W czym tkwi problem? Ano w tym, że kiedy zakłada się partię polityczną to trzeba mieć jakiś pomysł. Mówię „pomysł”, a nie „program”, ponieważ żadna z czterech partii systemowych czegoś takiego nie ma (i chyba nawet ich liderzy nie bardzo by wiedzieli co z czymś takim zrobić). Tenże „pomysł” to pewna koncepcja wizerunku, głównych haseł, czyli umiejscowienia formacji na scenie politycznej, wobec innych podobnych formacji i ich pijaru i wizażu. Pomysł może być lewicowo-prawicowy, socjalistyczno-liberalny czy katolicko-ateistyczny. To nieważne, ponieważ 90% wyborców i tak kompletnie nic nie rozumie z tego co się mówi w „debacie programowej” (i właśnie dlatego takowa nigdy się nie zaczyna). Ważne jest czy partia ma „pomysł” na wizerunek, który jest podstawą w świecie postmodernizmu i postpolityki, gdy pijarowcy wyparli filozofów politycznych.

PJN nie tylko nie posiada programu, ale i wizerunku. A dokładniej, ma wizerunek, który jest już dawno zajęty. Partia ta nie powstawała na bazie celów i idei. Założyli ją politycy PiS, którzy mieli poważne wątpliwości co do zdrowia psychicznego Nieomylnego Prezesa, więc postanowili uciec z okrętu płynącego na rafy. Okręt jednak nie rozbił się, bowiem elektorat PiS od roku nie drgnął nawet o 1%, całkowicie zabunkrowany w magii mgły, agentów i wszechobecnych spisków. Co więcej, Nieomylny właśnie szykuje się do przewartościowania sojuszy i zawarcia wielkiej koalicji z SLD przeciwko „bezbożnemu liberalizmowi Donalda Tuska”.

W PJN są ludzie trojakiego rodzaju: 1. współpracownicy Lecha Kaczyńskiego, czyli frakcja lewicowa PiS (aksjologicznie lewicowa, gospodarczo w PiS nigdy nie było frakcji prawicowych); 2. konserwatywni narodowcy, których do PiS niegdyś wprowadził Marek Jurek w przypływie politycznej bezmyślności, a którzy mieli już dosyć lewactwa tej partii; 3. posłowie „dietetyczni”, czyli tacy, co to im chodzi tylko o dietę, a wiedzą, że na listy PiS już się nie dostaną.

Trzecia kategoria nie bierze udziału w sporze o PJN i poprze tego, kto da jej najlepsze miejsca na listach („biorące”). Rzeczywisty spór to przybierająca na sile bijatyka między dawnymi działaczami ZChN, a niepodległościowym lewactwem. I tu jest problem podstawowy PJN: partię tę założyła przyboczna gwardia Kaczyńskich usunięta i wycięta z PiS z powodu sporów wewnętrznych. To są twarze-wizytówki tej partii: znana socjalistka i aborcjonistka Joanna Kluzik-Rostowska, rozhisteryzowana Elżbieta Jakubiak, totalny lewak Paweł Kowal, lewicowy antykomunista Marek Migalski.

Prawda jest taka, że żadna z wymienionych osób nie nadaje się na przywódcę partii prawicowej, bowiem pochodzą z innej części sceny politycznej, czyli z niepodległościowej lewicy. Dlatego osoby te są tak przywiązane do „testamentu Lecha Kaczyńskiego” i chcą budować PJN na jakimś mirażu walki z Jarosławem Kaczyńskim o socjalistyczno-mesjanistyczny program jego brata-bliźniaka. Kiedy słucham histerycznie antyrosyjskich wypowiedzi Kowala, to widzę bojowca PPS rzucającego bombami do carskich policjantów; gdy patrzę jak Elżbieta Jakubiak trzęsie się z nienawiści do „liberalnej PO”, to widzę matkę-socjalistkę z 1905 roku; gdy Marek Migalski komentuje wydarzenia polityczne, to jakby ożył romantyczny insurekcjonista. Z kolei Joanna Kluzik-Rostkowska opowiadając o państwowych żłobkach wygląda jakby projektowała „szklane domy”.

Pojawia się pytanie: czy te osoby stanowią jakąkolwiek alternatywę dla PiS? A jeśli tak, to czy jest to alternatywa prawicowa czy lewicowa? PJN żyje dokładnie tymi samymi tematami co PiS: mgła pod Smoleńskiem, niepodległość Gruzji, walka o „demokrację i prawa człowieka” na Białorusi. Ostatnio partia podłączyła się jeszcze do obrony OFE, zapominając w ogóle o problemie jakim jest przymus ubezpieczeń społecznych. PJN programu oczywiście nie ma, ale ma pomysł na wizerunek: być PiS-em bez „despoty”, czyli bez Jarosława Kaczyńskiego; być PiSem bardziej laickim, który nie szermuje pustymi sloganami katolickimi.

I tutaj dotykamy istoty problemu: PJN chce być niczym innym jak tylko PiSem, PiSem bez „oszołomstwa i bolszewizmu”, czyli rodzajem „PiSu mieńszewickiego”, a przede wszystkim PiSem „demokratycznym”, czyli bez Wielkiego Proroka. Nie chce być PiSem sekciarsko-religijnym, jak w gnozie Antoniego Macierewicza, lecz tylko PiSem zradykalizowanym, ale przemawiającym językiem politycznym, a nie mistycznym. Pytanie tylko czy jest to formacja alternatywna dla „oryginalnego” PiSu, czy też tandetna podróbka?

Spory Kluzik-Rostkowskiej z Adamem Bielanem wydają się być walką wewnątrz PJN o kształt tej partii. Bielan nie chce wrócić do PiS, zna Prezesa i wie, że Bóg czasem wybacza, ale Prezes nigdy. W rzeczywistości to głośny ryk, który przedarł się do opinii publicznej, że dawni ZCHNowcy mają dosyć lewactwa na czele PJN. Ale prawe skrzydło PJN ma poważny problem. Ci posłowie odeszli z PiS za Kluzik-Rostkowską i Jakubiak. A teraz muszą patrzeć jak pierwsza z tych pań wpycha partię w socjalizm nie tylko ekonomiczny, ale nawet i aksjologiczny, a druga musi się wypowiedzieć w telewizji dosłownie w każdej sprawie, chociaż – jako żywo – nigdy nie dostrzegłem aby miała cokolwiek do powiedzenia. Nie pamiętam także aby w jakiejkolwiek kwestii miała do powiedzenia co innego niż Prezes. Ona kocha Prezesa, jest nim nadal zafascynowana i tylko nie rozumie dlaczego Prezes ją odrzucił. Gdyby tylko powiedział słowo, gdyby tylko skinął to Elżbieta Jakubiak byłaby w PiS, gdyż tylko tam czuje się jak w domu. To jest jej dom.

Czy PJN można przekształcić w partię prawicową? Tak, ale jak usuniemy Jakubiakową, Kluzikową, Kowala i Migalskiego. Tylko, że wtedy tej partii nie będzie. Nie mogąc rozwiązać tych dialektycznych sprzeczności jest ona skazana na klęskę.

Adam Wielomski