Znamy już założenia programu rządowego o nazwie Polski Nowy Ład. Oczywiście, znamy dopiero założenia, a nie projekty ustaw. Teraz zapewne do akcji weszli wpływowi lobbyści, aby przeprojektować rozmaite szczegóły i wyjątki na korzyść podmiotów, których interesy reprezentują. Dlatego analizować możemy jedynie ogólne tezy projektu.

Szczególne zainteresowanie wzbudziły podatki. Z wyliczeń i symulacji, które porobiły rozmaite ośrodki wynika, że zdecydowana większość podatników na nowym systemie ma zyskać. Dotyczy to mniej zarabiających. Konkretnie zaś Nowy Polski Ład ma przynieść zysk podatkowy dla osób samozatrudnionych, zarabiających do ok. 6.000 PLN brutto miesięcznie i dla osób pracujących na umowę o pracę, zarabiających do 5.500 PLN brutto miesięcznie. Stać się to ma przede wszystkim dzięki znacznemu podniesieniu kwoty wolnej od podatku, bo aż do 30.000 PLN rocznie. Następnie mamy drugą grupę, która na nowym systemie ani nie straci, ani nie zyska. Są to osoby zarabiające na podstawie umowy o pracę między 6 a 10.000 PLN brutto. W przypadku osób samozatrudnionych zmiany nie odczują ci, którzy zarabiają ok. 6.5-7.000 PLN brutto. Wszyscy pozostali mają stać się obiektem systematycznego strzyżenia przez Urzędy Skarbowe. Szacuje się, że będzie to jakieś 10-15% ogółu pracujących.

Propaganda rządowa i prorządowa natychmiast zagrała na motywie, że podniesione zostaną podatki dla najlepiej zarabiających, którzy muszą wykazać „narodową solidarność” i podzielić się z uboższymi kręgami społecznymi. Nie mam wątpliwości, że zdecydowana większość naszych rodaków kupi tę narrację, a zapewne już ją kupiła, ponieważ – i to jest fakt niezaprzeczalny – finansowo zyska na reformie podatkowej. Do tego dochodzi zawiść: zabiorą „burżujom” i „obszarnikom”, by użyć frazeologii z Polski Ludowej.

I właśnie z tymi „burżujami” i „obszarnikami” jest największy problem. Zwrócił na to uwagę Cezary Kaźmierczak ze Związku Przedsiębiorców i Pracodawców. Otóż, Nowy Polski Ład finansowo nie planuje obciążenia dodatkowymi podatkami wielkiego kapitału, szczególnie międzynarodowych korporacji i banków. Innymi słowy, rząd prowadząc kampanię przeciwko osobom zamożniejszym, nie ośmielił się uderzyć w najbogatsze podmioty, w dodatku zagraniczne, decydując się sfinansować zmiany (zrównoważyć budżet) obciążając kosztami reformy rodzącą się w wielkich bólach polską klasę średnią. Z tego co rozumiem, dostaną po kieszeni także ci, którzy pracują na umowy zlecenia i umowy o dzieło, gdyż zapowiedziano „zniesienie umów śmieciowych”. W praktyce znaczyć to będzie, że wszystkie umowy o dzieło i zlecenie zostaną ozusowane. Niestety, dotyczy to także Państwa ulubionych publicystów.

Podobne zmiany dotyczą słynnych już domków jednorodzinnych o powierzchni do 70 metrów kwadratowych, koniecznie o płaskim dachu. Będzie je teraz można stawiać bez tradycyjnego pozwolenia i „biurokratycznej mitręgi” (określenie W. Lenina). Sam pomysł jest oczywiście dobry sam w sobie, lecz natychmiast niesie kilka pytań: dlaczego powierzchnia domków ma być ograniczona właśnie do 70 metrów kwadratowych i dlaczego z płaskim dachem? Dlatego, że systemowo projekt przeznaczony jest wyłącznie dla uboższych Polaków, którzy mają jakiś kawałek ziemi i za 70 czy 100.000 PLN, z pomocą rodziny i sąsiadów, będą mogli mieć własny dom. Ale, spyta ktoś, skoro likwidacja czynnika biurokratycznego jest tak wspaniała, to skąd ograniczenie do 70 metrów? Rozumiem, że nie wolno byłoby stawiać budynku dwupiętrowego czy bloku w polu lub w lesie własnym kunsztem, gdyż mógłby się zawalić lub być jaskrawo niezgodny z lokalnym projektem zagospodarowania przestrzeni. Ale dlaczego dom nie może mieć 120 metrów kwadratowych i mieć spadzistego dachu, co znacząco zwiększyłoby jego powierzchnię jeśli nie mieszkalną, to choćby użytkową (strych!)?

Odpowiedź wydaje się prosta: to są domki budowane wyłącznie dla biedniejszej części Polaków. 70 metrów kwadratowych to mniej więcej tyle, ile ma średnie mieszkanie. To wystarczająca powierzchnia dla jednej osoby lub bezdzietnego małżeństwa. Dla rodziny o modelu 2 + 3 to już mała powierzchnia, jak w bloku. O modelu 2 + 5 nie wspominam. Stąd zakaz skosów. Zwiększyłoby to powierzchnię o strych (gdzie można urządzić niską sypialnię), a poza tym powierzchnia liczy się od wysokości ściany 1,3 metra, co pozwalałoby w sumie realne zwiększyć metraż podłogi do 140 metrów. A to już byłby nie domek, lecz dom. Kto zaś ma domy? Domy to klasa średnia. Ta sama klasa średnia, która ma stać się celem łupienia przez Urzędy Skarbowe, aby sfinansować Nowy Polski Ład.

Od jednej ze specjalistek od pijaru usłyszałem, że Polski Nowy Ład zapewni PiS-owi władzę na następnych 12 lat. Fakt, pijarowsko jest znakomicie skonstruowany, ponieważ spowoduje realny wzrost dochodu ok. 70% pracujących Polaków, da im szansę na zbudowanie i posiadanie własnego domku, obiecuje też – o czym do tej pory nie mówiliśmy – kolejny program „plusowy” dla rodzin wielodzietnych. Poza tym program ten ożywi uczucie zazdrości, będzie na niej żerował, ponieważ zapłaci za Nowy Polski Ład polska klasa średnia. Skieruje niechęć do polskiej klasy średniej, zręcznie omijając międzynarodowe korporacje i ich autentycznie „tłustych” udziałowców i menedżerów.

Dlatego nie zgadzam się z interpretacjami, że Nowy Polski Ład to „socjalizm”. Straszna symplifikacja! Socjalizm uderzyłby we wszystkich bogatych. A „socjalizm narodowy” – przypisywany PiS-owi – uderzyłby w kosmopolityczne zagraniczne korporacje działające w Polsce. To realizacja programu Czwartej Rewolucji Przemysłowej Klausa Schwaba ze Światowego Forum Gospodarczego, zakładającej likwidację klasy średniej, panowanie międzynarodowych korporacji i utrzymywanie ogółu w socjalnym ubóstwie i w zależności socjalnej od państwa. Proszę wstukać w google hasła „Klaus Schwab” i „Mateusz Morawiecki”, po czym nacisnąć „pokaż obrazki”. Dużo można zobaczyć.

Adam Wielomski