Również wyjaśnienia (?), że „gdy słyszymy „Gazeta Wyborcza”, myślimy „Trybuna Ludu”, gdy słyszymy PO, myślimy PZPR, a gdy widzimy wysokiego rangą partyjniaka obecnej władzy, to pierwsze co przychodzi nam na myśl, to okrzyk „precz z komuną!” – są po prostu infantylne, bo nie można dokonywać takich uproszczeń bez szkody dla powagi i sensowności przekazu. Skróty myślowe, zastosowane przez prezesa Winnickiego w jego „Liście otwartym…” oznaczają bowiem jedno – że Młodzież Wszechpolska nie posiada ideowego i intelektualnego instrumentarium dla dokonywania oceny rzeczywistości politycznej, musi więc odwoływać się do werbalnej kalki zdarzeń sprzed lat 20 i 30. To po prostu klęska obozu narodowego, lądującego w tym wydaniu w skansenie, by nie powiedzieć w zamrażarce. Wady, błędy i zdrady GW, czy PO są bowiem po prostu czymś innym, niż wady, błędy i zdrady komunistów – i aż dziw, że komuś to trzeba tłumaczyć.

Sen o kastecie

Oczywiście jednak nie mamy do czynienia wyłącznie z przyznaniem się do pustki w głowach i szufladach z programem. Prezes Winnicki faktycznie realizuje (a przynajmniej sądzi, że realizuje) pewien plan. Zarówno pisząc swój „List” do gen. Ścibor – Rylskiego, jak i we wcześniejszym wywiadzie pt. „Nadchodzi przesilenie” – lider MW jasno określa target swojej formacji. Winnicki składa samokrytykę za zbyt mało radykalne stanowisko wyrażane po zadymach z okazji Marszu Niepodległości, kreśli obraz państwa policyjnego, w którym młodzi narodowcy są fizycznie terroryzowani przez rządowy aparat przymusu, zaś szczególnie dotkliwym represjom poddawani mają być… kibice. I tu jest pies pogrzebany.

Rodzący się Ruch Narodowy stara się iść taktycznym szlakiem obranym niegdyś przez Ruch Palikota, tzn. wybrać sobie dostatecznie radykalny (a więc nie podlegający dużym przepływom międzypartyjnym) i wyalienowany target wyborczy, by stworzyć z niego swój aktyw i żelazny elektorat. Przyszły RN jawi więc jako partia szalikowo-chuligańska, co zabawne jednak, jednocześnie występująca pod szyldem „narodowego-solidaryzmu”. Trudną o bardziej oczywistą sprzeczność wewnętrzną! Przede wszystkim z tego powodu, że niewiele jest grup budzących w reszcie społeczeństwa większą jawną wrogość, strach i niezrozumienie, niż stadionowi chuligani. I chociaż zgadzam się, że w wielu przypadkach są to odczucia krzywdzące wobec fanatycznych kibiców – to jednak nie zmienia to faktu, że tak zbudowany ruch polityczny ma małe szanse wyjścia poza poziom zinów o piciu piwa, wydawanych przez skinów na początku lat 90-tych. Prezes Winnicki wydaje się bowiem zapominać, że nawet SA nie było bynajmniej głównym nurtem NSDAP. No chyba, że siebie z góry lokuje na pozycjach Himmlera, a nie Roehma nowego Ruchu, a dziarskim chłopcom w szalikach od razu wyznacza rolę pożytecznych idiotów do późniejszej eliminacji, gdy już RN wejdzie na salony…

„Cynu tseba synu, cynu! Nie ma ojce karabinu!”

Czy tak się jednak w ogóle stanie – można mieć poważne wątpliwości. Oczywiście, dzisiejsze czasy nie sprzyjają partiom i nurtom ideowym, bazującym na programie i przemyśleniach na temat sytuacji Polski i świata. Zdaje sobie z tego sprawę chyba nawet prezes Winnicki, bo z góry przyznaje, że praca umysłowa go nie interesuje. „Brakuje nam na prawicy narodowej kultury czynu, za to zdecydowany przesyt jest jałowych dyskusji o ogólnej teorii wszystkiego. Na szczęście w ostatnich latach pojawia się mnóstwo ludzi, którzy mniej gadają, a więcej działają – dlatego jestem pełen nadziei co do przyszłości” – pisze prezes MW, ostatecznie chyba potwierdzając, że nie jest narodowcem, bo ze swoim kultem Czynu lokuje się nie tylko wśród epigonów sanacji, ale także przyznaje się do fascynacji faustowskiej, antychrześcijańskiej – a nie tylko antyintelektualnej, wołając nieomal „Im Anfang war die Tat!” Jak się takie nadzieje kończą – nie tylko zresztą w literaturze – nie trzeba chyba wyjaśniać.

No to bijemy!

Trudno też oprzeć się wrażeniu, że prezes MW stara się grać nie tyle słabymi kartami, co w ogóle bez kart. Korzystając z chwilowego przypomnienia szyldu swojej organizacji – Robert Winnicki stara się stworzyć medialne wrażenie jej wszechobecności, podpinając się pod każdy odpowiednio kontrowersyjny fakt medialny w nadziei, że przyciągnie to kolejne grupki i zamieni RN z bytu potencjalnego w realny. Pociągającą moc (tak dla mediów, jak i dla radykałów) mają jednak tylko zdarzenia odpowiednio kontrowersyjne, co też warunkuje kierunek propagandy i organizacji Ruchu. W ten sposób jednak staje się on zakładnikiem działań coraz bardziej skrajnych, o czym być może będzie się można przekonać podczas tegorocznego Marszu Niepodległości. W 2010 r. zadymiarzami byli niemal wyłącznie jego przeciwnicy. W 2011 r. – walki z policją stanowiły umiejętnie naświetlony przez media, ale jednak margines wydarzenia. W 2012 r. – na Marsz może już przyjechać śmietanka stadionowych i bazarowych napierdalanek, jako na ustawkę roku.

Wychowanie jako podstawa cywilizacji

Oczywiście, założyciele RN wiedzą swoje. Trudno było nie zauważyć zachwytu na narodowo-radykalnych portalach, gdy na znanym filmiku z greckiej kampanii wyborczej przedstawiciel Złotego Świtu uderzył w twarz kontrdyskutantkę z lewicy. „Był sprowokowany!”, „to przez opresyjny system…”, „dobrze tak komunistce!” – głosiły komentarze. Tymczasem to jest właśnie fundamentalna różnica między prawdziwą opozycją antysystemową, a NaRo-wcami, będącymi systemu tego produktem. Ilias Kasidiaris jadący z plaskacza starszej pani to chuligan, którego w domu nie nauczono, że kobiet się nie bije – ale dla naszej maszerującej prawicy jest spełnionym marzeniem o „czynie”. W tym właśnie punkcie widać, że w sporze cywilizacyjnym zachwycający się damskim bokserem są po tej samej stronie, co Palikot i „Grodzka”, dla których też różnica między kobietą, a mężczyzną jest raczej płynna i w zasadzie nie istnieje nic, czego robić nie wypada, albo nie należy.

Podobnie więc, jak na płaszczyźnie taktycznej – także jeśli chodzi o podprogowo odczuwane fundamenty naszej cywilizacji – nowa formacja „narodowa” idzie szlakiem Palikota: zbierając radykałów, kwestionując uznane normy zachowań, lekceważąc miejsca pamięci, uznając „czyn” za ważniejszy niż jego cel i kierunek, wreszcie za priorytet przyjmując kształtowanie własnego – koniecznie kontrowersyjnego, czy wręcz negatywnego wizerunku. Otóż przekonanie, że palikotyzację naszego życia politycznego można zwalczyć jedynie dokonując recepcji jej antywartości na „jasną” stronę mocy – jest nie tylko błędne. To także przyznanie Palikotowi racji przez środowiska, uważające się za jego najbardziej zdecydowanych przeciwników.

Konrad Rękas