W trakcie niedawnej polemiki między Adamem Wielomskim a Magdaleną Ziętek, w pierwszej odpowiedzi Adama Wielomskiego zatytułowanej „O moim ukrytym luterstwie i heglizmie” (https://konserwatyzm.pl/artykul/7790/o-moim-ukrytym-luterstwie-i-heglizmie ) znalazł  się następujący akapit :

„Dość dobrze rozumiem dlaczego Pani Magdalenie pogląd ten się nie podoba. Jeśli konserwatyzm przekształcamy w system filozofii politycznej – w dodatku oderwany od realiów empirycznych – to może on łatwo nabrać charakteru rewolucyjnego, anarchistycznego czy jakiegokolwiek innego. Z punktu widzenia doktryny o »monarchii z Prawa Bożego« możemy znakomicie kontestować ten świat, który realnie istnieje. Z punktu widzenia sojuszu Tronu i Ołtarza możemy głosić totalną nieprawowitość istniejących empirycznie stosunków politycznych. Nawet tomizm – pojęty jako oderwany od empirii system filozoficzny – może zostać zużytkowany do intelektualnego masakrowania empirycznej rzeczywistości jako »nierzeczywistej«. Możemy nawet głosić narodziny tomistycznej rewolucji antydemokratycznej.

Niestety, w moim przekonaniu taki konserwatyzm, odseparowany od realnej polityki, staje się utopią i doktryną rewolucyjną. Jakkolwiek celem tak pojętego konserwatyzmu nie jest pogłębianie rewolucji, lecz jej zawrócenie, to przyczyniając się do puszczenia z dymem istniejącego status quo, w rzeczywistości otwiera bramy do nowej fali rewolucyjnej. Proszę zobaczyć jak w Europie Zachodniej, pod wpływem kryzysu gospodarczego, podupadają rządy establiszmentu. Kto dostał w Grecji więcej głosów: radykalna lewica czy radykalna prawica? Odpowiedź nie jest po naszej myśli…

Nieświadomie konserwatysta taki jakim rozumie go Magdalena Ziętek staje się sojusznikiem (»pożytecznym idiotą«) rewolucyjonisty. Dlatego na władzę należy patrzeć z perspektywy katechonicznej. Tego uczy min. – tak przez Panią Magdalenę nielubiany – Carl Schmitt. Wymiana Weimaru na NSDAP także była wymianą siekierki na kijek”.

Akapit ten, ktόry przeoczyłem w wirze polemiki, w ktόrej występowałem jako liniowy pomocnik kol. Ziętek zawiera istotną , łatwo namacalną prawdę, ktόrą dostrzegam codziennie we francuskim życiu intelektualnym.

Spora, jeśli nie przeważająca część intelektualistόw związanych z tradycyjnym katolicyzmem w tym kraju wykazuje hiperkrytyczne nastawienie do całej rzeczywistości francuskiej poczynając od wstąpienia na tron Franciszka I, a obecny stan Francji uznaje za jedną wielką nierzeczywistość.

Ma to miejsce w dużym stopniu wśrόd badaczy związanych z Instytutem Uniwersyteckim im. Św.Piusa X, z pismem „Sel de la Terre”, wśrόd dużej części kapłanόw.

Jest to postawa czysto intelektualna.

Ale można wyobrazić sobie jej zastosowanie praktyczne. Przykład: gdyby zaistniała potrzeba mobilizacji powszechnej we Francji, włożenie do plecakόw rekrutόw arcykatolickiej pracy Jeana de Viguerie „Dwie ojczyzny” mogłoby w ostateczności spowodować masowe dezercje z frontu.Trzeba być logicznym: skoro Francja nie istnieje (a taka jest teza pracy), jaki jest sens umierania za nią?

Jak wytłumaczyć wiernym z ambony, że żyją w stanie nierzeczywistości, skoro każdego dnia rano udają się do pracy, gdzie spotykają się z rzeczywistymi problemami?

Taka postawa właśnie zaowocowała przekształceniem się francuskiego katolicyzmu w jedną ze wspόlnot wyznaniowych we Francji, kręcącej się wokόł własnej osi: msza-szkoła wyznaniowa-wakacje-powrόt do getta po wakacjach.

Z drugiej jednakże strony nie należy zapominać, że istnieje coś takiego jak moralność katolicka.

Gdyby każdy z nas stosował się w codziennej praktyce do jej zasad, system demoliberalny, ktόry jest rzeczywisty de facto, nie utrzymałby się nawet przez pięć minut, gdyż jest cały wynikiem grzechu, z grzechu się wywodzi, jest grzechem  i prowadzi swych adeptόw do potępienia wiecznego.

A więc jest on jednak nierzeczywisty, gdyż grzech nie ma racji bytu i należy dążyć do jego eliminacji z życia społecznego.

Problem wydaje się więc nie do rozwiązania.

Błąd tkwiący w tej tragicznej sytuacji polega według mnie na tym, że skupiono się na badaniach naukowych, zaniedbując zbiorową i indywidualną ascezę. Teologia spekulatywna, konieczna, nie jest jedynym działem teologii.Istnieje rόwnież teologia ascetyczna.Asceza katolicka jest doskonała, gdyż to właśnie ona pozwala na bycie – z jednej strony – jak ryba w wodzie nawet w obecnym systemie, a – z drugiej strony- na zupełną obcość wobec systemu i jego fałszywych maksym.

Pozwalam sobie na koniec polecić wszystkim francuskojęzycznym Czytelnikom zbiόr medytacji ascetycznych, ktόry jest jakby skrόtem ustaleń teologii ascetycznej dostępnym dla każdego średnio wykształconego człowieka.

Oto on :

„Courtes méditations ascétiques pour tous les jours de l’année” par le R.P. Joseph de Dreux, Wydawnictwo Assoc.N.-D. du Pointet B.P. 4

 03110 Broût-Vernet ; France.

Antoine Ratnik