Sowietom zależało na zniszczeniu Warszawy, a tak się pomyślnie dla nich składało, że dla tego zniszczenia nie trzeba było używać sowieckich armat ani pocisków. Od czegóż patriotyzm polski! Jest on wielki i wspaniały. Polacy to najbardziej patriotyczny naród w Europie. Ale patriotyzm polski ma właściwość bezrozumnego dynamitu. Wystarczy do niego przyłożyć zapałkę prowokacji, aby wybuchł.

Szczerze mówiąc tekst ten pisze mi się o tyle trudno, że przystępując do niego mam poczucie konieczności mówienia o sprawach najbardziej oczywistych, które mimo to jakaś nieznana mi siła deformuje na podobieństwo obrazu w krzywym zwierciadle historycznej interpretacji. Jest dla mnie powodem niemałego zdziwienia, że ludzie pokroju tych, o których wspomniałem, mogą dla kogoś w 20 lat po roku 1989 być jeszcze wzorem lub obiektem szacunku, rzekomo wynikającego z ich szczerej chęci służenia Polsce.

Tekst ten to interesująca próba wyjścia poza schemat traktowania wybitnego rewolucjonisty jako patologicznej jednostki z morderczymi skłonnościami, czy obcego agenta, realizującego interesy zachodnich mocarstw. Tego typu stereotypy zostały zastąpione tutaj przez analizę poglądów Lenina w kierunku prezentowania go jako działacza politycznego, realizującego swoją koncepcję, którą autor poddaje interpretacji. Interpretacja ta jednak wbrew zapowiedziom zaprezentowania szerszego spectrum myśli przywódcy bolszewików ma charakter wybiórczy i jednostronny.

Sanacja nie mogąc zahamować rozwoju OWP, sięgnęła po środek ostateczny, jakim było rozwiązanie organizacji. Obawiano się zakazać działalności OWP w całym kraju jednocześnie i dlatego uczyniono to stopniowo ze względu na możliwość gwałtownych wystąpień i rozruchów. Mimo, że Obóz Narodowy spodziewał się takiego posunięcia nie zorganizował żadnej akcji protestacyjnej. Jedyną odpowiedzią były krytyczne wystąpienia w Sejmie i prasie.

Doktryna Vlajki i pozostałych organizacji narodowych oraz faszystowskich wpisała się zarówno w tło polityczno-gospodarcze, jak i kulturowe omawianego okresu. Oczywistym wydaje się być fakt, iż koniec wojny i upadek Austro-Węgier zesłały czeskim i słowackim patriotom nadzieję na niepodległe państwo. Sen ten szybko się ziścił. Jednakże wolność przyniosła także liczne rozczarowania.

Co ciekawe 30 marca 2007 roku Oddziałowa Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu umorzyła śledztwo w sprawie mordu „Grota” z uwagi na śmierć sprawców. Uznano także, że zbrodnia ta ma charakter zbrodni przeciwko ludzkości ze względu na prześladowania z uwagi na przynależność do danej grupy narodowościowej i politycznej.

Dowodów braku odpowiedzialności Lenina w kwestii egzekucji carskiej rodziny dostarczają dwa gruntowne śledztwa, przeprowadzone od siebie niezależnie, dzieli je kilkadziesiąt lat, lecz łączą wnioski i ich szczególną wartość stanowi, że przeprowadziły je podmioty, dla których obciążenie rewolucyjnego przywódcy byłoby darem niebios.

Najbardziej wyrazistym symbolem OWP był jednak „Szczerbiec”, nazywany też „mieczykiem Chrobrego”. Miecz króla Bolesława Chrobrego, a w późniejszym okresie miecz koronacyjny władców Polski, owinięty trzykrotnie biało-amarantową wstęgą w kształcie pasa rycerskiego, z umieszczonymi na niej literkami OWP stał się nieodłącznym elementem graficznym ugrupowania.

Powołanie przez Romana Dmowskiego Obóz Wielkiej Polski (OWP) nadało nową jakość życiu politycznym przedwojennej Polski. Był to nowy typ organizacji opartej na zasadach hierarchii, dyscypliny i odpowiedzialności osobistej za każdy odcinek pracy. OWP miało przygotowywać się do „czynu”, czyli przejęcia w odpowiedniej chwili władzy, nadając jej silny, narodowy autorytet, wyprowadzić kraj z anarchii, bezładu i stagnacji.