Za ugór ojczysty rozdarty,

Za fali wiślanej płacz krwawy,

Za Tatry skalane i Bałtyk,

Za wrzesień śmiertelny Warszawy;

Za grób, co słabnącym jak ulga

Pokusą w męczeńskich dniach świeci –

– Zbaw, Panie, kobiety i dzieci

Z płonących pożarów Hamburga.

Za krzyż znieważony w kaplicach,

Za krzywdę cmentarnych popiołów –

– Zachowaj we wrażych stolicach

Strzeliste gotyckie kościoły.

O Panie przez znak Twój na wieżach,

Przez drzewo Twej męki i chwały,

Prosimy Cię szeptem pacierza,

Błagamy Cię burzą chorału.

W godzinach tryumfu nad klęską,

Gdy w gniewie się Twoim objawisz,

Daj siłę, daj radość zwycięska,

A wyrwij nam z duszy nienawiść.

W pożarze piorunów, co walą

W ostatnie bastiony i tamy,

Daj sercom, niech z gruzów ocalą

Twój święty na wieki Testament.

Warszawa 1943

Leonia Jabłonkówna