Álvaro d’Ors: Warunki fundamentalne nowego ładu wolności chrześcijańskiej

1. Od Odkupienia (Redención) nie może istnieć władza prawowita, która nie rozpoznaje się jako delegacja boska, Chrystusa Króla, któremu przynależy wyłączna suwerenność (soberanía) nad światem. Inne władze (potestades) zasługują tylko na posłuszeństwo tymczasowe i względne.

2. W każdym wypadku konkretne działania władzy nie zobowiązują moralnie wówczas, kiedy sprzeciwiają się przykazaniom moralnym, o których wiemy, że są dane przez Boga, ponieważ należy być bardziej posłusznym Bogu niż ludziom.

3. Cała organizacja polityczna świata musi składać się z wielości (pluralidad) [podmiotów] politycznych, jako czegoś chcianego przez Boga, w odróżnieniu od jedności (unidad) Jego Kościoła. Wszelkie roszczenie do ustanowienia rządu światowego, czy to jawne, w postaci Państwa uniwersalnego, czy to na sposób tajny, w formie organizacji z jedną władzą nad wszystkimi narodami, na wzór Synarchii (Sinarquía) ekonomicznej, jest sprzeczne z wolą Bożą i nie może być respektowane jako władza ukonstytuowana (poder constituido).

4. Terytorialne organizacje polityczne muszą porzucić roszczenie do ustanawiania Państw w nowożytnym znaczeniu atrybutu suwerenności.

5. Każda władza, która jest niezdolna do podtrzymywania przez siebie ładu (orden), musi być władzą przeistaczającą się w czystą przemoc (fuerza), przeciwko której zbrojny opór w miarę ludzkich możliwości jest dozwolony (lícita). Na niezdolność do podtrzymywania ładu wskazuje już powszechna bezkarność zbrodniarzy.

6. Obalenie siłą (subversión violenta) każdego niesprawiedliwego (injusto) porządku ustanowionego staje się usprawiedliwione (legitimada) przez sukces.

7. Wojna, jako uprawniona obrona (legítima defensa) narodów, musi być uważana za dozwoloną w granicach moralności i prawa wojennego. Terroryzm musi być zwalczany militarnie, jako akt wojenny (beligrancia), a nie sądownie, jako przestępstwo.

8. Wszelki ład polityczny musi chronić i przestrzegać wolności osób i grup podległych (inferiores), zgodnie z zasadą pomocniczości (subsidiariedad).

9. Władza musi zawsze pozostawać ograniczona (limitada), nie przez sztuczny (artificial) podział władz, tylko przez instytucjonalny układ (constitución institucional) instancji czystego autorytetu (autoridad), to znaczy organów, które nie aspirują do sprawowania części władzy. Z autorytetem łączy się uprawnienie do potwierdzenia prawowitości (legitimidad) władzy oraz aktualnego istnienia – bądź nie – ładu.

10. Kościół musi być rozpoznany powszechnie jako autentyczny interpretator prawa naturalnego (derecho natural). Od Jego autorytetu zależy zobowiązanie moralne do respektowania władzy ustanowionej.

11. Ekonomia musi być pojmowana i studiowana jako nauka zarządzania majątkiem (bien) i niedostatkiem (pobreza), a nie nieustannego powiększania bogactwa (riqueza).

12. Prawo musi być rozumiane i opracowywane jako porządek służenia wymaganiom sprawiedliwości dla osób, a nie poszczególnym władzom czy subiektywnym uprawnieniom.

Fragment rozdziału «Para un futuro orden de libertad cristiana» książki La violencia y el orden, Ediciones DYRSA, Madrid 1987, s. 120-121.

Álvaro d’Ors, przeł. Jacek Bartyzel

Nota biograficzna

Álvaro d’Ors y Pérez-Peix (ur. 14 IV 1915 w Barcelonie – zm. 1 II 2004 w Pampelunie), trzeci syn katalońskiego (trójjęzycznego) pisarza i filozofa oraz dożywotniego sekretarza Instytutu Hiszpańskiego w epoce frankizmu, Eugenia d’Orsa y Roviry (1881-1954) oraz rzeźbiarki Maríi Pérez-Peix; historyk i teoretyk jurysprudencji, światowej sławy romanista, a także znawca prawa rzymskiego w Egipcie, wizygockiego, kanonicznego i cywilnego; 1943-45 kierownik Katedry Prawa Rzymskiego w Grenadzie, 1945-60 wykładowca prawa cywilnego i historii prawa na Uniwersytecie w Santiago de Compostella, od 1961 do emerytury w 1993 kierownik Katedry Prawa Rzymskiego na Uniwersytecie Nawaryjskim w Pampelunie; 2004 profesor honorowy tej uczelni; profesor wizytujący uczelni włoskich, portugalskich i niemieckich; członek Królewskiej Akademii Galicyjskiej, Portugalskiej Akademii Historycznej, Akademii Prawodawstwa w Tuluzie, Niemieckiego Instytutu Archeologicznego, Instytutu Lombardzkiego w Mediolanie, Towarzystwa Studiów Romanistycznych, francuskiego Towarzystwa Historii Prawa, Argentyńskiego Towarzystwa Prawa Rzymskiego, sekretarz Hiszpańskiego Towarzystwa Prawniczego w Rzymie; doktor honoris causa uniwersytetów w Tuluzie (1972), Koimbrze (1983) i Rzymie – La Sapienza (1996); laureat wielu nagród i kawaler orderów, w tym: Krzyża Alfonsa X Mądrego (1974), Wielkiego Krzyża św. Rajmunda de Peñafort (1998) i Nagrody Kulturalnej Księcia Viany (1999); wybitny reprezentant myśli tradycjonalistycznej (karlista), doradca króla de iure Ksawerego I (Don Javier de Borbón-Parma), przyjaciel Carla Schmitta; ojciec jedenaściorga dzieci w małżeństwie z Palmirą Lois († 2003). Główne dzieła filozoficzno-polityczne: De la guerra y de la paz (1954), Ensayos de teoría política (1979), La violencia y el orden (1987, 1998²), Bien común y enemigo público (2002).

za: www.legitymizm.org

aw

Click to rate this post!
[Total: 0 Average: 0]
Facebook

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *