Rękas: Moskiewska marchewka?

Podstawowy błąd wielu polskich relacji/reakcji na dokumenty historyczne prezentowane przez rosyjskich badaczy w ostatnim sporze – to osławione „ROSJA ATAKUJE POLSKĘ!„, podczas gdy wypowiada się KONKRETNY historyk czy publicysta w KONKRETNYM programie. To tak, jakby w Rosji triumfalnie ogłaszano „WSZYSCY Polacy nienawidzą Rosji„, opierając codzienną prasówkę wyłącznie na „Gazecie Polskiej” i jej podobnych…

Kilka dni temu w byłem na konferencji zorganizowanej w Moskwie przez ogłaszane już w Polsce ZŁEM ABSOLUTNYM Rosyjskie Towarzystwo Wojenno-Historyczne. I głównym tematem WSZYSTKICH wystąpień przedstawicieli strony rosyjskiej – było podkreślanie… POZYTYWNYCH doświadczeń z polską pamięcią historyczną, naszą dbałością o wspólne i sowieckie miejsca pamięci walki i męczeństwa itd. „Polacy nie są tacy, jak NIEKTÓRZY u nas mówią i piszą” – powtarzali kolejni mówcy. A w mediach III RP furt tylko „Rosjanie to…. Rosjanie siamto…!”. To oni potrafią dostrzec, że nawet u nas nie wszyscy myślą tak, jak rząd i publikatory dyktują, a my nie potrafimy zauważyć zróżnicowania i mnogości opinii wśród 140-milionowego narodu?

Data całego wydarzenia była zaś nieprzypadkowa, przypadała bowiem celowo 17. stycznia, w rocznicę wyzwolenia Warszawy, rzecz jasna prowokacyjnie i obraźliwie dla wszystkich kombatantów zignorowanej w Polsce. Skoro więc Polakom narzucono zakaz świętowania i przypominania zwycięstw, a nie tylko klęsk – znowu trzeba było wziąć sprawy w swoje ręce z rosyjską pomocą. I to pomocą nie byle jaką. Oto bowiem specyficzną cechą współczesnych stosunków polsko-rosyjskich – jest konieczność występowania w nich czarnych ludów, postaci, którymi wręcz wypada straszyć wszystkich, od dzieci po emerytów. Ostatnio taką rolę w Rosji odegrał ambasador II RP w Berlinie, Józef Lipski, zaś w Polsce Michaił Miagkow, dyrektor naukowy Российского военно-исторического общества, z racji swoich badawczych zainteresowań mający znakomitą orientację w historycznych relacjach polsko-sowieckich i polsko-rosyjskich. I które ich wątki dyr Miagkow uznał za stosowne wyeksponować akurat tego szczególnego dnia? Ano oczywiście łączącą Polaków i Rosjan wspólną dumę ze zwycięstwa nad Niemcami, z wyzwolenia obozów na Majdanku i w Auschwitz, z braterstwa broni naszych żołnierzy i partyzantów. I czynił tak nie tylko kurtuazyjnie, do obecnych Polaków, ale na wszystkich liczących się kanałach rosyjskiej telewizji, prywatnej i państwowej.

Historia, która łączy

Wszyscy uczestnicy podkreślali zwłaszcza, że zasadniczy zrąb dokumentów i relacji opublikowanych właśnie 17. stycznia przez władze rosyjskie – dotyczył m.in. ciepłego, przyjaznego przyjęcia krasnoarmiejców przez Polaków, co wyraźnie odróżniało się choćby od sytuacji na terenach działania band banderowskich na Tarnopolszczyźnie i Ziemi Lwowskiej. – Tu przyszliśmy do cudzego kraju, a dają nam wodę, mleko, chleb i kwiaty. A gdy szliśmy wśród Ukraińców, to ciągle się bałem, że ktoś mi strzeli w plecy – pisał jeden z żołnierzy RKKA w swoich wspomnieniach z tamtych dni.

I właśnie tamtą jedność Polaków i Rosjan przypominali dyskutanci, zwłaszcza znający rok 1944 i ’45 z opowieści najbliższych. Najbliższych szczególnych – bo słuchaliśmy m.in. prof. Natalii Koniewej, córki wyzwoliciela Krakowa, w ZSSR pełniącego m.in. funkcję wiceprezesa Towarzystwa Przyjaźni Radziecko Polskiej. Wiele o niekwestionowanej polskości swojego dziadka, marszałka dwóch państw mówił jego imiennik, Konstanty Rokossowski. Z kolei córka żołnierza 1 Armii WP, Waleria Komar, sama mieszkająca dziś w Rosji – wspominała walki jej ojca na Wale Pomorskim i jego śmierć podczas walk o Kołobrzeg. – Tak smutne wrażenie sprawiał cmentarz żołnierzy polskich i radzieckich, gdy byłam tam jeszcze w 1989 r., a tak pięknie został odnowiony dziś, tak wiele serca w niego włożono, tak dobrzy ludzie się nim opiekują… Właśnie dzięki takim dziełom nie możemy dać się pokłócić! – mówiła ze łzami w oczach pani Waleria. Najsmutniejsze, bo niechcący zawstydzające polskich gości wrażenie zrobiło jednak bodaj wystąpienie Anastazji Orłowej, wnuczki generała Iwana Czerniachowskiego. Podkreślającej polskie pochodzenie i pozytywne wrażenia z kontaktów z Polakami… I w dalszym ciągu zapewniającej o swojej i całej rodziny pozytywnym odnoszeniu do naszego kraju!

Historia, która dzieli…

Poza wspomnieniami jednak pracowali historycy i dziennikarze, zakreślając dalsze pola badań, prowadzonych nawet w realiach praktycznie zerwanego dialogu polsko-rosyjskiego. Wszyscy naukowcy reprezentujący w Moskwie gospodarzy, m.in. prorektor МГИМО prof. Jewgienij Kożokin, prof. Borys Najdenko, główny naukowy doradca Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, prof. Aleksander Zdanowicz z Moskiewskiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego, prof. Albina Noskowa z Instytutu Słowianoznawstwa Rosyjskiej Akademii Nauk i wreszcie prof. Jurij Bondarenko, z Moskiewskiego Państwowego Instytutu Kultury, wypróbowany organizator rozmów między Moskwą a Warszawą na najtrudniejsze nawet tematy – objawiali nie tylko determinację, by kontynuować rozmowy i wspólne inicjatywy, ale i optymizm co do możliwości ich przywrócenia w pełnym wymiarze, przy dobrej woli i zdrowym rozsądku obu stron.

Swego rodzaju paradoks polegał więc na tym, że to uczestnikom polskim, tj. red. Agnieszce Wołk-Łaniewskiej, Annie Zacharian-Tyc, Tomaszowi Jankowskiemu (no i niżej podpisanemu…) przyszło zachować nieco więcej podszytego smutkiem pesymizmu odnośnie tego, co może nas jeszcze czekać, zwłaszcza w kontekście narastającej w Warszawie, a dyktowanej z Zachodu polit-propagandowej histerii. Wbrew jednak jej fundamentalnemu założeniu i upieraniu się, że ze strony rosyjskiej może już Polaków czekać wyłącznie kij – spotkanie 17. stycznia dowiodło doskonale, że możliwa jest i… marchewka. To znaczy po prostu prawda.

Bo w końcu tylko ona nas może wyzwolić. I z kłamstw historii, i ciężarów teraźniejszości, strzegąc przez zagrożeniami już czającymi się w przyszłości.

Konrad Rękas

Click to rate this post!
[Total: 26 Average: 4]
Facebook

2 thoughts on “Rękas: Moskiewska marchewka?”

  1. (…)To tak, jakby w Rosji triumfalnie ogłaszano “WSZYSCY Polacy nienawidzą Rosji“, opierając codzienną prasówkę wyłącznie na „Gazecie Polskiej” i jej podobnych…(…)
    Ciekawa uwaga od tych co z mordu politycznego strugają jakieś Wołynie 2.0

  2. (…)To tak, jakby w Rosji triumfalnie ogłaszano “WSZYSCY Polacy nienawidzą Rosji“, opierając codzienną prasówkę wyłącznie na „Gazecie Polskiej” i jej podobnych…(…)
    Ciekawa uwaga od tych co z mordu politycznego w Odessie strugają jakieś Wołynie 2.0

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *