Nasze mamy  i bacie nie miały problemu z wyborem czy urodzić chore dziecko czy też nie gdyż nie było badań usg oraz diagnostyki prenatalnej. Jestem za ochroną i prawem do życia nienarodzonych dzieci a szczególnie tych, które są chore lub tylko podejrzane o chorobę. Jestem również za prawem do życia dla dzieci pochodzących z gwałtu oraz za przyjmowaniem postawy rodzicielstwa wtedy, gdy ciąża pojawiła się u kobiety chorej.  Za moim stanowiskiem przemawia wiele przesłanek, poniżej przedstawię kilka z nich odnoszących się do tzw. aborcji eugenicznej.

1 Z punktu widzenia prawnego ustawodawstwo nie może różnicować i stopniować prawa ludzi do tak podstawowej wartości, jaką jest życie ze względu na stan zdrowia, w innym wypadku mielibyśmy podstawy do ograniczania tego prawa w przyszłości dla różnych grup i kategorii ludzi pod byle pretekstem. Tak dzieje się właśnie w Europie, gdzie najpierw dopuszczona została aborcja a obecnie i eutanazja (Belgia Holandia Luxemburg Albania) a także wszędzie tam gdzie system ochrony zdrowia limituje leczenie, wykonywanie zabiegów medycznych ratujących życie ze względu na wiek np. przeszczepy serca wątroby i inne zabiegi. To również przejaw nierówności w prawie do życia usankcjonowanej normą prawną, która jest wyrazem prymatu ekonomii nad argumentami etycznymi.

2 Bezspornym jest fakt, że nienarodzone dziecko, nawet chore nieuleczalnie, które być może nie przeżyje po urodzeniu jest człowiekiem, osobnym podmiotem i prawo kobiety do decydowania o jego życiu czy o uniknięciu nieprzyjemnych doznań z powodu jego choroby jest mniejszym prawem niż prawo małego bezbronnego człowieka do tak podstawowych wartości jak narodziny i życie. Kobieta nie ma również samodzielnego prawa do decydowania o tym czy jej dziecko ma żyć czy nie, ponieważ to dziecko jest odrębnym podmiotem, któremu opatrzność Boża dała życie, a ona oraz mężczyzna byli jedynie pośrednikami w tym akcie. Jedyną odpowiedzią kobiety na ten fakt powinno być uszanowanie życia, tutaj nie ma wyboru – tak powinno stanowić prawo. Oczywiście człowiek i tak może zrobić, co zechce, ale ważne jest to, aby prawo sankcjonowało takie zachowanie, jako niezgodne z normami. Uważam również, że to nie kobieta steruje procesami tworzenia się życia.  Nawet osoby niewierzące muszą uznać ten fakt, że kobieta nie ma wpływu żadnego na to jak ten proces zachodzi w związku z tym, jakie ma prawo do tego żeby to życie zakańczać? Społeczeństwa stojące na wysokim poziomie rozwoju cywilizacyjnego etycznego i kulturowego powinny bezwzględnie chronić jednostki słabsze w tym chore – respektowanie takiego prawa to wskaźnik wysokiego poziomu kultury danego narodu. Jednostki chore a zwłaszcza dzieci po urodzeniu i przed urodzeniem powinny być otoczone szczególną opieką państwa oraz rodziny. Tylko w niektórych kulturach prymitywnych oraz pierwotnych jednostki słabe były eliminowane ze społeczeństwa a w czasach współczesnych np. w hitlerowskich Niemczech. Uważam również, że szczególną opieką państwa i estymą w społeczeństwie powinna być otoczona kobieta, która chce urodzić dziecko chore. Jeżeli natomiast kobieta nie chce wychowywać takiego dziecka może je oddać rodzinie lub instytucji, w której znajdzie ono schronienie, jest to na pewno lepsze rozwiązanie od aborcji.

Nie jest argumentem na rzecz aborcji eugenicznej oszczędzenie traumy kobiecie, która rodzi dziecko chore. Większą traumą dla kobiety – jak pokazują badania psychologów i socjologów – jest aborcja dokonana również z tych względów.  Argument o traumie i cierpieniu jest nie do przyjęcia również z tego względu, że każdy dorosły człowiek musi zmierzyć się w swoim życiu z cierpieniem, śmiercią i chorobą w tym być może i tą moim zdaniem najtrudniejszą dla matki i ojca chorobą i śmiercią dziecka, gdyż te doświadczenia nieodłącznie towarzyszą ludzkości od wieków.  Już starożytni filozofowie np. Arystoteles uważali, że cierpienie związane ze śmiercią, uważane za najgorszy rodzaj cierpienia, można przezwyciężyć przez męstwo, a pozostałe cierpienia przez cnotę cierpliwości. Jeśli nie umie się tego przeżyć lub chce się uniknąć tego doświadczenia za cenę rezygnacji z wartości podstawowych, to wydaje się, że nie jest się jednostką dojrzałą. Tak czy inaczej, czy matka i ojciec zmierzą się z tymi doświadczeniami w wyniku przeprowadzonej aborcji, choć tutaj skutki psychiczne dla kobiety są druzgocące, gdyż obciążają jej sumienie i są o wiele głębsze, gdyż śmierć dziecka następuje z jej woli czy też wyniku naturalnej śmierci dziecka z powodu choroby kobieta musi to przeżyć i żadna estetyka i dbałość o swoje emocje nie może tu przeważać, gdyż na szali jest ludzkie życie, jako wartość większa, którego kobieta nie ma prawa zakończyć.  Zdaję sobie sprawę, że żyjemy w cywilizacji, która wypiera wszelkie negatywne nieprzyjemne doświadczenia i stąd nieodporność współczesnych narodów i młodych pokoleń na doświadczenie choroby i śmierci i w ogóle jakiegokolwiek zagrożenia.  Jest to jednak wielkie oszustwo naszej cywilizacji. Nie do zaakceptowania wydaje mi się fakt nazywania ciężko doświadczonych przez chorobę dzieci, nie ludźmi czy płodami, a już nie daj Boże potworami. Czy ktoś wypowiadając się w ten sposób pomyślał o matkach, które być może w tym momencie noszą pod swoim sercem takie właśnie dzieci? Rodzice Ci kierują się szlachetnymi intencjami i chcą zawalczyć o ich życie wbrew diagnozom lekarskim lub chcą chociaż na krótki moment po urodzeniu zobaczyć i przytulić dziecko do swojego serca, pożegnać się z nim, ochrzcić  i pochować wg obrządku chrześcijańskiego. Badania socjologiczne  również pokazują, że te aspekty  mają pozytywny  wpływ na wychodzenie przez rodziców z traumy po śmierci dziecka. To nazewnictwo to efekt ludzkiej postawy często przejawianej w społeczeństwach konsumpcyjnych, gdzie dziecko traktowane jest jak towar z supermarketu, który powinien mieć jak najlepsze parametry i spełniać nasze zachcianki emocjonalne i estetyczne. Wynikający również z braku wrażliwości na drugiego człowieka oraz wychowania wśród braku głębszych ideałów, gdzie każdy podmiot musi być utylitarny i użyteczny lub powinien mieć jakąś merkantylną wartość.  Mówię z pełnym przekonaniem, że macierzyństwo, nawet jeśli wiąże się z urodzeniem chorego i niepełnosprawnego obarczonego wadami genetycznymi dziecka, które być może nie będzie nawet długo żyło, to nie wyrok, to obowiązek, któremu kobieta powinna sprostać i podołać, ponieważ wybór odwrotny oznacza kompromitację etyczną, oraz brak dojrzałości, ponadto jest dowodem zatrzymania się w swoim rozwoju osobowym na etapie egoistycznych uczuć i emocji. Podobnie zadanie macierzyństwa postrzegały całe pokolenia wstecz w naszej cywilizacji.  Uważam również, że urodzenie tego dziecka to także szansa na doświadczenie głębszej miłości i satysfakcji.  Można również zadać pytanie czy nasze zdrowo urodzone dzieci zawsze wyrastają na aniołki i nie sprawiają nam cierpienia? Idąc tym fałszywym tropem rozumowania, które podsuwa nam współczesny świat nakazując unikania cierpienia za wszelką cenę, może i dzieci nie warto mieć w ogóle, bo z ich wychowywaniem wiążą się różne nieprzyjemne doznania.

3. Za odrzuceniem przesłanki eugenicznej przemawia również dotychczasowa praktyka ustawy dopuszczającej tzw. aborcję eugeniczną, oznaczała ona często nie tylko abortowanie dzieci z ciężkimi z dużymi wadami, ale również z lżejszymi uszkodzeniami genetycznymi. Chciałabym również wspomnieć, że tak na prawdę w sytuacji występowania ciężkich uszkodzeń u dziecka ciąża kończy się obumarciem i poronieniem – jest to najczęstsza przyczyna przedwczesnej śmierci dziecka w łonie matki jak donosi nowoczesna medycyna. Konsekwencją tych zapisów prawnych było również stawianie kobiet w ciąży pod presją badań usg oraz prenatalnych. Podobnie jak ustawa, która obowiązywała przed 1993 rokiem dopuszczająca szeroko aborcję, stawiała często kobiety w sytuacji, kiedy były namawiane przez lekarzy do aborcji – życie nienarodzone  nie miało żadnej wartości.  Prawo, bowiem ma zawsze działanie normotwórcze wskazując ludziom właściwe zachowania.

Postęp w medycynie, w tym w badaniach prenatalnych, stwarza coraz to większe dylematy moralne i etyczne na temat, których nie toczy się żadna debata publiczna a jedynie propaganda na rzecz akceptacji nowoczesnych technologii. Gdyby nie ten postęp nie mielibyśmy dylematów moralnych odnoszących się do aborcji eugenicznej, ale w związku z tym, że jest on  tak szybki ludzie nie nadążają w ślad za nim z refleksją humanistyczną. Jednakże, aby w ogóle zauważać dylematy moralne często potrzeba głębszego przygotowania oraz rozeznania w naukach humanistycznych. Postęp w naukach medycznych spowodował, że w niektórych jednostkach rodzi się pokusa pójścia na skróty czy pominięcia nakazu i obowiązku.

Z wyrazami szacunku

Małgorzata Zych, Lider Klubu Konfederacji w Tarnobrzegu