Globalizacja posiada dwa zasadnicze oblicza. Pierwsze z nich związane jest ze spontanicznym powiększaniem się globalnych zależności między mieszkańcami naszej planety. Proces ten sprzyja poszerzaniu się psychiki społecznej – ludzie siłą rzeczy zmuszeni są do myślenia w kategoriach globalnych, uniwersalnych. Niewątpliwie może to sprzyjać rozwojowi etyki uniwersalistycznej, która zakłada umiejętność wzniesienia się ponad np. narodowe egoizmy. Czy jest to szansa dla nacjokratyzmu? Z drugiej strony globalizacja oznacza powstawanie ponadnarodowych instytucji biurokratycznych, co stanowi kontynuację procesu budowy zbiurokratyzowanych państw narodowych. I tak jak państwa narodowe nie rzadko bywają „więzieniami narodów”, tak analogicznie budowa scentralizowanych struktur ponadnarodowych może być porównana do budowy „transnarodowych więzień narodów”.