Na portalu prawica.net jedno z inteligentniejszych piór polskiej prawicy – osoba kryjąca się pod nickiem „Dubitacjusz” – w felietonie „Związki partnerskie a katechoniczność Donalda Tuska” stwierdziło, że sformułowana przez mnie nie tak dawno koncepcja Donalda Tuska jako Katechona okazała się porażką. 

Przypomnijmy, stwierdziłem, że Donalda Tuska należy uznać za Katechona (w ujęciu religijnym tego, który powstrzymuje nadejście końca świata i Antychrysta, politycznie tożsamych z rewolucją), którego rząd broni Polskę przed dwoma rewolucjami: 

1/ rewolucją obyczajową głoszoną przez Ruch Palikota, której celem jest kompletna destrukcja naszej chrześcijańskiej tradycji, a także klasycznego prawa naturalnego;
2/ rewolucją smoleńską, której celem jest doprowadzenie do wybuchu nowego powstania, czyli buntu społecznego skierowanego przeciwko Państwu Polskiemu i doprowadzenia do międzynarodowej awantury z powodu wypadku lotniczego z 10 kwietnia.

Dubitacjusz twierdzi, że w głosowaniu nad ustawą o związkach partnerskich Tusk zawiódł jako katechon, gdyż publicznie poparł przesunięcie Polski w kierunku cywilizacji antychrześcijańskiej i czynnie zajmuje się zwalczaniem „frakcji konserwatywnej” w swojej partii, która broni istniejącego status quo. 

Niestety, i przyznaję to, Donald Tusk mocno zawiódł jako Katechon. Skupiwszy się na walce z PiSem zadecydowanie przesunął swoją partię w lewo, licząc na powiększenie bazy wyborczej PO pośród elektoratu antyklerykalnego i laickiego. Nie jest to dla nikogo tajemnicą i ja sam o tym pisałem – ze smutkiem – nie tak dawno na naszym portalu.

Donald Tusk zawiódł także jako przywódca swojej partii. PO zbudowano jako ugrupowanie o niezdefiniowanym światopoglądzie, gdzie mógł się zapisać prawie każdy i z list której wybrać można było katolika i antyklerykała, prawicowca i lewicowca, byle tylko popierał Donalda Tuska. Tak, to był rodzaj BBWR czy „frontu jedności narodu”, gdzie posłowie mieli zawsze solidarnie popierać posunięcia polityczne i gospodarcze rządu, zachowując autonomię w głosowaniach nad kwestiami moralnymi i światopoglądowymi. W wyniku ostatniego przechylenia partii w lewo Premier sam podeptał zasadę na której zbudował swoją partię. Czas wolności w kwestiach moralnych skończył się i nastała partia monoideowa. Premier powiedział to wprost, że woli klub mniejszy, ale lojalny wbec jego aktualnej linii. Woli klub mierny, ale wierny.

W tej chwili Donald Tusk pozostaje więc Katechonem przed rewolucją smoleńską, a przestaje być Katechonem w obliczu palikotowej rewolucji obyczajowej, przed którą wyraźnie zaczął ustępować. 

Rolę katechoniczną przejęła grupa tych tych 46 konserwatystów z PO. To od ich siły, woli i odwagi zależy czy w Sejmie będzie większość do obrony naszej chrześcijańskiej cywilizacji, czy też większości tej nie będzie. Ostatnią linią obrony w Sejmie są Jacek Żalek, Jacek Tomczak, Jan F. Libicki i John Godson. Nasz portal, w ostatnim czasie, nie przypadkowo często informuje o ich działalności, gdyż dostrzegliśmy kluczowe znaczenie tej grupy. Linię tę mamy zamiar kontynuować.

Adam Wielomski

Najpierw wyjaśnijmy termin. Określenie „katechon” pochodzi z języka greckiego i znajdujemy je przy uważnej lekturze Nowego Testamentu, choć pojawia się tutaj tylko jeden jedyny raz, w 2 Liście św. Pawła do Tessaloniczan, gdzie czytamy: „Albowiem już działa tajemnica bezbożności. Niech tylko ten, co teraz powstrzymuje (podkr. – A.W.), ustąpi miejsca, wówczas ukaże się Niegodziwiec, którego Pan Jezus zgładzi tchnieniem swoich ust i wniwecz obróci [samym] objawieniem swego przyjścia” (2 Tes, 2, 7-8). Przytoczona fraza „ten, co teraz powstrzymuje” (qui tenet nunc) to próba opisania po łacinie i po polsku terminu pojawiającego się po grecku jako katechon. Czyli katechon to ktoś lub coś, kto lub co powstrzymuje świat stworzony i zamieszkały przez ludzi przed nadejściem Antychrysta, który będzie zwiastować początek Apokalipsy i zniszczenia świata. Katechon to ten, kto podtrzymuje istnienie świata i powstrzymuje apokalipsę.

Tyle teologia i biblistyka. Do języka polityki termin „katechon” wprowadził Carl Schmitt jako desygnat przywódcy czy dyktatora, który ratuje swój kraj przed upadkiem, rewolucją lub anarchią. Za takiego katechona Schmitt uważał Józefa Piłsudskiego dla Polski, prezydenta Paula von Hindenburga, który miał uratować Niemcy przed dojściem do władzy komunistów lub nazistów czy też Adolfa Hitlera, który miał powstrzymać sowieckie czołgi na przedpolach Berlina.

Dlaczego więc określam Donalda Tuska jako katechona? Zero złudzeń. Gabinet premiera Tuska oceniam jako bardzo słaby merytorycznie, pozbawiony jakiejkolwiek szerszej wizji rozwoju Polski. Premier Tusk nie tyle rządzi, co administruje państwem, w międzyczasie biurokratyzując co się tylko da i jak się da. Z racji zawodowych obserwuję z przerażeniem mistrzostwo w „papierologii zbędnej” serwowanej polskim uniwersytetom przez resort Pani Minister Kudryckiej. Jest to rząd klasycznego państwa socjalnego, który nie ma zamiaru go zdemontować, przeciwnie, ogranicza się do przysłowiowego „płynięcia z głównym nurtem”, czy to w Unii Europejskiej czy to w Polsce. Jedyną ważną dla tego rządu rzeczą są sondaże i polityka wizerunkowa. Cóż, słabe rządy zdarzają się. Gorzej, że dla tego gabinetu i koalicji nie dostrzegam jakiejkolwiek alternatywy. Nie mówię tutaj o alternatywach intelektualnych, gdyż takie są (np. środowisko Nowej Prawicy), lecz o tym, co politycznie wydaje się realne.

Na scenie politycznej tendencje postrzegam następująco: są trzy partie polityczne broniące zapyziałego socjalistycznego status quo. Są to: PO, SLD i PSL. Trudno je za cokolwiek pochwalić. Problem dotyczy realnych politycznie alternatyw. Te na scenie politycznej są dwie: z prawej strony PiS i Solidarna Polska (w istocie zbuntowana frakcja PiS, skazana na wymarcie) oraz Ruch Palikota z lewej strony. PiS-SP próbują urosnąć kosztem PO. Palikociarnia próbuje urosnąć kosztem i PO i SLD. Mamy więc trzy partie broniące status quo III RP (PO-PSL-SLD) i dwie alternatywy (PiS-RPP). I teraz pytanie: czy wspomniane alternatywy są rzeczywiście lepsze dla Polski niż zapyziały socjalistyczny gabinet Donalda Tuska?

Wyobraźmy sobie gabinet PiS z Jarosławem Kaczyńskim jako premierem, Anną Fotygą jako szefową MSZ i Antonim Macierewiczem jako szefem MON. Czy gabinet ten będzie zajmował się liberalizacją gospodarki, obniżką podatków, czy też skupi się na problemie grubości pnia brzozy w Smoleńsku? Kaczyński już zapowiedział, że pierwszą ustawą jaką uchwali, gdy dojdzie do władzy, będzie spec-ustawa do wyjaśnienia katastrofy/zamachu z 10 IV. I teraz pytanie: czy rzeczywiście to jest program alternatywny dla rządów PO?

Jeśli alternatywą nie będzie PiS, to będzie nią Ruch Palikota. Wyobraźmy sobie rząd premiera Janusza Palikota z Anną Grodzką jako Ministrem Zdrowia i Robertem Biedroniem jako Ministrem Edukacji Narodowej. Czym będzie się zajmował ten hipotetyczny gabinet? Ano prawami sodomitów, adopcji dzieci przez pary homosiowe, ustawami o refundacji zmiany płci itd. Pytanie: czy to rzeczywiście są te istotne reformy, których Polska potrzebuje? Czy autentycznie jest to lepsza alternatywa dla nieudolnych rządów PO?

Sytuację definiuję więc następująco: mamy bardzo słaby rząd Donalda Tuska, wyczerpany, bez pomysłu, bez idei, który wyłącznie administruje państwem i płynie z prądem budując mozolnie socjalizm dzień za dniem. I są dla tego rządu dwie rewolucyjne alternatywy, pełne fanatyzmu i wigoru. Z prawej strony mamy partię „rewolucji smoleńskiej”, zdolnej – w imię demagogii – prącej do konfliktu z Rosją, której programem jest zemsta za domniemane morderstwo dokonane na Lechu Kaczyńskim przez agentów Tuska (?) i Putina (?). Z lewej strony alternatywą dla Donalda Tuska jest partia „rewolucji homoseksualnej”, której celem jest radykalna dechrystianizacja Polski.

Paradoksalnie, w całkiem sympatycznym świetle nakazuje to spojrzeć nie tylko na PO, ale nawet na SLD kierowane przez Leszka Millera. Przecież alternatywą dla lewicowego elektoratu jest tylko i wyłącznie Ruch Palikota. Albo Miller, albo Palikot, czyli albo postkomunistyczny socjaldemokrata, albo rzecznik homoseksualnej rewolucji. Co gorsze? W moim przekonaniu, przy porównaniu tych alternatyw, to Leszek Miller broni jakiejś tam socjaldemokratycznej, ale jednak „normalności”.

Stąd pojęcie „katechonu”, czyli przywódcy, który broni państwo przed Antychrystem, którego – w myśl pojęć Carla Schmitta – utożsamiam z rewolucją lub anarchią. Donald Tusk jest takim katechonem broniącym Polski przed rewolucjonistami smoleńskimi i palikotowymi. Lokalnym katechonem na lewicy jest zaś Leszek Miller, który broni lewicy tradycyjnej przed lewactwem totalnym. Tyle gwoli wyjaśnienia.

Adam Wielomski

Tekst ukazał się w tygodniku „Najwyższy Czas!”