Policja znajdowała się w stanie permanentnej wojny z Panterami. Między 1967 a 1970 r. śmierć, w różnego rodzaju strzelaninach między Czarnymi Panterami a policją, poniosło około 20 osób, a rannych zostało prawie 60. Organizacją Czarnych Panter targały także konflikty wewnętrzne. Niejednokrotnie dochodziło do strzelanin między członkami różnych frakcji i oddziałów, a nawet torturowania policyjnych informatorów lub osób oskarżonych o zdradę organizacji.
Komentarz do tłumaczenia Manifestu Czarnych Panter
Czarne Pantery (BPP – Black Panther Party) – to radykalna amerykańska organizacja polityczna, która działała w latach 1966-1982.
Założycielami organizacji byli Huey Newton i Bobby Seale. Pochodzili z biednych rodzin zamieszkujących Oakland. H. Newton ukończył technikum jako analfabeta w 1959 r. Samodzielnie nauczył się czytać, a pierwszą książką, jaką przeczytał była „Republika” Platona. W swej autobiograficznej książce „Rewolucyjne samobójstwo” napisał: „W ciągu tych długich lat nauki w publicznych szkołach Oakland żaden nauczyciel nie przekazał mi ani grama pożytecznej wiedzy. Nikt nie próbował rozbudzić we mnie ciekawości świata i spróbować zainteresować mnie nauką, literaturą lub historią. Starali się jedynie okraść mnie z poczucia wyjątkowości i indywidualizmu, po drodze całkowicie zabijając moją potrzebę zdobywania wiedzy”[1].
Jako student Merritt Collage w Oakland szybko zaangażował się w działania polityczne. Czytał dzieła Karola Marksa, Włodzimierza Lenina, Mao Tse-tunga i Ernesto Che Guevary. Jego poglądy szybko uległy radykalizacji i już 15 października 1966 r. wspólnie z B. Sealem – byłym żołnierzem sił powietrznych Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, który został zwolniony ze służby za bójkę z dowódcą – założyli Partię Czarnych Panter.
H. Newton zaadaptował pogląd, który sam nazywał mianem „rewolucyjnego humanizmu”. Odwiedzał wcześniej meczety organizacji „Naród islamu”, jednak jak napisał w swej książce: „Miałem dość religii i nie byłem gotów przyjąć kolejnej. Potrzebowałem konkretnej wiedzy na temat warunków społecznych i ekonomicznych. Odniesienia do Boga i Allaha nie zaspokajały mojego pragnienia wiedzy”.
Warto jednak nadmienić, że po zdelegalizowaniu Czarnych Panter H. Newton dołączył do „Narodu islamu”, a swą decyzję argumentował tym, że tam, gdzie odpowiedzi nie daje nauka, lukę wypełniać może religia i wiara w Boga.
Czarne Pantery szybko stały się symbolem amerykańskiej kontrkultury. Do 1968 r. partia posiadała już komórki w Baltimore, Bostonie, Chicago, Cleveland, Dallas, Denver, Detroit, Kansas, Los Angeles, Nowym Orleanie, Newark, Omaha, Filadelfii, Pittsburgu, San Diego, San Francisco, Seattle, a nawet w Waszyngtonie. Czasopismo „Czarna Pantera” sprzedawane było u szczytu swej popularności w nakładzie 250 tys. egzemplarzy, a sama partia posiadała 10 tys. członków.
John Edgar Hoover nazwał Czarne Pantery „największym zagrożeniem dla bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych”[2]. FBI zaprojektowało specjalny program COINTELPRO, którego celem była nie tylko inwigilacja i szpiegowanie partii politycznych, które rząd uznał za szkodliwe, ale także fałszowanie dowodów mających na celu skompromitowanie lub uwięzienie ich członków. Jednym z kluczowych elementów programu COINTELPRO było zaangażowanie sił policyjnych do fizycznego zastraszania ludzi sympatyzujących z różnymi ruchami politycznymi wyrażającymi sprzeciw wobec oficjalnej polityki amerykańskiego rządu.
Członkowie Czarnych Panter korzystali z kalifornijskiego prawa, które zezwalało na otwarte noszenie przy sobie broni długiej. Bojówkarze Panter często patrolowali ulice i protestowali z bronią w ręku przeciwko objawom policyjnej brutalności. W 1967 r. rząd kalifornijski uchwalił tzw. Akt Mulforda, który zabraniał otwartego noszenia naładowanej broni palnej. W ramach protestu grupa Czarnych Panter pod wodzą B. Seala przeszła ulicami Sacramento i wtargnęła na obrady kalifornijskiego rządu, dzierżąc karabiny i strzelby. Policja była zmuszona aresztować część protestujących. Pantery uzyskały dzięki temu incydentowi potężny rozgłos[3].
Z działalnością Czarnych Panter związane jest wiele innych kontrowersji. Policja znajdowała się w stanie permanentnej wojny z Panterami. Między 1967 a 1970 r. śmierć, w różnego rodzaju strzelaninach między Czarnymi Panterami a policją, poniosło około 20 osób, a rannych zostało prawie 60. Organizacją Czarnych Panter targały także konflikty wewnętrzne. Niejednokrotnie dochodziło do strzelanin między członkami różnych frakcji i oddziałów, a nawet torturowania policyjnych informatorów lub osób oskarżonych o zdradę organizacji.
Nie należy jednak zapominać, że Czarne Pantery zorganizowały szereg akcji i programów społecznych, stworzonych w celu pomocy najuboższym mieszkańcom czarnoskórych dzielnic. To właśnie z inicjatywy Panter powstała publiczna szkoła w Oakland, która mogła zagwarantować wysokiej jakości darmową edukację dla dzieci i młodzieży. Program „Darmowe śniadanie dla dzieci” zyskał taką popularność, że po roku od jego rozpoczęcia kuchnie Czarnych Panter działały w wielu miastach USA, serwując dzieciom ok. 10 tys. posiłków dziennie. Inicjatywa była zainspirowana ideologią wyłożoną w „Cytatach przewodniczącego Mao” i częścią szerszego „programu przetrwania” (survival program), który był fundamentem działalności społecznej Czarnych Panter. Oprócz darmowych obiadów i edukacji, członkowie Panter prowadzili zbiórki odzieży i szkolenia z zakresu pierwszej pomocy, nauk społecznych, ekonomii czy historii, a nawet programy pomocy dla osób uzależnionych od narkotyków i kampanie uświadamiające.
Filip Cieślak
Jest to fragment artykuł z najnowszego numeru „Pro Fide Rege et Lege”, który można kupić m.in. w naszej księgarni: http://sklep.konserwatyzm.pl/pro-fide-rege-et-lege-nr-2-2013/
a.me.
