10 października cała Polska stała się tak zwaną żółtą strefą. Oznacza to, że w całej Polsce można na przykład za nienoszenie maski na twarzy, zostać ukaranym bardzo wysokim mandatem do kilkudziesięciu tysięcy złotych. Być może przesadzam, ale kojarzy mi się to z trzynastym grudnia 1981 roku i wprowadzeniem przez ówczesną władzę stanu wojennego.

I trzynasty grudnia 1981, i dziesiąty października 2020 roku są punktami granicznymi. Te daty wyznaczają momenty, w których rządy mimowolnie przyznały się, że nie panują już nad sytuacją w kraju i zapewnić sobie władzę mogą tylko drogą represji. Różnica jest taka, że Polska Zjednoczona Partia Robotnicza na czele z Wojciechem Jaruzelskim, momentu groźby utraty kontroli nad państwem się spodziewała i stan wojenny starannie zaplanowała i skutecznie wprowadziła. Jednak i tak w końcu nie uratowało jej to przed utratą władzy. Z kolei Prawo i Sprawiedliwość pod przewodem Jarosława Kaczyńskiego, nie miało i nie ma żadnego planu jak poradzić sobie z epidemią koronawirusa, a restrykcje i represje są konsekwencją bezradności i nikt nie wie czym się to ostatecznie skończy. W efekcie nie można wykluczyć utraty władzy przez PiS w jakichś dramatycznych okolicznościach. Trzeba zadać sobie pytanie, co rząd zrobi, jeśli wprowadzone od jutra obostrzenia nie zahamują rozprzestrzeniania się epidemii? Czy będzie to dalsza eskalacja restrykcji i represji? Dotychczasowa metoda działania na to wskazuje. Trudno bowiem sobie wyobrazić, że Mateusz Morawiecki albo Andrzej Duda wystąpią i przyznają się do błędu (taki gest ze strony Jarosława Kaczyńskiego pewnie w ogóle nie wchodzi w grę) oraz zaproponują jakiś „okrągły stół” dla ratowania państwa przed katastrofą.