Witold Jakubowski (red.), „Kultura jako przestrzeń edukacyjna. Współczesne obszary uczenia się osób dorosłych”

Witold Jakubowski (red.), Kultura jako przestrzeń edukacyjna. Współczesne obszary uczenia się osób dorosłych, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2012, ss. 172

            Spośród książek dotykających istniejących zależności pomiędzy kulturą a edukacją wyróżnia się zasługująca na docenienie oraz uznanie publikacja pod redakcją Witolda Jakubowskiego, zatytułowana „Kultura jako przestrzeń edukacyjna. Współczesne obszary uczenia się osób dorosłych”. Pozwala wszak spojrzeć na kulturę nie tylko poprzez pryzmat tradycyjnych jej definicji, ale przede wszystkim jako na pewien znamienny obszar, w ramach którego nieustannie mają miejsce różnorakie procesy edukacyjne. To z kolei umożliwia zrozumienie kulturowych kontekstów uczenia się – zarówno dzieci, jak i dorosłych (choć w tym wypadku skupiono się na tej drugiej grupie, z korzyścią dla treści poszczególnych rozpraw). Autorzy zaproponowali własne perspektywy oraz ujęcia teoretyczne, metodologie, kategorie badawcze. Warto z ich owocnie czerpać, inspirować się nimi, kontynuować zainicjowane na kartach dzieła badania. Dają one spojrzenie na rysujące się – nowe zadania i dyspozycje edukacji, które pośrednio bądź bezpośrednio wynikają z treści przestrzeni współczesnej kultury będącej znacznie bardziej skomplikowanym wytworem społecznym, aniżeli nam się wydaje…

            I tak oto Peter Jarvis przygląda się osobowemu uczeniu się, czyli uczeniu w działaniu. Zestawia on ludzkie predyspozycje, zwłaszcza naturę jednostki z jakością uczenia się. Zwraca uwagę na różne sposoby uczenia się – adaptacje: „nieświadomą”, świadomą, naśladowanie, praktykę, przez instrukcję/pokaz, odkrywanie, planowanie, intuicję. Wyszczególnia ich słabości oraz mocne strony. Z pewnością rozważania te przydadzą się praktykom. W tej sferze zwłaszcza fascynujące są wnioski na temat śladów pamięci. Być może okażą się one pomocne również dla uczonych chcących obecnie podejmować się przeprowadzenia badania społecznego ex post? Niewykluczone. Dalej autor pokazuje na czym polega proces przemiany osoby poprzez uczenie, przy czym obrazuje swoje tezy schematami, dzięki temu zagadnienia trudne stają się dla czytelnika przystępnymi.

            Nie sposób nie docenić także ciekawych nie tylko pod względem metodologicznym ujęć dotyczących między innymi nie(uchwytnych) mikroświatów osób uczących się. Uświadamiają one mnogość paradygmatów przydanych w badaniu statusu współczesnej edukacji dorosłych. Przydatne dla ich pojęcia będą rozliczne rysunki, schematy i tabele. Dobrze obrazują one przedstawione tezy. Wątki polemiczne z wiodącymi można z kolei odnaleźć w tekście Joanny Golonki-Legut pod tytułem „Indywidualne doświadczenie życiowe obszarem uczenia się człowieka dorosłego”. Pozwala on zredefiniować swoje dotychczasowe podejście do edukacji.

            Warto, aby czytelnik miał świadomość istnienia rozmaitych instrumentów, które mogą być wykorzystywane w procesie edukacji. I tak oto niedoceniane jeszcze w Polsce znaczenie coachingu ciekawie prezentuje Marek Podgórny jako nową przestrzeń edukacji dorosłych. Z kolei Aleksander Kobylarek twierdzi, że to media stanowią wyzwanie dla współczesnego człowieka, a przy tym znaczącą przestrzeń uczenia się. Nie tylko jednak media, bo jak udowadniają kolejni autorzy, także: sztuka oraz film. I żadnego z nich nie warto bagatelizować.

            Teksty zamieszczone w publikacji są efektem pracy znakomitych badaczy afiliowanych przy Zakładzie Edukacji Dorosłych i Studiów Kulturowych Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Wrocławskiego oraz ich współpracowników. Punkty widzenia w nich zawarte wynikają z własnych zainteresowań badawczych poszczególnych uczonych. Dzięki temu dają wgląd w różne pod względem efektów podejścia do kwestii ścierania się edukacji i kultury. W związku z tym można tę książkę uznać bez wątpienia za najciekawsze, najobszerniejsze w różnorodne metodyki dzieło w tym zakresie. Czyni je to pozycją wartą polecenia, a jednocześnie obowiązkową dla wszystkich osób zainteresowanych tą tematyką.

Krzysztof Wróblewski

Książka jest dostępna na stronie Oficyny Wydawniczej „Impuls”: http://www.impulsoficyna.com.pl/katalog/kultura-jako-przestrzen-edukacyjna,1439.html

a.me.

Click to rate this post!
[Total: 0 Average: 0]
Facebook

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Prywatne: Witold Jakubowski (red.), „Kultura jako przestrzeń edukacyjna. Współczesne obszary uczenia się osób dorosłych”

Witold Jakubowski (red.), Kultura jako przestrzeń edukacyjna. Współczesne obszary uczenia się osób dorosłych, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2012, ss. 172

            Spośród książek dotykających istniejących zależności pomiędzy kulturą a edukacją wyróżnia się zasługująca na docenienie oraz uznanie publikacja pod redakcją Witolda Jakubowskiego, zatytułowana „Kultura jako przestrzeń edukacyjna. Współczesne obszary uczenia się osób dorosłych”. Pozwala wszak spojrzeć na kulturę nie tylko poprzez pryzmat tradycyjnych jej definicji, ale przede wszystkim jako na pewien znamienny obszar, w ramach którego nieustannie mają miejsce różnorakie procesy edukacyjne. To z kolei umożliwia zrozumienie kulturowych kontekstów uczenia się – zarówno dzieci, jak i dorosłych (choć w tym wypadku skupiono się na tej drugiej grupie, z korzyścią dla treści poszczególnych rozpraw). Autorzy zaproponowali własne perspektywy oraz ujęcia teoretyczne, metodologie, kategorie badawcze. Warto z ich owocnie czerpać, inspirować się nimi, kontynuować zainicjowane na kartach dzieła badania. Dają one spojrzenie na rysujące się – nowe zadania i dyspozycje edukacji, które pośrednio bądź bezpośrednio wynikają z treści przestrzeni współczesnej kultury będącej znacznie bardziej skomplikowanym wytworem społecznym, aniżeli nam się wydaje…

            I tak oto Peter Jarvis przygląda się osobowemu uczeniu się, czyli uczeniu w działaniu. Zestawia on ludzkie predyspozycje, zwłaszcza naturę jednostki z jakością uczenia się. Zwraca uwagę na różne sposoby uczenia się – adaptacje: „nieświadomą”, świadomą, naśladowanie, praktykę, przez instrukcję/pokaz, odkrywanie, planowanie, intuicję. Wyszczególnia ich słabości oraz mocne strony. Z pewnością rozważania te przydadzą się praktykom. W tej sferze zwłaszcza fascynujące są wnioski na temat śladów pamięci. Być może okażą się one pomocne również dla uczonych chcących obecnie podejmować się przeprowadzenia badania społecznego ex post? Niewykluczone. Dalej autor pokazuje na czym polega proces przemiany osoby poprzez uczenie, przy czym obrazuje swoje tezy schematami, dzięki temu zagadnienia trudne stają się dla czytelnika przystępnymi.

            Nie sposób nie docenić także ciekawych nie tylko pod względem metodologicznym ujęć dotyczących między innymi nie(uchwytnych) mikroświatów osób uczących się. Uświadamiają one mnogość paradygmatów przydanych w badaniu statusu współczesnej edukacji dorosłych. Przydatne dla ich pojęcia będą rozliczne rysunki, schematy i tabele. Dobrze obrazują one przedstawione tezy. Wątki polemiczne z wiodącymi można z kolei odnaleźć w tekście Joanny Golonki-Legut pod tytułem „Indywidualne doświadczenie życiowe obszarem uczenia się człowieka dorosłego”. Pozwala on zredefiniować swoje dotychczasowe podejście do edukacji.

            Warto, aby czytelnik miał świadomość istnienia rozmaitych instrumentów, które mogą być wykorzystywane w procesie edukacji. I tak oto niedoceniane jeszcze w Polsce znaczenie coachingu ciekawie prezentuje Marek Podgórny jako nową przestrzeń edukacji dorosłych. Z kolei Aleksander Kobylarek twierdzi, że to media stanowią wyzwanie dla współczesnego człowieka, a przy tym znaczącą przestrzeń uczenia się. Nie tylko jednak media, bo jak udowadniają kolejni autorzy, także: sztuka oraz film. I żadnego z nich nie warto bagatelizować.

            Teksty zamieszczone w publikacji są efektem pracy znakomitych badaczy afiliowanych przy Zakładzie Edukacji Dorosłych i Studiów Kulturowych Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Wrocławskiego oraz ich współpracowników. Punkty widzenia w nich zawarte wynikają z własnych zainteresowań badawczych poszczególnych uczonych. Dzięki temu dają wgląd w różne pod względem efektów podejścia do kwestii ścierania się edukacji i kultury. W związku z tym można tę książkę uznać bez wątpienia za najciekawsze, najobszerniejsze w różnorodne metodyki dzieło w tym zakresie. Czyni je to pozycją wartą polecenia, a jednocześnie obowiązkową dla wszystkich osób zainteresowanych tą tematyką.

Krzysztof Wróblewski

Książka jest dostępna na stronie Oficyny Wydawniczej „Impuls”: http://impulsoficyna.com.pl/katalog/edukacja-w-swiecie-kultury-popularnej,474.html

a.me.

Click to rate this post!
[Total: 0 Average: 0]
Facebook

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *