Każdy kto mnie zna wie, że jestem bardzo daleki od popierania SLD, a jednak… żal Millera. I szkoda SLD. Nie chodzi nawet o jego barwny styl bycia, który po prostu mi się podoba. Popełnił błąd zawierając koalicję z Palikotem, a przypadkowo wykorzystali to towarzysze z Razem. Chodzi o to, że SLD symbolizowany nazwiskiem Millera był formacją przewidywalną. Ten kto skacze z radości, że koniec „komuchów”, ten doprawdy niewiele rozumie z polityki.

„Konserwatysta PRL” był racjonalny, chodził na kompromisy, prowadził politykę umiaru. Co prawda tolerował w partii różnych lewicowych nawiedzeńców, ale na zasadzie, że „tak wypada” lewicy w UE – hodował ich jako paprotki, unikał zacietrzewienia, terroryzowania przedsiębiorców (CIT obniżył!) i wojen ideologicznych. Kościół akceptował jako pewien fakt empiryczny i byt socjologiczny, z którym nie opłaca się toczyć wojen.

Dziś Sejm został zdominowany przez szeroko rozumianą prawicę, ale zakończy swój żywot, a wahadło kiedyś przesunie się na lewą stronę. Problem trzeba widzieć w dłuższej perspektywie czasowej, a nie ulegać emocjom i klaskać, gdy SLD tonie. Tam, po lewej, już nie będzie starego, dobrego Sojuszu, tylko prawdopodobnie coś na bazie Razem Zandberga, uzbrojonego w dotację z budżetu. I to oni zagospodarują rzesze wściekłych na rząd, bo przecież nie Janusz Korwin-Mikke, któremu można dać i z 100 mln dotacji, a skutek będzie ten sam co zawsze.

Niezadowolenie będzie olbrzymie, bo PiS nie poradzi sobie z olbrzymimi problemami strukturalnymi wywołanymi patologicznym rynkiem pracy, obcięciem dotacji z UE w nowej perspektywie finansowania i kryzysem demograficznym połączonym z katastrofalnym stanem ZUS. Tam gdzie stało SLD, tam powstanie radykalna lewica, taka na serio nowa, ulepszona, fanatyczna wersja Partii Palikota. Niestety.

Paweł Bała