Nakładem Wydawnictwa „Czarne” ukazała się książka Dariusza Rosiaka zatytułowana „Wielka odmowa”. Jedną z postaci przedstawionych w publikacji jest długoletni rektor KUL, dominikanin, ojciec profesor Mieczysław Albert Krąpiec. Teza Autora, potwierdzona przez przedstawicieli dominikanów, że ich współbrat, o. Mieczysław Albert Krąpiec był długoletnim tajnym współpracownikiem służb specjalnych PRL zasmuciła nas.
Sytuacja KUL w opisywanym przez Autora czasie była wyjątkowo trudna. KUL był instytucją represjonowaną – ofiarą zbrodniczego systemu. Stopień inwigilacji Uniwersytetu był dużo większy niż innych uczelni. Wszystkie podejmowane przez KUL przedsięwzięcia były ściśle kontrolowane przez władze państwowe. Ta wymuszała na władzach Uczelni prowadzenie rozmów, w czasie których, w ekwilibrystycznych negocjacjach, próbowano osiągnąć cel, zabiegając jednocześnie o utrzymanie niezależności Uniwersytetu i troszcząc się o bezpieczeństwo studentów i pracowników.
Takie rozmowy prowadził też o. prof. Mieczysław Albert Krąpiec. Nigdy się tego nie wypierał. W wywiadzie opublikowanym w 2002 roku powiedział: „Jako rektor musiałem kontaktować się z najróżniejszymi czynnikami rządowymi. Czasy – jak wiemy – nie były łatwe, uważałem jednak, że powinienem rozmawiać ze wszystkimi, właściwie z jednego tylko powodu: po to, aby Uniwersytet mógł żyć, rozwijać się” („Porzucić świat absurdów. Z Mieczysławem A. Krąpcem OP rozmawia ks. Jan Sochoń”, Lublin 2002, s. 65). Dobro KUL było nadrzędną pespektywą jego działania, choć otwarte pozostaje pytanie, czy dopuszczalna granica w kontaktach z komunistycznymi władzami nie została przekroczona.
O swoich działaniach o. A. Krąpiec informował władze kościelne z kard. Stefanem Wyszyńskim na czele. Wiedzieli o nich jego najbliżsi współpracownicy. Dzięki wspólnemu wysiłkowi tych osób KUL pozostał uniwersytetem niezależnym, zachowując wolność badań naukowych i swobodę w poszukiwaniu prawdy.
Ojciec M. A. Krąpiec żył w określonym czasie i miejscu, pełnił ważną i odpowiedzialną funkcję, dokonywał wyborów i podejmował działania, w których – jak ufamy – przyświecały mu szlachetne intencje. Jako człowiek dojrzały musiał być świadomy odpowiedzialności moralnej za podejmowane decyzje. Przeszłości zmienić nie można. Można jednak starać się lepiej ją zrozumieć, aby sprawiedliwie ocenić.
Komentarz: Trudno nie pochwalić bardzo mądrej i stonowanej wypowiedzi Rektora KUL, wskazującej, że abstrakcyjne formuły naszych dzisiejszych „antykomunistów” są całkowicie oderwane od kontekstu czasu i miejsca w którym żył ś.p. o. Mieczysław Krąpiec. Jest to powtórka z sytuacji z abpem Wielgusem, który także – jako rektor KUL – musiał mieć kontakty z komunistycznymi władzami, także z bezpieką. Paradoksem jest to, że fanatyczny antykomunizm prowadzi dziś do zanegowania i potępienia tych wysepek katolickiej normalności, którym udało się przetrwać w PRL. Przecież takie przetrwanie nie było możliwe bez stykania się z reżimem! Czy wy to zrozumiecie kiedyś? [aw]
„…fanatyczny antykomunizm prowadzi dziś do zanegowania i potępienia tych wysepek katolickiej normalności, którym udało się przetrwać w PRL. Przecież takie przetrwanie nie było możliwe bez stykania się z reżimem! …” – dla fanatycznych polskojęzycznych antykomunistów, czyli żydo-pedało-masonerii, byłoby oczywiście lepiej, gdyby ŻADNE „wysepki katolickiej normalnosci” nie przetrwały. Apage! Do piekła!
Tytuł może wprowadzać w błąd. Większość czytelników czyta wszystkie tytuły oraz jedynie wybrane teksty, co jest zresztą naturalne.