wskazując jednocześnie, że najwłaściwszą formułę czczenia Dmowskiego w dniu 11 listopada zaproponował prezydent Bronisław Komorowski, organizując „radosny” marsz tropami postumentów ojców niepodległości, w którym maszerowała lewica, centrum i prawica. I Roman Giertych oczywiście.

Już nie radykał i „faszysta”, ale stateczny mecenas. Ceniący spokój i ład społeczny propaństwowiec, wypisz-wymaluj brytyjski konserwatysta, tyle że skrojony na nadwiślańską modłę. I przyznać trzeba, że media ten wizerunkowy reset kupiły, dając Giertychowi przepustkę do nowego lepszego świata, ku któremu zmierzał od dawna.

Polityczna wylinka, którą właśnie przechodzi Roman Giertych jest jednak procesem jak najbardziej naturalnym. Marsz Niepodległości odegrał w nim istotną rolę, bo Giertych potraktował go jako kontrapunkt dla swoich obecnych afiliacji politycznych oraz jako sposobność do ostatecznego rozstania się z burzliwą narodową przeszłością.

Czy w związku z tym Roman Giertych ma prawo do Dmowskiego? Otóż ma. Tak jak prawo do niego mają liderzy dzisiejszej Młodzieży Wszechpolskiej, dalecy od aktualnych wyborów swojego dawnego lidera. Dlaczego? Ano dlatego, że myśl polityczna Dmowskiego, to nie jest Talmud, ani żaden zamknięty kodeks postępowania.

Jedyne, co mnie w tym wszystkim razi, to stopień zapiekłości, która jest tutaj zupełnie niepotrzebna. Radykalizm młodzieży to nie jest nic nowego. Ich gorące serca mają prawo bić rytmem szybszym, niż starszych działaczy. Wie o tym dobrze Roman Giertych, bo sam jako Wszechpolak radykalnie bronił swoich przekonań.

A Dmowski? Cóż, stoi zadumany na Placu Na Rozdrożu. Nomen omen, bo na rozdrożu znaleźli się dzisiaj także narodowcy.

Maciej Eckardt

www.eckardt.pl

aw