110 lat temu urodził się Stefan Kisielewski „Kisiel” (1911-1991) publicysta, kompozytor, krytyk muzyczny, pedagog, poseł na Sejm PRL II i III kadencji.
Był radykalnie antysocjalistyczny, ale rozumiał znaczenie posiadania własnego państwa. Rozumiał geopolitykę i rozumiał charakter Polaków. Jego „Dzienniki” powinny być lekturą obowiązkową. Dzisiaj cytowany zazwyczaj bardzo wybiórczo, bo znaczna część tego co pisał jest daleka od narzuconej poprawności politycznej.
„Komu potrzebna jest Polska? (…) Na pytanie tytułowe odpowiem na razie krótko: potrzebna jest mnie, to wiem na pewno. Potrzebne mi jest Państwo Polskie, w obecnych granicach i układach, oczywiście bez ustroju komunistycznego i bez jego marksistowskich resztek. Niepotrzebne mi jest natomiast ani Księstwo Warszawskie, ani Królestwo Kongresowe, ani Generalne Gubernatorstwo. Niepotrzebna mi też Polska Jagiellonów czy Wazów, z Litwą, Białorusią i Ukrainą. Niepotrzebna mi nawet (choć ją kochałem) Polska 20-lecia, suwerenna od absurdu, lecz wciąż zagrożona tajemniczością czy nieufnością sąsiadów, brakiem europejskiej równowagi, zaś od środka niechęcią mniejszości ukraińskiej czy niemieckiej. Mimo też, że była to Polska z naszymi ulubionymi historycznymi miastami Wilnem i Lwowem. Potrzebna mi jest Polska dzisiejsza, ze Szczecinem, Wrocławiem, Opolem. Polska o logicznych granicach, z morzem, ze spławnymi rzekami, z obfitym rolnictwem, Polska nierozdwojona czy roztrojona wewnętrznie, Polska zdolna do życia w bogatej Europie. Polska, która nie byłaby ani „pawiem i papugą” narodów, ani Chrystusem narodów, ani tylko sercem, jak u Wyspiańskiego („a to Polska właśnie”)”
[Tygodnik Powszechny, 4 marzec 1991]
„Myślę że nasze zdziwienie nad endekami, którzy dobrze się czują w ustroju komunistycznym i nader wiernie mu służą (np. Gluck, Habryk, Męclewski, Dobraczyński – endeki i endekoidy) wcale nie jest słuszne. Endecy i komuchy dzisiejsze (narodowe w formie) wcale dobrze do siebie pasują. Dmowskiego koncepcja narodu była kolektywistyczna i wsparta na socjologii – np. antysemityzm wynikał z przekonania, że z powodu opanowania miast przez Żydów nie może się rozwijać polskie mieszczaństwo, a więc naród jest niepełny, spaczony. Kolektywna koncepcja narodu wsparta była na konstrukcji historyczno-geograficznej i antyniemieckiej – kierowała się ku Śląskowi i Pomorzu, rezygnując z niezbyt etnicznie mieszanego Wschodu. To więc także bardzo się dziś nadaje. Polska jednolita narodowo, bez Żydów, władająca Śląskiem, Pomorzem Prusami, oparta na Odrze i Nysie – toć przecież istny raj endecki. Dmowski wprawdzie nie uznawał walki klas i wszystkich tych teorii profetyczno – społecznych, ale skoro klas już i tak nie ma, to o cóż się kłócić? Zresztą o harmonijne złączenie teorii endeckiej z marksistowską postarał się już był Bolesław Piasecki. W sumie: nacjonalistyczna endeckość jako psychika kraju rządzonego przez komunistów to wcale nie taki paradoks, jak nam się zdawało kiedyś, w czasie wojny, kiedy to Wanda Wasilewska zaczęła pisać o prastarych piastowskich ziemiach, które powinny powrócić do Macierzy (…) kto pamięta na przykład tak zwany „Zielony Program” Falangi, ten wie że był on totalitarny i społecznie nader radykalny, wszystko tam miało być upaństwowione, podporządkowane jednemu celowi, rządzone jedną ręką. Różnica była tylko w nacjonalizmie, a raczej antysemityzmie. Skoro dziś kwestia żydowska przestała komunizmowi leżeć na sercu, no to jakaż właściwie jest różnica?! Żadna.”
„Z [Wilhelmem] Szewczykiem wybieram się za chwilę na wódkę. Wiem nawet co mu powiem: że bawi mnie proces uendeczniania komunizmu, proces który zresztą przewidziałem, bo skoro Polska miała zawsze endecki lud, to trzeba jej dać narodową ideologię, zwłaszcza gdy skończyły się rządy inteligenckich przebierańców, różnych Bermanów”.
[„Dzienniki”, wyd. Iskry, Warszawa 1999.
Łukasz Marcin Jastrzębski
za: FB
Click to rate this post!
[Total: 8 Average: 5]
Facebook
