest tego, co Franciszek wyśmiewa jako “wykłady” ­choć sam nie potrafi powstrzymać się od wy­głaszania wykładów o rzekomych niedosko­nałościach i błędach Kościoła.

Zakres ambicji Franciszka wyzierający z kart adhortacji Evangelii gaudium jest tak szokujący, że nasuwa podejrzenie o obłędzie. Deklaruje on w swym rozwlekłym manife­ście: “Marzę o «opcji misyjnej», zdolnej prze­mienić wszystko, aby zwyczaje, style, rozkład zajęć, język i wszystkie struktury kościelne stały się odpowiednią drogą bardziej dla ewangelizowania współczesnego świata, niż do zachowania stanu rzeczy”.

Treść tego do­kumentu zdaje się sugerować, że jego autor nosi się na poważnie z planem całościowego niemal “zreformowania” tak Kościoła, jak i świata. Znajdujemy w nim takie sformuło­wania: “nowy rozdział ewangelizacji”, “nowe drogi podróży Kościoła”, “nowe narracje i paradygmaty”, “nowy porządek stosun­ków międzyludzkich”, “nowy sposób życia wspólnego w wierności Ewangelii”, “nowy wkład do refleksji teologicznej”, “nowe kie­runki dla ludzkości”, “nowe znaki i nowe symbole, sposoby przekazywania Słowa”, “nowa mentalność, kierująca się pojęciami wspólnoty, prymatu życia wszystkich wo­bec przywłaszczenia dóbr przez niektórych”, “nowa mentalność polityczna i ekonomiczna”, “nowe syntezy kulturowe”, “nowe procesy społeczne”, “nowe horyzonty myśli”, “nowa sytuacja społeczna”.

Całe to pompatyczne pustosłowie może budzić śmiech i nie jest jasne, jak dokument ten może być zaliczony w ogóle do magisterium papieskiego. Jak powiedział dość dy­plomatycznie kard. Burke, Evangelii gaudium „jest innym rodzajem dokumentu i osobiście nie wiem, jak go scharakteryzować. Nie są­dzę jednak, że pomyślany on został jako element magisterium papieskiego. Takie jest przynajmniej moje wrażenie”.
Szyderstwa z katolików

Dokumentu tego nie da się jednak po pro­stu zignorować i odłożyć na półkę, jest on bowiem najpełniejszym i spójnym wyrazem ideologii, z jakim mieliśmy do czynienia w burzliwej epoce posoborowej. Jest prawdzi­wą apoteozą niestrudzonego ducha “refor­my” uwolnionego przez II Sobór Watykański i prowadzącego do pełnej syntezy Kościoła oraz “świata współczesnego“. Jeśli potrak­tować ten tekst poważnie, realizacja przed­stawionych w nim planów wymagałaby w Kościele kolejnej rewolucji, w porównaniu do której Vaticanum II jawiłoby się jako wy­darzenie w istocie mało znaczące. Z właści­wą sobie przenikliwością Antonio Socci pi­sze o zjawisku “bergoglianizmu”, opisując je jako “dokonującą się w Kościele przemianę, która bardzo dezorientuje wiernych, a rów­nocześnie wywołała zadziwiające zjawisko nagłych «konwersji» wśród duchownych i in­telektualistów”.

Niezależnie jednak od tego, jak bardzo utopijny i nierealistyczny byłby “bergoglia­nizm”, stanowi on poważne wyzwanie dla jedności Kościoła i zachowania Tradycji – czego dowodzą skutki jego wdrażania w diecezji Buenos Aires. Powagę problemu uświadomić możemy sobie wówczas, gdy rozważymy programowe i całkowicie bez­podstawne oczernianie przez Franciszka resztek katolików wciąż przywiązanych do wszystkiego, co on sam deprecjonuje – tzn. do tradycyjnego rzymskiego katolicy­zmu w całej jego integralności.

We wspomnianym dokumencie Fran­ciszek fałszywie oskarża tradycyjnych kato­lików o “pochłonięty sobą prometejski neo­pelagianizm” oraz o to, że “stawiają siebie wyżej od innych, ponieważ zachowują okre­ślone normy, albo ponieważ są niewzrusze­nie wierni pewnemu katolickiemu stylowi czasów minionych”. Ich “domniemane bez­pieczeństwo doktrynalne czy dyscyplinar­ne” – szydzi papież – “prowadzi do narcy­stycznego i autorytarnego elitaryzmu, gdzie zamiast ewangelizowania pojawia się analiza i krytyka innych”.

Zwróćmy uwagę, że słowa te wyszły spod pióra papieża, który niemal od samego po­czątku swego pontyfikatu nieustannie oce­nia, krytykuje i obraża członków Kościoła. Niestrudzone ataki Franciszka na tradycjo­nalistów są w istocie klasyczną taktyką de­magoga, który stara się wywołać niechęć do niewygodnej grupy ludzi, by mogli oni zostać zneutralizowani i nie przeszkadzali w reali­zacji jego własnych planów.

Biskup Rzymu, który obraża swoich wiernych

Przyglądając się nagonkom, jakie rozpętał Franciszek przeciwko wszystkim i wszystkie­mu, co go w Kościele irytuje – nie wspomina­jąc ani słowem o herezji, heretykach oraz tych, którzy odrzucają nauczanie Kościoła o mał­żeństwie, prokreacji i homoseksualizmie ­wydaje się, że wszystko zostało “pozamiatane”, przynajmniej retorycznie. Pozostaje nam je­dynie “bergoglianizm”: “codzienne rozważa­nia papieża Franciszka”, jego konferencje pra­sowe oraz spontaniczne wywiady dla różnych periodyków i mediów, zawierające tak zdu­miewającą gmatwaninę improwizowanych i mętnych wypowiedzi, że nawet o. Dwight Longenecker przyznaje, iż “wywołują one wśród wiernych dezorientację, konsternację i oszołomienie” i “mogą jedynie podkopać au­torytet urzędu nauczycielskiego”.

Niemal odbiera się wrażenie, jak gdyby naczelną władzę w Kościele sprawował nie biskup Rzymu, którego głównym obowiąz­kiem jest strzeżenie i przekazywanie tego co otrzymał, podporządkowując swą własną osobowość i opinie swemu urzędowi, ale ktoś w rodzaju prezesa partii, którego deklaracje rządzić muszą życiem wszystkich jej człon­ków. Człowiek, który mówi o decentralizacji władzy papieskiej i wydaje się być przeciw­ny używaniu słowa “papież”, paradoksalnie przyczynia się do utrwalania najgorszej for­my papolatrii w historii Kościoła. Od kato­lików oczekuje się obecnie, by wyczekiwali w skupieniu na kolejną papieską “myśl dnia”, przekazywaną natychmiast na cały świat przez media świeckie i liberalną prasę kato­licką, pełne zachwytu dla “rewolucji papieża Franciszka”.

“Poczuć zapach swoich owiec”…

Nawet gdyby “bergoglianizm” był jedy­nie retoryką, to i tak szkody, jakie wyrzą­dza, byłyby trudne do oszacowania. Jednak papież, który wobec świata okazuje niespo­tykaną wyrozumiałość – poza sytuacjami, gdy przy dzikim aplauzie mediów potępia tradycyjnych katolików i ich “małostkowe normy” – prywatnie rządzi Kościołem żela­zną ręką. To właśnie on nakazał zniweczenie dzieła Franciszkanów Niepokalanej w związ­ku z tym, co jego bezwzględny pełnomoc­nik o. Volpi postrzega jako niewybaczalne “zbrodniomyśli”: “kryptolefebvryzm” i “zde­cydowanie tradycjonalistyczny odchył”.

To właśnie Franciszek, przygotowując grunt pod demontaż kolejnego autentycznie katolickiego zgromadzenia, zarządził “wi­zytację” u Franciszkanek Niepokalanej, gdy kard. Braz de Aviz odkrył tak u nich, jak i “u pewnej liczby nowych instytutów – któ­re dają nie tylko przedsoborową, ale nawet antysoborową formację” – “rzeczywiste od­chylenia”. O jakie dokładnie chodzi “odchy­lenia” i czym konkretnie jest “przedsoboro­wa” czy “antysoborowa formacja”?

Pierwsze doniesienia wskazują, że wi­zytatorzy kwestionowali odprawianie w tej wspólnocie tradycyjnej Mszy, mówili za­konnicom, że modlą się za dużo, za dużo się umartwiają, są “zbyt odizolowane” i że mu­szą przejść program “reedukacji” zgodnie z kryteriami Vaticanum II – cokolwiek to miałoby oznaczać.

Tradycyjne normy, prak­tyki i ideały katolickiego życia zakonnego, jeśli wręcz nie sama idea klasztoru, postrze­gane są obecnie najwyraźniej jako niewyba­czalne odchylenia od “bergogliańskiej” wizji Kościoła, zgodnie z którą wszyscy opuścić mają “peryferie”, by móc poczuć “zapach owiec” – cokolwiek to oznacza.

Ideologia papieża Franciszka

Sam kard. Braz de Aviz posługuje się ję­zykiem ideologa przeprowadzającego czystkę partyjną na polecenie jej przewodniczące­go. A ideologią, która kryje się za tą czyst­ką, jest właśnie “bergoglianizm”. Jest to ta sama ideologia, w oparciu o którą rehabili­tuje się marksistowskiego kapłana zasuspen­dowanego przez Jana Pawła II, podczas gdy świątobliwy założyciel Franciszkanów Niepokalanej, o. Stefano Manelli, którego rodzicom za pontyfikatu Benedykta XVI przyznano tytuł sług Bożych, umieszczony został w areszcie domowym przez tego same­go “komisarza”, któremu Franciszek polecił zniszczyć to znajdujące się w stanie rozkwitu zgromadzenie zakonne, obfitujące w zdrowe powołania.

Jest to ta sama ideologia, która wychwala heretyckie, neo-modernistyczne twierdzenia kard. Kaspera jako wyraz “głębokiej teolo­gii”, zakazując równocześnie Franciszkanom publikacji ich wszystkich całkowicie or­todoksyjnych książek i artykułów. Jest to ta sama ideologia, która doprowadziła do zwołania synodu niebezpiecznych radyka­łów, w celu przedyskutowania niepoczytal­nej propozycji kard. Kaspera (jej prezenta­cja spotkała się z aprobatą Franciszka) – by pozwolić rozwiedzionym katolikom, którzy zawarli nowe związki, przystępować do spo­wiedzi i Komunii św. w sytuacji, gdy będą oni w dalszym ciągu utrzymywać swe cudzo­łożne stosunki.

Jest to wreszcie ta sama ideologia, któ­ra stoi za planem usunięcia kard. Burke’a ze stanowiska zwierzchnika Sygnatury Apostolskiej w tym samym czasie, gdy Franciszek powołuje specjalną komisję, mającą opracować, już bez udziału kard. Burke’a, przyspieszoną procedurę stwierdza­nia nieważności małżeństw, stanowiącą dla każdego rozważającego małżeństwo katolika wyraźny sygnał, że pod “rządami miłosier­dzia” papieża Franciszka w razie czego łatwo będzie o drogę ucieczki. Przyszłe małżeń­stwa, zawierane ze świadomością możliwości skorzystania z zatwierdzonej przez Watykan “przyspieszonej procedury unieważniającej”, łatwo będzie domniemywać za nieważne, przez co podkopane zostaną same funda­menty tego sakramentu.

“Fałszywe wyobrażenia i fantazje” biskupów

Podsumowując: “bergoglianizm” da nam Kościół, który w imię “miłosierdzia” nie tyl­ko brać będzie ludzi takimi, jakimi są (co Kościół czynił zawsze), ale też pozostawi ich takimi – ograniczając swą rolę do “zazna­jamiania” ludzi z Bogiem i pozwalając im traktować Go wedle własnego upodobania.

Trudno w to uwierzyć? Przeczytajmy co po­wiedział Franciszek niedawno w mowie do nowo mianowanych biskupów: “Błagam was, byście nie ulegali pokusie zmieniania ludzi. Kochajcie ludzi, których Bóg wam powierzył, nawet kiedy «popełnili ciężkie grzechy», nie zanudzając ich naleganiami, by «zwracali się do Pana» o przebaczenie i nowy początek, nawet kosztem odrzucenia waszych fałszy­wych wyobrażeń o Bożym obliczu czy wła­snych fantazji na temat tego, jak doprowadzić ich do komunii z Bogiem”.

Dlaczego Franciszek ujmuje w pogardliwy cudzysłów sformułowanie “popełnili ciężkie grzechy” i co rozumie poprzez “fałszywe wy­obrażenia o Bożym obliczu” oraz “fantazje” na temat doprowadzenia tych ludzi do ko­munii z Bogiem? Niezależnie od odpowiedzi jasne jest, że “bergogliańskie” pojęcie miło­sierdzia bardzo różni się od tego, co rozu­miała przez to słowo św. Katarzyna ze Sieny, doktor Kościoła: “To o Krew tę spragnieni słudzy Twoi błagają u tych drzwi, prosząc Cię przez nią o miłosierdzie dla świata oraz o to, by święty Twój Kościół rozkwitał wonnymi kwiatami dobrych i świętych pasterzy, których zapach unicestwi odór odrażających kwiatów grzechu”.

Misja Kościoła polega właśnie, na “zmienianiu ludzi”, na usuwaniu odoru grzechu, na prowadzeniu ich do stanu łase przez udzielanie sakramentów, co Dietrich von Hildebrand nazywa “przeobrażeniem w Chrystusa”. Czyż św. Paweł nie uczył Efezjan, że powinni “przyoblec się w człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości”? Czyż nie pisał do Koryntian: “Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto stało się nowe”? Na tym właśnie polega nowość, o której pisze .Ewangelia, nowość wiecznego Boga, będącego, jak pisał w swych Wyznaniach św. Augustyn “tak odwiecznym, a jednak tak nowym”.

Jest to nowość istniejąca poza czasem, nie mająca nic wspólnego ze “świa­tem współczesnym”, nową liturgią, “nową ewangelizacją” czy też czymkolwiek innym, co uznane zostało za nowe w ograniczonym w czasie ujęciu “bergoglianizmu”.

Koniec tej walki jest znany – Tradycja zwycięży!

Wyjaśniając przyczyny, dla których za­rządzona została wizytacja Franciszkanek Niepokalanej, kard. Braz de Aviz stwierdził, że dawanie kapłanom i siostrom “przedsobo­rowej formacji” oznacza “stawianie się poza historią”. Jest to prawda. “Bergoglianizm» w szczególności i “duch Vaticanum II’ w ogólności stanowią wyraz ideologicznego postulatu, by Kościół poddać historycyzmowi w swej doktrynie i praktyce, dostosowując go do zmieniających się czasów”.

Znajdujemy się w obliczu bitwy, być może rozstrzygającej, pomiędzy ideologicznymi zwolennikami Kościoła uwięzionego w cza­sie, których pogoń za nowinkami nie usta­nie, aż ostatecznie nie zleje się on w jedno ze światem (to dokonuje się na naszych oczach), a obrońcami Kościoła, który zawsze był prawdziwie nowy, ponieważ jego tradycyjna doktryna oraz praktyki są ponadczasowe.

Wiemy, jak zakończy się walka z Tradycją, która to walka wyniszcza Kościół od niemal 50 lat: przyniesie ona ostatecznie pełny triumf Tradycji dzięki bezpośredniej interwen­cji Boga i Niepokalanej w momencie, kie­dy wszystko wydawać się już będzie stra­cone.

Wiemy jednak również, ponieważ mamy oczy do patrzenia, że pojawienie się owej ideologii, słusznie określanej mianem “bergoglianizmu”, stanowi punkt zwrotny w konflikcie, od którego zależy los świata.

Jedyne, czego nie wiemy to, czy ktoś do­żyje tego nieuniknionego zwycięstwa, a jeśli tak – to kto… .

Christopher A. Ferrara

Tłum: Tomasz Maszczyk

Źródło: Zawsze wierni, nr. 1(176) styczeń 2015

za Bibula.com