Dziś wpis o trzech refleksjach z wczorajszej lektury internetu.
I tak refleksja pierwsza: Jarosław Kaczyński komentując wypowiedź ministra Sikorskiego o Powstaniu Warszawskim powiedział, że są rzeczy święte. I że taką świętością dla Polski było właśnie Powstanie. Można się z tym zgodzić lub nie, ale gdy przypomnieć sobie, że rzecz naprawdę święta, czyli krzyż na Krakowskim Przedmieściu był dla autora tej opinii jedynie substytutem pomnika zmarłego prezydenta, to człowiek jest najgłębiej zdumiony. Trudno to, bowiem inaczej rozumieć niż tak, że akty patriotyczne są rzeczą świętą, a święte symbole jedynie jakimiś pomocniczymi narzędziami w ich realizacji. To swoista sakralizacja państwa i jego historii. Znana praktyka, ale raczej na wschód od naszych granic. A stosowna szczególnie w państwie, do którego Jarosław Kaczyński- często słusznie- ma wiele zastrzeżeń.
Refleksja druga: z medialnych relacji dowiadujemy się, że w rocznicę Powstania przybyciu Prezesa PiS na Powązki towarzyszył aplauz. Kiedy przybył premier Tusk panowała cisza. Burzliwymi oklaskami przywitano za to Antoniego Macierewicza. Trudno zaiste zgadnąć, na czym polega niezwykłość tej sytuacji? Gdybym ja przybył na spotkanie klubu miłośników lotnictwa pewnie też byłbym witany obojętnie. W przeciwieństwie do tych, dla których jest ono życiową pasją. Miłośnicy lotnictwa szczególnie wylewnie witaliby zapewne swych najbardziej znanych aktywistów.
I wreszcie refleksja trzecia: na portalu Fronda.pl Tomasz Terlikowski odpowiedział na mój wczorajszy wpis. Wydaje mi się, że być może uratowałem mu dzieci. Teraz, bowiem Terlikowski chce je wychować na ludzi o dobrym smaku i o stałych poglądach. Bardzo słusznie. To dużo lepszy pomysł niż chowanie ich w duchu, podejmowania walki bez szans na zwycięstwo.
Jan Filip Libicki
-asd
