Trzy tygodnie temu opublikowałem tekst na temat przełomu jaki nastąpił  w podejściu do forsowania granic państw europejskich przez migrantów, czego początkiem może być zdecydowana postawa władz polskich wobec prób przechodzenia osób, zaopatrzonych w wizę białoruską, przez polska granicę w drodze do Niemiec, lub dalej. Kontrola nad własnymi granicami jest podstawowym atrybutem, nie tylko suwerenności, ale wręcz państwowości. Państwo, które nie jest w stanie tego zapewnić, nie może być uznane za państwo poważne. Polska została przetestowana pod tym względem przez Łukaszenkę, którego służby poważyły się na zorganizowanie próby sforsowania przejścia granicznego w Kuźnicy. Podczas starć na granicy rannych zostało kilkunastu polskich funkcjonariuszy, ale agresywnych intruzów powstrzymano.

Ogromna większość naszego społeczeństwa popiera działania służb naszego państwa na granicy. Według sondażu Instytut Badań Pollster, przeprowadzonego w dniach 22-23 listopada dla Super Expressu, wynika, że aż 84 proc. badanych dobrze ocenia pracę żołnierzy, policjantów i strażników granicznych na granicy polsko-białoruskiej. Komentując ten sondaż, SE napisał: Polacy stoją murem za funkcjonariuszami. Olbrzymia większość Polaków jest całym sercem za działaniami polskich służb mundurowych”. Taki wynik sondażu pokazuje, że Polacy są solidarni ze swoim państwem, z jego funkcjonariuszami. To mnie cieszy, tym bardziej, że wszelkie lewicowo-liberalne media starają się, już od dłuższego czasu, podważać i dezawuować działania władz na rzecz zabezpieczenia granicy.

Tymczasem obecnie, napięcie na granicy zdaje się obniżać i Łukaszenka zabiera swoich turystów i wysyła ich z powrotem do krajów pochodzenia. Nie ma jednak zgody co do przyczyny, która spowodowała tę zmianę. Jedni wskazują na zdecydowanie strony polskiej, inni na rozmowę jaką przeprowadziła z Łukaszenką, udająca się właśnie na emeryturę, pani Merkel. Jaka by ta przyczyna nie była, to w przypadku uległości strony polskiej sytuacja wyglądałaby dziś inaczej, a kryzys, który wydaje się być zlokalizowany, nabrałby wymiaru europejskiego, oznaczając otwarcie  nowego szlaku przerzutu migrantów do UE.

Ten mój skromy tekst sprzed trzech tygodni, został, pod zmienionym tytułem, opublikowany także na portalu Myśl Polska. Co ciekawe, wzbudził on dyskusję i jeden, mocno zaakcentowany, głos odmienny red.  Adama Śmiecha. Nie będę tu szczegółowo wdawał się w polemikę, co do opinii tego autora, chcę tylko zwrócić uwagę na pewne niekonsekwencje, wręcz sprzeczności, wynikające z jego stanowiska. Na zakończenie swojego tekstu, zastrzegł, że jego w przypadku: „Brak solidarności z własnym państwem nie oznaczał automatycznie solidarności z państwem obcym …”. Przedtem zarzucił mi jednak absolutyzowanie kwestii obrony granicy przez obecne państwo polskie, pokazując, przy tym, rozmaite konteksty relacji polsko-białoruskich, które doprowadziły do dzisiejszego kryzysu. Z niektórymi jego ocenami można by się nawet zgodzić, tym niemniej ogólna wymowa, że chyba nie należy tak zdecydowanie bronić granicy, co oznacza pośrednio zgodę na  jej siłowe przekraczanie przez nieznane osoby, jest dla mnie nie do zaakceptowania.

To, że takie niejasne stanowisko względem ochrony granicy ma lewica, jest dla mnie zrozumiałe, natomiast, gdy głosi je osoba powołująca się wprost na Endecję, to budzi moje zdziwienie. Chciałbym przypomnieć tutaj, że jeśli chodzi o tę kwestię, to nie musimy wyprowadzać endeckiego podejścia z interpretacji jakichś innych zdarzeń, ale mamy przykład, który bezpośrednio pokazuje jakie było to stanowisko. Otóż,  po odzyskaniu niepodległości, także mieliśmy problemy z utrzymaniem kontroli na granicy wschodniej Rzeczpospolitej, która była  penetrowana przez agentów, przemytników, terrorystów, ale także liczne i uzbrojone grupy dywersyjne. W 1924 roku, endecki rząd premiera Władysława Grabskiego postanowił zapewnić bezpieczeństwo na granicy i powołał specjalną formację – Korpus Ochrony Pogranicza. Co ciekawe, ówczesna lewica, także krytykowała KOP za rzekome łamanie praw człowieka względem ludności usiłującej granice przekraczać.
Mamy zatem, w kwestii ochrony granic, wybór; albo przyjmujemy stanowisko endeckie, albo lewicowe.

Co do tego, jakie stanowisko w Polsce przeważa, nie mają wątpliwości także rosyjscy analitycy i politolodzy. W dniu 10 listopada, jeszcze przed pamiętnym szturmem w Kuźnicy, w rosyjskiej telewizji, podczas programu „Wieczór z Władimirem Sołowiowem”, dyskutowano właśnie o kryzysie na granicy polsko-białoruskiej. Tam nie stosują wcale zasad poprawności politycznej, przeto program ma swoje walory rozrywkowe, choć uprzedzę, że prezentowane tam opinie o Polsce są obecnie, w większości, negatywne. Bezceremonialnie zarysowano istotę konfliktu. Jeden z komentatorów tak ocenił działania Łukaszenki, polegające na ściąganiu migrantów: „Baćka starał się zarobić parę groszy”.
Ciekawą opinię, wielce znaczącą i dającą prawidłową prognozę, wygłosił znany ekspert, politolog i pułkownik rezerwy, Siemion Bogdasarov. Stwierdził wprost, że Łukaszenka, w swoich działaniach, nie uwzględnił zdecydowania Polaków: „- Polska, to nie Grecja. … Polacy ich [migrantów] nie przepuszczą. Polacy to nie Grecy. To twardy naród … i te rejsy z migrantami to [Łukszenka] na próżno zrobił. Oni nie przejdą. Polacy ich nie przepuszczą. …. Ja nie przepadam za państwem, które jest  dla nas, jak Polska, powodem bólu głowy, chociaż do polskiego narodu ja się zawsze odnoszę z szacunkiem. … W tej sprawie oni jednak postępują prawidłowo, bronią swoich mieszkańców, swojego terytorium.” Okazało się, że Bogdasarov miał tu rację. Prawidłowo ocenił Polaków i przewidział ich postępowanie.

W Rosji kultura polityczna jest taka mocno męska i tam ten, kto twardo i zdecydowanie broni własnych interesów (Rosjanie o takich mówią: krutoj, żestokij), prędzej znajdzie szacunek i zrozumienie niż ktoś uległy, a tym bardziej osoba, która, dla jakichś korzyści, gotowa jest działać w obcym interesie. Takich, co zrozumiałe, oni traktują jak prostytutki.

Co zaś do samego Łukaszenki, to popełnił on sporą liczbę błędów. Jak był jego cel? Według mnie polegał on na zachowaniu władzy i następnie przekazaniu jej synowi Mikołajowi, którego foruje już od dłuższego czasu, pokazując wszędzie, gdzie tylko może. Zabrał go nawet, kilka lat temu, do USA i przedstawił prezydentowi Obamie. Chciałby powtórzyć to co udało się w Azerbejdżanie, gdzie Hajdar Alijew przekazał władzę swojemu synowi. Okazało się jednak, że na Białorusi taka sztuka nie da się wykonać. Łukaszenka dość  umiejętnie manewrował między Rosją, Chinami i Zachodem, lecz ostatnio, z powodu zmiany sytuacji międzynarodowej, jak i własnych błędów, obsunęła mu się noga. Zmiana sytuacji polega na tym, że Chiny wycofały się obecnie z aktywnych działań na obszarze posowieckim, obawiając się, że może to skłonić Rosję do przejścia na stronę USA, w ich konflikcie z Chinami. Na Chiny, które poprzednio były dla niego silnym oparciem, Łukaszenka już liczyć nie może. Z kolei, w swoich kontaktach z Zachodem Łukaszenka posunął się, z punktu widzenia Rosji, zdecydowanie za daleko, prowadząc w lutym ubiegłego roku, czyli całkiem niedawno, polityczne rozmowy z sekretarzem stanu Pompeo w Mińsku na temat dostaw węglowodorów z USA i ogłaszając, że chce rozbudować rurociągi by otrzymywać ropę z portów państw bałtyckich. Na dodatek, co już musiało wywołać w Rosji alarm, w marcu ubiegłego roku komandosi białoruscy i brytyjscy przeprowadzili pod Witebskiem, niedaleko od granicy z Rosją, wspólne ćwiczenia.

Tak blisko Moskwy, wojska NATO nigdy się jeszcze nie znalazły. Łukaszenka popełnił błąd prowokując Rosję w taki sposób. Zapewne Łukaszenka liczył, że dając Zachodowi takie sygnały wskazujące na możliwość porzucenia przez niego Rosji, doprowadzi do zaakceptowania swojej władzy i gładkiego przejścia nadchodzących wyborów. Podczas kampanii wyborczej mówił, chcąc zapewne postraszyć Zachód, o groźbie Majdanu w Mińsku zorganizowanego za pieniądze rosyjskich oligarchów. Nic to nie dało i nastąpiła wielka aktywizacja opozycji, wspieranej przez Zachód, choć są także wskazania, że wsparcie szło też z Rosji. Tak twierdził, zatrzymany w Mińsku, Raman Protasiewicz, który ujawnił, że jeden z liderów tej opozycji, Sciapan Puciła, otrzymywał pieniądze od jakiegoś rosyjskiego oligarchy. Łukaszenka skarżył się nawet z tego powodu w Rosji, ale żadnego wrażenia to nie zrobiło.

Rosja realizuje konsekwentnie swoją politykę wobec Łukaszenki, zaciskając powoli pętlę i zmuszając go do zaakceptowania integracji oraz stopniowego przekazywania pełnomocnictw. Wygląda na to, że dla Łukaszenki gra się kończy i nie ma już on szans na to by przekazać władzę nad krajem dla Koli, swojego ulubionego syna. Rosja ewidentnie wygrywa tę rozgrywkę, zaś Zachód, w tym Polska, błędnie ocenił sytuację i naraził się na przegraną, choć wcale nie jest pewne, czy w innym przypadku rezultat byłby znacząco odmienny. Wszystko to jednak nie wpływa na ocenę polskiego zachowania w sprawie obrony granicy, w której to sprawie absolutnie ustępować nie można, bo to mogłoby tylko powiększyć naszą porażkę na tym kierunku. Jeśli raz byśmy ustąpili i zgodzili się na przejście jakichś migrantów, to, w następnym etapie, przedstawiono by nam żądanie przyjęcia jeszcze liczniejszego kontyngentu, co prowadziłoby do przejęcia faktycznej kontroli nad granicą. Tak to działa i nie ma co się oszukiwać, że byłoby inaczej.

Stanisław Lewicki