Katedra w Lincoln, w swoim obecnym kształcie będąca efektem wysiłków całych stuleci, nosi wezwanie Błogosławionej Dziewicy Maryi. Jej budowa rozpoczęła się w roku 1072, przy czym nie był to pierwszy kościół w tym miejscu. Prace ukończono w roku 1092, a ich rezultatem stał się budynek na planie krzyża, z głównym wejściem zorientowanym na wschód.

Jeżeli można jakość scharakteryzować przeszłość budynku, to historia katedry w Lincoln jawi się jako dość burzliwa. Pół wieku po konsekracji, w roku 1141, doszło do pożaru, w trakcie którego spłonął dach. Drewniane sklepienie zastąpiono wówczas kamiennym. W roku 1185 r. trzęsienie ziemi naruszyło strukturę katedry. Niedługo później rozpoczęto przebudowę zgodnie z wytycznymi wczesno angielskiego gotyku: dodano podpory (dające wrażenie lekkości), żebrowe sklepienie i większe okna, ponadto zaś podwójne arkady wzdłuż ściany z chórem. Niestety w roku 1237 r. wykryto błędy w budowie; zawaliła się środkowa wieża. Odbudowę rozpoczęto wprawdzie bez żadnej zwłoki, ale prowadzący prace architekt, korzystając z okazji  uzyskał od króla Henryka III zgodę na powiększenie katedry. W efekcie powstał tzw. Chór Aniołów (poświęcony w roku 1280), przebudowano też wschodnią część katedry. Dodano nowe rzeźby i witraże.

W latach 1370 – 1400 r. podwyższono zachodnie wieże a następnie wszystkie wieże zwieńczono iglicami. XV w. doszło do kolejnej przebudowy katedry – tym razem w charakterystycznym dla schyłku angielskiego gotyku stylu wertykalnym (dotyczyło to przede wszystkim kaplic otaczających Chór Aniołów). W roku 1549 r. ponownie przewróciła się środkowa wieża.

Niewielkie zmiany wprowadzano potem w kolejnych latach, jakkolwiek nie zaważyły one na generalnym kształcie budowli. Nie wdając się w dalsze szczegóły dodajmy, że niewiele katedr osiągnęło tak równe proporcje: prezbiterium jest tak samo długie jak nawa, a wieże zachodnie mają proporcje identyczne, co wieża centralna. Zachodni fronton (najsłynniejszy widok) składa się z wczesnoromańskich centralnych fragmentów, otoczonych wczesnoangielskimi arkadami. Południowa strona posiada skomplikowane rzeźby Galilee Porch i Judgement Porch, a północna dostarcza wspaniałego i różnorodnego widoku na dekoracje strony wschodniej, północny transept i kapitułę.

Co do wnętrza: wapień z Lincoln i marmur z Purbeck tworzą filary o różnej strukturze, które podtrzymują triforium, okna w nawie głównej i sklepienia, prezentując wczesnoangielską architekturę w całej swojej krasie. Nawa składa się w siedmiu wykuszy. Wyjątkowa wiktoriańska chrzcielnica z marmuru z Tournai znajduje się w drugim, południowym wykuszu. Skrzyżowanie jest zalane światłem z okien Dean’s Eye w północnym transepcie i Bishop’s Eye (wykończenie w kształcie liści) w południowym.

Na  wschód od wspanialej, XIV-wiecznej kamiennej przesłony, znajduje się chór św. Hugona,  zaopatrzony w XIV-wieczne, dębowe mizerykordia i pokryty tak zwanym „zwariowanym sklepieniem z Lincoln” – pierwszym żebrowym sklepieniem w Europie.

Chór Aniołów – geometryczny, bogaty, jasny i przestronny, zwany jest tak z uwagi na 28 rzeźbionych w kamieniu aniołów, umiejscowionych w pachwinie łuku pod górnymi oknami.

Co ciekawe: od roku 1300 przez 249 lat, katedra nosiła tytuł najwyższej budowli na świecie. Jej wysokość wynosiła 160 m.

Katedra w Lincoln, w swoim obecnym kształcie będąca efektem wysiłków całych stuleci, nosi wezwanie Błogosławionej Dziewicy Maryi. Jej budowa rozpoczęła się w roku 1072, przy czym nie był to pierwszy kościół w tym miejscu. Prace ukończono w roku 1092, a ich rezultatem stał się budynek na planie krzyża, z głównym wejściem zorientowanym na wschód.

Jeżeli można jakość scharakteryzować przeszłość budynku, to historia katedry w Lincoln jawi się jako dość burzliwa. Pół wieku po konsekracji, w roku 1141, doszło do pożaru, w trakcie którego spłonął dach. Drewniane sklepienie zastąpiono wówczas kamiennym. W roku 1185 r. trzęsienie ziemi naruszyło strukturę katedry. Niedługo później rozpoczęto przebudowę zgodnie z wytycznymi wczesno angielskiego gotyku: dodano podpory (dające wrażenie lekkości), żebrowe sklepienie i większe okna, ponadto zaś podwójne arkady wzdłuż ściany z chórem. Niestety w roku 1237 r. wykryto błędy w budowie; zawaliła się środkowa wieża. Odbudowę rozpoczęto wprawdzie bez żadnej zwłoki, ale prowadzący prace architekt, korzystając z okazji  uzyskał od króla Henryka III zgodę na powiększenie katedry. W efekcie powstał tzw. Chór Aniołów (poświęcony w roku 1280), przebudowano też wschodnią część katedry. Dodano nowe rzeźby i witraże.

W latach 1370 – 1400 r. podwyższono zachodnie wieże a następnie wszystkie wieże zwieńczono iglicami. XV w. doszło do kolejnej przebudowy katedry – tym razem w charakterystycznym dla schyłku angielskiego gotyku stylu wertykalnym (dotyczyło to przede wszystkim kaplic otaczających Chór Aniołów). W roku 1549 r. ponownie przewróciła się środkowa wieża.

Niewielkie zmiany wprowadzano potem w kolejnych latach, jakkolwiek nie zaważyły one na generalnym kształcie budowli. Nie wdając się w dalsze szczegóły dodajmy, że niewiele katedr osiągnęło tak równe proporcje: prezbiterium jest tak samo długie jak nawa, a wieże zachodnie mają proporcje identyczne, co wieża centralna. Zachodni fronton (najsłynniejszy widok) składa się z wczesnoromańskich centralnych fragmentów, otoczonych wczesnoangielskimi arkadami. Południowa strona posiada skomplikowane rzeźby Galilee Porch i Judgement Porch, a północna dostarcza wspaniałego i różnorodnego widoku na dekoracje strony wschodniej, północny transept i kapitułę.

Co do wnętrza: wapień z Lincoln i marmur z Purbeck tworzą filary o różnej strukturze, które podtrzymują triforium, okna w nawie głównej i sklepienia, prezentując wczesnoangielską architekturę w całej swojej krasie. Nawa składa się w siedmiu wykuszy. Wyjątkowa wiktoriańska chrzcielnica z marmuru z Tournai znajduje się w drugim, południowym wykuszu. Skrzyżowanie jest zalane światłem z okien Dean’s Eye w północnym transepcie i Bishop’s Eye (wykończenie w kształcie liści) w południowym.

Na  wschód od wspanialej, XIV-wiecznej kamiennej przesłony, znajduje się chór św. Hugona,  zaopatrzony w XIV-wieczne, dębowe mizerykordia i pokryty tak zwanym „zwariowanym sklepieniem z Lincoln” – pierwszym żebrowym sklepieniem w Europie.

Chór Aniołów – geometryczny, bogaty, jasny i przestronny, zwany jest tak z uwagi na 28 rzeźbionych w kamieniu aniołów, umiejscowionych w pachwinie łuku pod górnymi oknami.

Co ciekawe: od roku 1300 przez 249 lat, katedra nosiła tytuł najwyższej budowli na świecie. Jej wysokość wynosiła 160 m.

Katedra w Lincoln, w swoim obecnym kształcie będąca efektem wysiłków całych stuleci, nosi wezwanie Błogosławionej Dziewicy Maryi. Jej budowa rozpoczęła się w roku 1072, przy czym nie był to pierwszy kościół w tym miejscu. Prace ukończono w roku 1092, a ich rezultatem stał się budynek na planie krzyża, z głównym wejściem zorientowanym na wschód.

Jeżeli można jakość scharakteryzować przeszłość budynku, to historia katedry w Lincoln jawi się jako dość burzliwa. Pół wieku po konsekracji, w roku 1141, doszło do pożaru, w trakcie którego spłonął dach. Drewniane sklepienie zastąpiono wówczas kamiennym. W roku 1185 r. trzęsienie ziemi naruszyło strukturę katedry. Niedługo później rozpoczęto przebudowę zgodnie z wytycznymi wczesno angielskiego gotyku: dodano podpory (dające wrażenie lekkości), żebrowe sklepienie i większe okna, ponadto zaś podwójne arkady wzdłuż ściany z chórem. Niestety w roku 1237 r. wykryto błędy w budowie; zawaliła się środkowa wieża. Odbudowę rozpoczęto wprawdzie bez żadnej zwłoki, ale prowadzący prace architekt, korzystając z okazji  uzyskał od króla Henryka III zgodę na powiększenie katedry. W efekcie powstał tzw. Chór Aniołów (poświęcony w roku 1280), przebudowano też wschodnią część katedry. Dodano nowe rzeźby i witraże.

W latach 1370 – 1400 r. podwyższono zachodnie wieże a następnie wszystkie wieże zwieńczono iglicami. XV w. doszło do kolejnej przebudowy katedry – tym razem w charakterystycznym dla schyłku angielskiego gotyku stylu wertykalnym (dotyczyło to przede wszystkim kaplic otaczających Chór Aniołów). W roku 1549 r. ponownie przewróciła się środkowa wieża.

Niewielkie zmiany wprowadzano potem w kolejnych latach, jakkolwiek nie zaważyły one na generalnym kształcie budowli. Nie wdając się w dalsze szczegóły dodajmy, że niewiele katedr osiągnęło tak równe proporcje: prezbiterium jest tak samo długie jak nawa, a wieże zachodnie mają proporcje identyczne, co wieża centralna. Zachodni fronton (najsłynniejszy widok) składa się z wczesnoromańskich centralnych fragmentów, otoczonych wczesnoangielskimi arkadami. Południowa strona posiada skomplikowane rzeźby Galilee Porch i Judgement Porch, a północna dostarcza wspaniałego i różnorodnego widoku na dekoracje strony wschodniej, północny transept i kapitułę.

Co do wnętrza: wapień z Lincoln i marmur z Purbeck tworzą filary o różnej strukturze, które podtrzymują triforium, okna w nawie głównej i sklepienia, prezentując wczesnoangielską architekturę w całej swojej krasie. Nawa składa się w siedmiu wykuszy. Wyjątkowa wiktoriańska chrzcielnica z marmuru z Tournai znajduje się w drugim, południowym wykuszu. Skrzyżowanie jest zalane światłem z okien Dean’s Eye w północnym transepcie i Bishop’s Eye (wykończenie w kształcie liści) w południowym.

Na  wschód od wspanialej, XIV-wiecznej kamiennej przesłony, znajduje się chór św. Hugona,  zaopatrzony w XIV-wieczne, dębowe mizerykordia i pokryty tak zwanym „zwariowanym sklepieniem z Lincoln” – pierwszym żebrowym sklepieniem w Europie.

Chór Aniołów – geometryczny, bogaty, jasny i przestronny, zwany jest tak z uwagi na 28 rzeźbionych w kamieniu aniołów, umiejscowionych w pachwinie łuku pod górnymi oknami.

Co ciekawe: od roku 1300 przez 249 lat, katedra nosiła tytuł najwyższej budowli na świecie. Jej wysokość wynosiła 160 m.