Wprawdzie oświadczenie jest już sprzed 4 lat (10-04-2008), ale nadal robi wrażenie. Oto co ciekawsze wyjątki:

„Gdy czytam najnowsze opracowania o zniewoleniu człowieka w Chinach, opisy brutalnych represji stosowanych przez władze chińskie wobec narodu tybetańskiego, ale także niezależnych od państwa katolików czy przeciwników systemu komunistycznego, to wciąż aktualne wydaje się pytanie: Czy Chiny są jednym wielkim więzieniem? (…) Niezależnie od tego, czy mamy lewicowe, czy prawicowe poglądy, nie możemy pozostawać obojętni na to, co od ponad 50 lat dzieje się w Tybecie pod chińską okupacją”.

Prawdę mówiąc, ja mając „prawicowe poglądy” podchodzę do tego z całkowitą obojętnością i zastanawiam się jak nasze apele w sprawie „wolnego Tybetu” mogą wpłynąć na nasze stosunki gospodarcze i polityczne z państwem, które za kilka lat będzie pierwszą gospodarką świata? Czysta logika racji stanu i zero sentymentalizmu. Tak rozumie politykę zagraniczną klasyczna prawica, wolna od obsesji.

Jako konserwatysta nie zamierzam także protestować przeciwko „zniewoleniu człowieka”, ponieważ Deklaracja Praw Człowieka nie zalicza się do kanonu prawicowych świętych tekstów.

Niestety, przytoczony cytat wskazuje, że antykomunizm jest obsesją, ponieważ nie pozwala spojrzeć na Chiny takimi jakimi one są. To absolutnie nie jest państwo komunistyczne, lecz konserwatywne. Panuje tu rodzaj nacjonalistycznego i wolnorynkowego autorytaryzmu. Oczywiście, jest to konserwatyzm nie w pojęciu tradycji europejskiej, lecz chińskiej. Nie ukrywam, że model ten – po jego adaptacji do zachodniej i chrześcijańskiej tradycji politycznej i religijnej – bardzo chętnie zaczepiłbym w Polsce. Jako pierwszy zapisałbym się do chińskiej partii „komunistycznej”, właśnie dlatego, że jest to chyba najbardziej autorytarna i wolnorynkowa partia polityczna współczesnego świata. Jest znacznie bardziej na prawo niż wasza ukochana partia Victora Orbana.

Antykomunizm oglądany z tej perspektywy, w rzeczywistości sam staje się ideologią rewolucyjną przeciwko konserwatywnemu państwu, a takim są dziś Chiny. Zachowując prawicową terminologię, antykomunizm staje się doktryną kontestacji ustalonego porządku, zapominając, że wszelka władza ustanowiona ma charakter Boski i katechoniczny. Przecież pożal się Boże „antykomunista” Artur Górski domaga się… demokratyzacji Chin i uznania przez nie rewolucyjnej zasady „prawa narodów do samostanowienia”. Są to zasady, których konserwatyści nigdy nie uznawali, nie uznają i uznawać nigdy nie będą (chyba, że kanon prawicowości będzie definiował Kaczyński z Hofmanem).

„Przed inwazją komunistycznych Chin w październiku 1950 r. Tybet był niepodległym państwem. (…) w Tybecie mamy dwuklasowe społeczeństwo, ostro rozdzielone wzdłuż linii narodowościowej. Chińczycy należą do klasy panów, są ludźmi zamożnymi, mieszkają w miastach i czerpią zysk z rozwijającej się turystyki. Natomiast Tybetańczycy należą do klasy niewolników, koczują na prowincji, często mieszkają w ruderach i zajmują się uprawą jałowej ziemi”.

Innymi słowy, pos. Górski twierdzi, że dla większości Tybetańczyków chińska okupacja niewiele zmieniła. Mało kto w Polsce wie, że w chwili ataku Chin na Tybet w tym ostatnim kraju panowało jeszcze – oficjalnie! – niewolnictwo, a większość chłopów nie posiadała wolności osobistej. Byli chłopami pańszczyźnianymi, nie byli właścicielami ziemi, którą uprawiali. Wniosek z tego, że nadal są w podobnej roli, a zmienili się tylko panowie. Teokrację opowiadających bajki o reinkarnacji buddyjskich mnichów – opływających w luksusy wykorzystując ciemnotę wieśniaków – zamieniono na panowanie Chińczyków.

Wracając jeszcze do prześladowań katolicyzmu w Chinach, to warto wspomnieć, że w Tybecie, przed aneksją, za nawracanie na chrześcijaństwo groziła kara śmierci w postaci OBDARCIA ŻYWCEM ZE SKÓRY. Jakkolwiek Chiny nie darzą sympatią misjonarzy katolickich, to nie słyszałem aby kara tego typu znajdowała się w miejscowym kodeksie karnym. Kościół w Chinach ma się tak jak się ma. Jest wprawdzie całkowicie zetatyzowany, ale jednak istnieje. Chrzci, szafuje sakramentami. Zachował łacinę w trakcie Mszy św. dłużej niż Kościół posoborowy.

„Większość uchodźców tybetańskich opowiada się za niepodległością i wyklucza pozostanie Tybetu w granicach Chin. W 1997 r. parlament emigracyjny przyjął rezolucję upoważniającą Dalajlamę do podejmowania decyzji w sprawie przyszłego statusu Tybetu bez przeprowadzania referendum. Ponieważ Dalajlama jest niekwestionowanym przywódcą religijnym i politycznym, uznawanym za najwyższego mistrza przez wszystkich Tybetańczyków, zaakceptują każdą jego decyzję”.

Biorąc pod uwagę znaną powszechnie sympatię Dalajlamy dla III Rzeszy, a potem dla marksizmu, byłbym ostrożny z powierzaniem mu podejmowania wszystkich decyzji jako „najwyższemu mistrzowi”. Nie wspominam oczywiście o tym, że konserwatysta zachodni, czyli katolik, nie wierzy w jakiekolwiek gusła, że Dalajlama to któraś tam reinkarnacja kogoś tam. W takie bajki wierzą jednak katoliccy posłowie PiS.

„Wszystko zależy od tego, czy Chińczycy będą potrafili zrezygnować z brutalnej polityki kolonialnej, którą prowadzą wobec państwa na dachu świata. Można mieć nadzieję, że niegasnący duch oporu w narodzie tybetańskim, liczne krytyczne głosy społeczności międzynarodowej, w tym polskich polityków, wobec postawy władz chińskich, ale przede wszystkim zbliżająca się olimpiada w Pekinie przybliżą Tybet do wolności”.

Nie wiem jak konserwatysta może potępiać „politykę kolonialną”? Wiem tylko, że konserwatysta absolutnie nie jest zwolennikiem „niegasnącego ducha oporu”, ponieważ uznaje, że wszelka władza pochodzi od Boga. Konserwatysta ma także duży sceptycyzm co do „krytycznych głosów społeczności międzynarodowej”. Szczególnie zaś nie nakłania „polskich polityków” do działań o charakterze ideologicznym wobec innego państwa. Przeciwnie, zadaje sobie pytanie następujące: jakie mój kraj ma w tym przypadku interesy? Ja takowych nie widzę.

Gdyby Artur Górski napisał nam, że popieramy „wolny Tybet”, ponieważ tamtejsze władze obiecują nam jakieś pole naftowe, to można by sprawę rozważyć, szczególnie gdyby reżim w Chinach chwiał się. Jednak to Chiny są przyszłością świata. Propozycji żadnej od Tybetu nie dostaliśmy, a emigracyjny „rząd” Dalajlamy uważam po prostu za operetkowy. Dalajlama to znany pupilek internacjonalistycznego lewactwa, wszystkich socjalistów, demokratów i wyznawców ideologii praw człowieka.

Co konserwatysta ma wspólnego z „wolnym Tybetem”? Czy pisowskich konserwatystów i konserwatystów „w ogóle” łączy coś poza nazwą?

Adam Wielomski