Oswald Mosley i pacyfizm

Pacyfizm był istotnym składnikiem brytyjskiego i francuskiego faszyzmu lat 30. XX w.

Dzięki trudowi Pana Tomasza Kosińskiego prezentujemy dziś Czytelnikom fragmenty głόwnych tekstόw pacyfistycznych Oswalda Mosley’a.

Prezentacja ma charakter informacyjny.

Autor opracowania, korektor i tłumacze, a także redakcja portalu www.konserwatyzm.pl nie utożsamiają się z poglądami O. Mosley’a.

A.R.     

Oswald Mosley to postać owiana legendą w środowisku europejskich i brytyjskich nacjonalistów.To arystokrata, który uwierzył, iż zarówno on, jak i  Wielka Brytania posiadają misję dziejową. Mosley uważał że musi ratować swόj kraj przed upadkiem cywilizacyjnym. Wielka Brytania miała zaś – według niego – szansę stać się jeszcze potężniejsza dzięki faszystowskiemu modelowi państwa i być jednym z gwarantów pokoju w Europie. Po II wojnie światowej stworzył ideę paneuropejskiego ustroju, opartego na wspólnocie ducha, ukształtowanego przez tradycję i geografię, silnej, niezależnej struktury ekonomicznej opartej o ideę tzw. „trzeciej drogi”

            Oswald Mosley urodził się 16 listopada 1896 roku w arystokratycznej rodzinie. W 1918 roku, w wieku 22 lat został wybrany do Izby Gmin. Reprezentował Partię Konserwatywną. W 1924 roku przenosi się do Partii Pracy. W 1926 roku po raz kolejny zostaje wybrany do Izby Gmin, a w 1930 roku obejmuje urząd ministra bez teki. W swojej działalności parlamentarnej Mosley zasłynął arogancją, radykalizmem, błyskotliwością oraz ekscentrycznością. Koncentrował się na zagadnieniach ekonomicznych. Po konflikcie z działaczami Partii Pracy w 1930 roku podał się do dymisji. 6 marca 1931 roku, powołał do życia Nową Partię (The New Party). Miała ona charakter antyliberalny, autorytarny; odrzucano pojęcie klas na rzecz organicznego, korporacyjnego narodu. Partia posiadała sekcję dla młodych tzw. NUPA ( skrót od New Party) powołaną do ochrony spotkań. Charakterystycznym elementem tej bojówki był brak broni. Uważano, iż młodzi członkowie powinni walczyć na pięści, tak jak nakazuje angielska tradycja. Nowa Partia nie osiągnęła pożądanego sukcesu. W tym czasie Mosley pochłonięty był już ideą i fenomenem faszyzmu. W 1932 roku wydał swoją pierwszą książkę pt. „Większa Brytania” (The Greater Britain). Wyłożył w niej analizę problemów gospodarczych dotykających jego kraj oraz sposoby ich rozwiązania. Poruszył również kwestię przebudowy społecznej i państwowej.

Pierwszego października 1932 roku powstaje Brytyjska Unia Faszystów (British Union of Fascists). Organizacja szybko zyskiwała nowych członków. W 1934 roku liczyła od 40 tys. do 50 tys. członków. Wyrosła na fali kryzysu ekonomicznego – faszystowskie hasła zyskiwały szeroki odzew w społeczeństwie. Utrzymywano bliskie stosunku z europejskimi faszystami oraz niemieckimi nazistami ( ślub Mosleya z jego drugą żoną odbył się w domu Josepha Goebbelsa, gościem był m. in. Adolf Hitler).

W momencie wybuchu II wojny światowej Mosley został internowany; zwolniony w listopadzie 1943 roku. Po zakończeniu wojny postanowił wrócić do polityki. W 1948 roku utworzył Ruch Zjednoczenia (Union Movement), który liczył maksymalnie 8 tys. członków w szczytowym momencie, pod koniec lat 40.tych XX wieku. Później liczba ta systematycznie spadała. Program organizacji opierał się na przedwojennych zasadach BUF, z jednym zasadniczym wyjątkiem. Celem organizacji miała być nie silna, zjednoczona Wielka Brytania, a Europa. Ruch Zjednoczenia był marginalizowany przed media, wobec czego Mosley i jego zwolennicy mieli problemy z przekazywaniem swych idei. Próbowano startować w lokalnych wyborach, jednak bez powodzenia. W 1973 roku ugrupowanie zmieniło nazwę na Partia Czynu (Action Party) i w tym samym roku zdobyło 6 miejsc w Radzie Większego Londynu. Trzeciego grudnia 1980 roku Oswald Mosley umiera, pozostawiając partię bez ideowego przywódcy.   

                                                          ***

            Opisując poglądy Oswalda Mosleya należy zacząć od osób, które wywarły na nie największy wpływ. Najważniejszym z filozofów, na których opierał się twórca BUF był Oswald Spengler. Praca Spenglera pt.” Zmierzch zachodu” pogłębiła przekonanie Mosleya o nieodwracalnym upadku cywilizacji europejskiej, a wraz z nią o zagładzie Brytyjczyków. Twórca BUF podzielał również pogląd niemieckiego filozofa na temat kultury i cywilizacji. Są one tym samym procesem, który, gdy się rozwijał, tworzył nowe wzorce i był nazywany kulturą, natomiast gdy wyczerpał się, przestał tworzyć i począl stawać się cywilizacją. Według Mosleya faszyzm miał być elementem twórczym, który ustanowi silne imperium. To właśnie ten ruch miał budować nowe wzorce, rozwijać państwo. Morfologia kultur Spenglera wpłynęła na antysemityzm Mosleya. Żydzi byli elementem obcym kulturowo, nie pasowali do faustycznej wizji kultury Spenglera, jak i twórcy BUF (w odróżnieniu od Spenglera, Mosley za przedstawicieli kultury faustycznej uznawał zarówno Niemców, jak i Brytyjczyków). Można odnieść wrażenie, że antysowieckie fobie Spenglera przeniosły się na politykę zagraniczną Mosleya ( tekst „Francja i solidarność europejska”). Wśród innych osób z których czerpał twórca BUF można wymienić Hegla, Nietzschego, George’a Bernarda Shawa[1], Alexandra Ravena – Thomsona (głównego obok Mosleya ideologa BUF i UM). Z sympatią Mosley odnosił się również do Benito Mussoliniego oraz Adolfa Hitlera. Nawiązywał również do  post elżbietańskiej Anglii, dynastii Tudorów oraz niemieckiego volkizmu.

            Doktrynę Mosleya należy podzielić na dwa okresy: do II wojny światowej oraz po jej zakończeniu. Jest to istotne, ponieważ po zakończeniu konfliktu faszyzm w formie narodowej nie sprawdził się, Europa pogrążała się w kryzysie, zatryumfowała demokracja,  zaczynała się powolna dekolonizacja i zagrożenie imigracją z wyzwalających się krajów. W związku z tym faszyści brytyjscy postanowili przejść na pozycje paneuropejskie. Zbudować system i blok ugrupowań, dla których najważniejsze będzie uchronienie Europy przed spenglerowskim widmem upadku.

            W pierwszy okresie Mosley skupiał się na utrzymaniu pozycji Wielkiej Brytanii jako imperium oraz na europejskim pokoju. Nacjonalizm BUF oraz późniejszych ugrupowań opierał się na elemencie kulturowym (inspiracje Spenglerem). Mosley za najważniejszy uznawał interes narodu brytyjskiego (w jego rozumieniu Anglików, Szkotów, Irlandczyków, Walijczyków) to jemu należało podporządkować całość działań politycznych. Nie utożsamiał pojęcia narodu z rasą, tylko ze wspólnym pochodzeniem etniczno – kulturowym. Duże znaczenie dla Mosleya miał element ludowy, lokalne tradycje i wierzenia. Zdecydowanie potępiał rasizm, ponieważ Brytyjczycy stworzyli imperium zamieszkałe przez różne kultury i rasy. Z drugiej strony stanowczo występował przeciwko mieszaniu się kultur i ras.

            Oswald Mosley postulował utworzenie z Wielkiej Brytanii państwa o charakterze korporacyjnym. Według niego taki system powoduje, iż  dzięki niemu społeczeństwo staje się solidarne, uczy się współpracować. Jego zadaniem miało być wyznaczenie granicy, gdzie prywatne interesy pracują nie tylko na własne potrzeby, ale również na potrzeby społeczeństwa. Uważał iż należy wykluczyć z krajowego rynku towary, które Wielka Brytania była w stanie produkować samodzielnie. Rolnictwo powinno zwiększyć swoją wydajność, całe imperium powinna cechować się samowystarczalność. Ustrój państwa miał być syntezą myśli włoskiej i niemieckiej. Mosley twiedził, iż w państwie korporacyjnym występują elementy tradycji brytyjskiej, takie jak postrzeganie państwa jako solidarnego, naturalnego i złożonego organizmu. Klasy społeczne harmonijnie współpracują ze sobą bez konfliktów. Społeczeństwo miało być skupione w korporacje, nad którymi czuwała Narodowa Korporacja (National Corporation) oraz faszystowski rząd.

            Mosley uważał iż należało usprawnić mechanizmy sprawowania władzy. Państwo lidera BUF miało mieć charakter autorytarny, nie zakładano całkowitego zniszczenia ustroju demokratycznego. Monarchia, rząd i parlament powinny zostać zachowane, scalone z faszystowskim systemem. Nowy rząd miał być suwerennym organem wykonawczym z mocą stanowienia prawa. Monarcha pełnił funkcję głowy państwa oraz posiadał symboliczne prerogatywy. Faszystowski parlament miał się składać z reprezentantów różnych zawodów oraz pewnej cześci posłów, którzy uzyskaliby mandat na drodze wyborów.

            W polityce zagranicznej wyróżniano dwa cele ( tekst „Międzynarodowe Finanse i Socjalizm” ): utrzymanie pokoju na świecie oraz odbudowanie pozycji imperium brytyjskiego. Krytykowano Ligę Narodów za jej bezradność. Mechanizmy, którymi operowała służyły zwycięskim mocarstwom I wojny światowej ( teksty „Perwersja Ligi” , „Ekonomiczny Ład”). Mosley i jego ugrupowanie usiłował nie dopuścić do zaangażowania się Wielkiej Brytanii w konflikt zbrojny. Sam twórca BUF, jak i wielu innych członków organizacji byli żołnierzami podczas I wojny światowej. Ich przeżycia na froncie jeszcze bardziej pogłębiały pacyfizm. Mosley chciał, aby Wielka Brytania zawarła pokój z III Rzeszą. Ich interesy polityczne były geograficznie rozbieżne, nie widział powodów do walki. Dlatego sugerował, aby zezwolić Niemcom na działalność w Europie Wschodniej wobec czego państwa Europy Zachodniej unikną wojny (teksty „Francja i solidarność europejska”, „Nowa Europa” ).

            Po wojnie, po pokonaniu faszyzmu oraz nazizmu przez siły demoktratyczne Mosley skupił się na działalności paneuropejskiej. Przedstawiał koncepcję Europy jako naródu (Europe a Nation) oparta na integracji duchowej. Mosley odszedł od koncepcji Imperium Brytyjskiego, a skupił się na budowie wspólnej Europy, będącej przeciwwagą dla ZSRR i USA. Zjednoczenie Europy uważał za historyczną konieczność. Mieszkańcy poszczególnych państw nie powinni obawiać się utraty własnej tożsamości narodowej. Ustrój nowego organizmu politycznego miał składać się z wybieranego przez obywateli z licznymi przywilejami i spełniającego funkcję władzy wykonawczej rządu, rządów państw narodowych oraz rządów lokalnych. Powołany Parlament Europejski za swoje zadanie powinien był przyjąć rozwiązywanie problemów socjalnych Europy. Władza sądownicza oprócz spraw związanych z prawem powinna bya zająć się sprawami finansowymi. Dostrzegał problem imigracji, mieszania się kultur, jednak w dalszym ciągu potępiał biologiczny rasizm.         

          Podsumowując: Mosley był człowiekiem czynu. Uważał, iż  aktywizm jest podstawą na której powinno opierać się nowoczesne społeczeństwo. Stworzył  własną, unikalną wizję faszyzmu. Chciał zbudować potężną Wielką Brytanię, a później silną, zjednoczoną Europę. Według niego tylko faszyzm był lekarstwem na spenglerowski zmierzch zachodu, z którym utożsamiał liberalizm i międzynarodowy socjalizm. To właśnie przed nimi chciał uchronić swoją ojczyznę i kontynent. 

Tomasz Kosiński         

Na podstawie:

M. Cesarz Od „Większej Brytanii” do zjednoczonej Europy. Faszystowska doktryna Oswalda Mosleya,Wrocław 2006

O. Mosley My life PDF  2006 dostęp 22 X 2012 ( wydanie internetowe ).

R. Skidelsky Oswald Mosley, New York 1975

R. Skidelsky The problem of Mosley. Why a Fascist failed

http://www.unz.org/Pub/Encounter-1969sep-00077 dostęp 22 X 2012

Wybrane teksty:

Oswald Mosley „Tomorow we live” z 1938 r., Fragmenty.

 Opracowane na podstawie e-booka wydanego przez „Friends of Oswald Mosley” w 2006-ym roku  (http://www.solargeneral.com/library/tomorrow-we-live-oswald-mosley.pdf)

dostęp 22 X 2012.

Wybrane teksty z rozdziału 7-go „ Brytyjska polityka zagraniczna”

                                                                 ***

„Międzynarodowe Finanse i Socjalizm” (s.45)

Brytyjska polityka zagraniczna powinna opierać się na dwóch głównych założeniach: 1/ skupieniu się na interesach Wielkiej Brytanii; 2/ utrzymywaniu pokoju na świecie. Te dwa założenia nie stoją w konflikcie, lecz zbiegają się. Konflikt Brytyjskiej Unii Faszystów z jednomyślną polityką poprzednich partii doprowadził do poświęcenia zarówno interesu Wielkiej Brytanii, jak i pokoju na świecie na rzecz politycznej wendetty. Szczególnie potępiamy poprzednie partie, ich zaangażowanie się w polityczną zemstę bez zważania na zagrożenie życia Brytyjczyków i potencjalną światową katastrofę, co było wynikiem podporządkowania się podłym, światowym interesom.

W tej sferze międzynarodowe finanse i międzynarodowy socjalizm idą wspólnie, ręka w rękę.  Z natury są to dopełniające się katastroficzne siły, ponieważ założeniem międzynarodowego socjalizmu jest napędzanie przepływu gospodarczego oraz wywołanie chaosu, w którym finanse trwają, a producent przestaje istnieć. Co więcej, w zagranicznej polityce ich wspólnota celu oraz metody powinny być jasne każdemu, razem z motywami ich bezbożnego związku. Poszczególne kraje kiedyś już wypleniły założenia kontroli międzynarodowych finansów i nadzieje międzynarodowego socjalizmu. Wielka Brytania nie ma powodów do wszczynania sporu ze wspomnianymi krajami, co więcej, by utrzymać światowy pokój, powinna wszelkich sporów zaniechać . Jednak właśnie spór pomiędzy międzynarodowymi finansami, a ich bliźniakiem, międzynarodowym socjalizmem, popycha Wielką Brytanię w kierunku śmiertelnie niebezpiecznych kłótni ze wspomnianymi krajami.

Niemcy oraz Włochy, pomimo obecnego niskiego stanu posiadania surowców naturalnych, złamały, nareszcie, kontrolę międzynarodowej finansjery. Zwłaszcza Niemcy, którzy obrazili światowe mocarstwa sumiennie walcząc przeciwko żydowskim lichwiarzom. Wszelka siła napędzana pieniędzmi została skierowana by ich zniszczyć, a siła ta nie ustaje w zbieraniu zapłaty za tę wendettę, w walucie, którą jest brytyjska krew. Jakiekolwiek badania prasy oraz organów propagandy, kontrolowanych przez siłę finansów, prowadzą do tego samego wniosku. Jeśli zadamy proste pytanie: w jaki sposób mogą oni walczyć o interes Wielkiej Brytanii, czy w interesie światowego pokoju, jeśli ich oczywistą intencją jest sprowokowanie wojny pomiędzy Brytanią, a nowymi krajami?

Motywy międzynarodowych socjalistów w ich parciu do wojny za wszelką cenę są bardzo jasne. Międzynarodowy socjalizm zawsze zakładał, że jakakolwiek forma narodowych działań, naruszająca światowy porządek jest skazana na porażkę. Sukces socjalizmu w Wielkiej Brytanii jest wynikiem łatwości zaadoptowania tej doktryny na całym świecie. Obecnie mocarstwa które wykorzeniły przestarzałą, w teorii i praktyce, doktrynę międzynarodowego socjalizmu konsekwentnie stają na drodze idei, którą reprezentuje Partia Pracy, jak same przyznają, jest  to główny element sukcesu ich starań. Pozostaje im więc jedyna szansa na końcowy triumf, obalenie światowego porządku wywołując wojnę światową. Liderzy Partii Pracy wydają się być przygotowani do walki o ich sprawę, nie zważając na interesy Brytanii i światowego pokoju, będąc skłonnymi do przelania brytyjskiej krwi, w imię ich politycznej wendetty.

Partia, która była oparta na założeniach pacyfizmu, dziś najgłośniej domaga się wojny. Partia, która odmawiała Brytyjczykom prawa do obrony własnej, teraz popiera dozbrojenie, nie dla celów ochronnych Brytanii, a dla celów wojny o międzynarodowy socjalizm. Dodatkowo, na czele szowinistów popierających zbrojne działania stoi główny przeciwnik socjalizmu z 1914 r. Wystawiana przez niego sztuka  kompletnie nie przemawia do weteranów ostatniej wojny. Brytyjska Unia Faszystów odpowiada że już raz walczyliśmy z Niemcami w brytyjskim interesie, oraz że nie będziemy walczyć z nimi ponownie dla interesów socjalistów czy żydów.

                                                                ***

„Perwersja Ligi”

„Równowaga sił” (s. 46)

Liga Narodów to wynik wysokich aspiracji pokolenia wojennego, zniszczony przez jego frustrację i zdemoralizowanie. Była spadkobierczynią ideałów, np. Świętego Przymierza z ubiegłego wieku[2]. Osiągnięto odwrotny skutek od tego, jaki był zamierzony. Liga miała przezwyciężyć podział Europy oraz  wyeliminować na zawsze  nierównowagę sił, która podzieliła ludzkość na przeciwstawne sobie obozy i popchnęła je do walki.

Liga Narodów powinna  być nowym i bardziej skutecznym instrumentem systemu pokoju. Wielka Brytania, Francja i Rosja w imieniu Ligi mogą zmobilizować swoje państwa  satelitarne, których zbrojną przeciwwagę stanowią Niemcy, Włochy i Japonia.

Pomimo wszelkich aspiracji pokolenia wojennego i każdej nadziei, pokładanej w ludzkości  wracamy tam, gdzie zaczęliśmy. Jednak zagrożenie Wielkiej Brytanii jest poważniejsze niż wcześniej. Odchodzący rząd, w ramachpolitycznej zemsty, odszedł od trzeźwej, brytyjskiej polityki realizującej cele pokoju i interesów brytyjskich. Wywołano szaleństwo, któremu Brytania nigdy wcześniej nie była winna. Nigdy wcześniej w dziejach nowożytnych, Wielka Brytania nie była umieszczona w strategicznym położeniu, tak wrażliwym, że każde dziecko może to  zauważyć, a także przewidzieć jego konsekwencje. Mamy do czynienia z Niemcami na Morzu Północnym, Japonią na dalekich morzach naszych wschodnich posiadłości; na Morzu Śródziemnym, na drodze do naszego orientalnego Imperium znajduje się z antagonizowania Hiszpania,  na drugim końcu Arabowie wraz z wyobcowanymi Włochami w środku. W związku z naszym poparciem dla żydów Wlk. Brytania posiada nienajlepsze stosunki dyplomatyczne z III Rzeszą oraz Arabami, natomiast z Włochami i Hiszpanią z powodu międzynarodowego socjalizmu, sojuszu z rosyjskim komunizmem. Czy Brytyjczycy w sprawach polityki zagranicznej popełnili głupotę w tak gigantycznej skali? Czy kiedykolwiek  zaprzeczyli w takim stopniu brytyjskiemu bezpieczeństwu i pokojowi w Europie?

                                                               ***

„Francja i solidarność europejska” (s. 48)

Autor, jako przyjaciel ludu francuskiego, jest przekonany, że Francja uwolni się od zemsty polityków demokratycznych i uświadomi sobie zasadność ekspansji Niemiec, w kierunkach przeciwnych, niezagrażających interesom Republiki. Francja  jest jedną z głównych sił w Europie, a tym samym powinna dążyć do zapewnienia solidarności wobec wspólnego zagrożenia, które ​​pochodzi ze wschodu. Jeżeli ta  koncepcja  nie może być przyjęta przez rząd demokratyczny we Francji, to zapewne szybko wyłoni się ona z chaosu finansowego, który tworzy demokracja w tym bajkowym, ale nieszczęśliwym kraju. Muszę dodać, iż w Niemczech pojawiła się nowa idea, w myśl której nie należy w nieskończoność składać oferty nabycia przepełnionego terytorium, należącego do Francji, trzeba zdobyć stosunkowo dziewicze gleby leżące w przeciwnym kierunku.

Postawmy się na chwilę na niemieckim stanowisku. Francuzi powinni być zadowoleni, iż niemiecka polityka nie jest już prowadzona przez głupców, ale przez człowieka o wyjątkowej inteligencji [Adolfa Hitlera – przy. Tłumacza] . Francja powinna rozpoznac, że nowe niemieckie interesy leżą na Wschodzie, nie na Zachodzie Europy. BUF nie  ​​szuka wspólnych działań z Niemcami w  postaci wojny z Rosją, mimo tego, iż chcemy zerwać obecny sojusz z Rosją. Szukamy pokoju ze wszystkimi państwami, w tym ZSRR, jednak możemy przyłączyć się do innych sił w walce przeciwko niej, jeśli pojawi się widmo zagrożenia nad Wielką Brytanią, które spowoduje  naszą samoobronę. Nawet szaleństwo rosyjskiego komunizmu nie zakwestionuje potęgi zjednoczonej Europy, która, jeśli zajdzie potrzeba, poradzi sobie z tym zagrożeniem tak łatwo, jak z podbojami kolonialnymi.

 Nie poprzez wojnę, ale przez solidarność europejskiego ducha oraz zwykły zdrowy rozsądek,  zapewnimy uzasadnioną ekspansję wielkich narodów, dzięki czemu zapobiegniemy katastrofie drugiego i większego konfliktu.. To rozwiązanie pozwoli na bezkonfliktowe, bezkrwawe rozwiązanie problemu. Nikt nie może się oprzeć połączeniu wielkich mocarstw Europy. Wlk. Brytania, Niemcy, Francja i Włochy mają wspólne interesy, których zwycięstwem będzie utworzenie nowoczesnego ruchu w Wielkiej Brytanii. Doprowadzi to do nieodpartych działań w kierunku osiągnięcia pokoju.

W sprawach zagranicznych, jak w i życiu kraju, panuje zasada przywództwa. Europa jest zagubiona, bez zjednoczonych i efektywnie działających wielkich mocarstw. Zbyt długo trwaliśmy w  powojennym złudzeniu, że malutkie państwo, posiadające kilka tysięcy zacofanych mieszkańców, nie tylko w teorii, ale i w praktyce jest równe z milionami mieszkańców zaawansowanych, dużych państw, z  ludami wspierającymi potęgę materialną i moralną pozycję swojego państwa.

                                                             ***

„Ekonomiczny ład” (s.50)

Oczywistym jest, że pokój nowego świata może opierać się na równości dóbr, która zaprzeczy szukaniu pretekstów ku wojnie. Dostęp Niemiec do surowców oraz możliwość ich ekspansji rozwiąże problemy materialne innych mocarstw. Jednak państwa, takie jak Włochy i Japonia wybrały rozwiązanie, które z charakterystycznym kaprysem odrzucił  finansowo – demokratyczny świat.

Rozwiązanie problemu niemieckiego staje się możliwe dla każdego wielkiego narodu poprzez budowę  samodzielnej cywilizacji, która jest najpewniejszą gwarancją pokoju. Dla tych, którzy zaprzeczają tej podstawowej zasadzie stawiamy proste pytanie, o co toczą się współczesne wojny. Odpowiedź jest prosta, współczesne wojny wybuchają z powodów ekonomicznych, opierają się na walce o surowce i  rynki. W związku z tym, jeśli każdy wielki naród ma dostęp do surowców, oraz możliwości zbudowania rynku siły nabywczej dla swoich ludzi, wtedy przyczyna wojny na świecie jest wyeliminowana. Dążenie do wojny pochodzi z międzynarodowej walki o surowce i rynki. Finansowy pasożyt rozpala wojenną gorączkę. Jeśli świat pójdzie na wojnę, ludzkość pogrąży się we wściekłości, ponieważ  nic nie ma prawa bytu na wojnie, tym bardziej  Brytania będąc sprawiedliwą nie weźmie udziału w tym szaleństwie.

                                                              ***

„Nowa Europa” (s.50)

W rzeczywistości nie powinien istnieć taki strach jak obecnie ma to miejsce. Dolegliwość Europy nie jest tak trudna do zdiagnozowania. Jest nią choroba, podział ducha, który przewyższa wszystkie materialne różnice. Jeżeli mamy osiągnąć sprawiedliwość, to nowy świat musi być zbudowany na solidnej, sprawiedliwej podstawie ekonomicznej. Jednak w nowoczesnej Europie, głębiej niż  podział rzeczy materialnych znajduje się podział duchowy. Stary świat i nowy świat są podzielone i nie może dojść do ich wymieszania. Albo nowy świat i stary świat  zderzą się i dojdzie do katastrofy lub nowym świat wyłoni się jako ostateczny system współczesności. Dlatego od losu Brytanii zależy los ludzkości.

Unia Brytyjska [BUF –przyp. Tłumacza] popiera brytyjską politykę, sposób i charakter  jej prowadzenia pasuje do tego narodu, jak żaden inny. Jednak jesteśmy w stanie zrozumieć tych, którzy w swoich krajach zaakceptowali ideę nowego świata. Triumf z zakresu polityki, jej metody i charakteru dostosowany do ich narodów, jako nie „demokratyczny” zawsze można zaakceptować. Ponieważ, mimo wszelkich rozbieżności polityki i różnic charakteru narodowego, mamy to samo pochodzenie. Nasze zdradzone pokolenia wojny, wielkie narody pogrążone w korupcji,  wspólne z tymi, którzy przeszli przez te same ciężkie próby i  stanęli w obliczu tych samych wrogów. To pochodzenie wspólnego doświadczenia i determinacji, gdzie wielkie ludy nie dadzą zginąć ziemi, pozwala na zrozumienie innych narodów, braterstwo we wzajemnej walce z ciemnym wrogiem ludzkości – Starym Światem, którego nie można pojąć ani  naruszyć.

Jesteśmy Brytyjczykami i nade wszystko naszym narodowym credo jest Brytania i naszą miłością jest ten kraj. Jednak, dzięki temu, iż kochamy naszą ziemię, możemy zrozumieć i pracować z tymi, którzy kochają swoją ojczyznę. Stąd rodzi się nie tylko materialne, ale i duchowe zjednoczenie nowego świata.

Tłumaczenie: Tomasz Kosiński

 Wspόłpraca: Krzysztof Kurnicki

Korekta :  A.R.


 [1] George Brendan Shaw ( 1856 – 1950) brytyjski pisarz pochodzenia irlandzkiego, laureat nagrody Nobla. Jego koncepcja siły życiowej będącej źródłem udoskonalenia ludzkości opisanej w sztuce pt. „Człowiek i nadczłowiek”  odegrała spory wpływ na myśl Mosleya.

[2] Według Mosleya Liga Narodów i Święte Przymierze to mechanizmy mające na celu zabezpieczenie interesów zwycięskich mocarstw w I Wojnie Światowej (Liga Narodów) i wojnach napoleońskich (Święte Przymierze) kosztem innych narodów.

Click to rate this post!
[Total: 0 Average: 0]
Facebook

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *