Zajmijmy się dziś polityką międzynarodową, a konkretnie Bliskim Wschodem. Oto Amerykanie sprzedali Turkom swojego najwierniejszego militarnego sojusznika: Kurdów. Donald Trump kpiarsko oświadczył: „Kurdowie walczą o swoją ziemię. Jak ktoś napisał dzisiaj w bardzo rozbudowanym artykule, nie pomogli nam na przykład w Normandii. Wymienili różne bitwy. Oni tam są po to, by nam pomóc ze swoimi terenami, a to co innego”. W tym czasie tureckie siły lotnicze i naziemne prowadzą frontalny atak na kurdyjskie oddziały. Turcja ma jedną z największych i najnowocześniejszych armii świata. Wynik konfrontacji jest z góry przesądzony. Kurdyjska armia zostanie szybko zmiażdżona.

Warto podkreślić, że w toczących się zmaganiach w Syrii to Kurdowie stanowili podstawę pro-amerykańskich sił naziemnych. Amerykanie nie mieli najmniejszej ochoty walczyć z Asadem i ryzykować życiem swoich piechociarzy, więc wpadli na logiczny pomysł, że wesprą Kurdów, dostarczą im nowoczesną broń ręczną i roztoczą parasol lotniczy. Lotnictwo amerykańskie będzie rzucać bomby, a Kurdowie poniosą straty w ludziach. W zamian obiecywano im bliżej nieokreślone państwo, quasi państwo, a w najgorszym wypadku autonomię w ramach przyszłej „demokratycznej” Syrii (czytaj: rządzonej przez amerykańską agenturę).

Ale sprawy potoczyły się inaczej. Dzięki katechonicznemu wsparciu rosyjskiemu Asad faktycznie wygrał wojnę. Siły islamskich fanatyków zostały zepchnięte do ostatnich punktów obrony i ich los jest przesądzony. Nie mógł jedynie zaatakować Kurdów i unicestwić ostatniego regionu rebelii, ponieważ ci posiadali nad sobą parasol ochronny amerykańskiego lotnictwa. To znaczyło, że niezależnie od Damaszku poczynało powstawać, zrazu nieformalnie, pseudo-państwo kurdyjskie. A miliony Kurdów mieszkają też w Iraku, nieco mniej w Iranie, a najwięcej w Turcji. Syryjskie państwo kurdyjskie było naturalnym kandydatem na kurdyjski Piemont. Równocześnie stosunki turecko-amerykańskie były coraz gorsze, szczególnie po niedanym zamachu stanu w Ankarze, jak się zdaje, od A do Z zmontowanym przez CIA. Członkostwo Turcji w NATO zachwiało się, Ankara zbliżała się coraz bardziej do Moskwy, kupiła od niej zestawy przeciwlotnicze S-400, w miejsce amerykańskich Patriotów. Erdogan znakomicie zagrał kartą rosyjską, po czym postawił Waszyngton przed wyborem: albo Turcja, albo Kurdowie.

Waszyngton musiał wybrać pomiędzy wielkim a wierzgającym sojusznikiem w Ankarze, a małym i całkowicie podporządkowanym w syryjskim Kurdystanie. I wybrał, oświadczając, że skoro Kurdowie nie pomogli Amerykanom w 1944 roku w czasie lądowania w Normandii, to dziś Stany Zjednoczone opuszczają kurdyjskiego sojusznika. Cóż lekcja Realpolitik. Decyzja Donalda Trumpa jest strategicznie słuszna. Mógł sobie jedynie darować drwiny o Normandii i Kurdach. Nie jestem zwolennikiem opcji kurdyjskiej, także rozumuję o polityce w kategoriach racji stanu, a nie „ideowych”, ale nawet dla takiego politycznego makiawelisty i cynika jak ja – tak mnie oceniają niektórzy moi znajomi i Czytelnicy – to szyderstwo ze sprzedanego sojusznika zabrzmiało obrzydliwe. Równie dobrze Trump mógł powiedzieć, że Kurdowie nie pomogli anglosaskim osadnikom w walce z Apaczami w XIX wieku. Oto mamy nową Jałtę, która zadecydowała o sprawie kurdyjskiej. Zapewne na całe dziesięciolecia.

Przehandlowanie Kurdów, których nadzieje na niepodległe państwo właśnie brutalnie zburzono, stanowi ciekawy przedmiot do analizy i dla polskich elit politycznych, choć nie posądzam ich już o zdolność do racjonalnego analizowania polityki międzynarodowej. Są zbyt ogłupiałe w swojej prymitywnej fascynacji Stanami Zjednoczonymi, zbyt nafaszerowane przez atlantyckie ośrodki wpływu (a zapewne i agenturę), aby z doświadczenia kurdyjskiego wyciągnąć jakiekolwiek wnioski. A te narzucają się same.

Wystarczy przeczytać, dostępną on-line, współczesną doktrynę bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych, podpisaną przez Donalda Trumpa. Czytamy tutaj, że wrogiem nr 1 Waszyngtonu są Chiny. To one zagrażają „demokracji” budując swoją potęgę ekonomiczną i proponując przeciągnąć do Europy Zachodniej Nowy Jedwabny Szlak (NJS). Krótkie spojrzenie na mapę wystarcza, aby skonstatować, że NJS jest niemożliwy bez zgody Rosji, bez jego przeciągnięcia przez Syberię lub republiki środkowo-azjatyckie, które kiedyś należały do ZSRR, a gdzie Moskwa zachowała znaczące wpływy, i południową Rosję. I aby zablokować NJS Waszyngton musi kupić Rosją. Musi, bo inaczej NJS powstanie i handel chiński osiągnie przewagę nad amerykańskim w Europie. Po realizacji tego projektu USA staną się wyspą znajdującą się poza zjednoczoną Eurazją, stanowiącą środek świata. I aby zablokować NJS Waszyngton musi kupić poparcie Rosji, aby ta zablokowała projekt na swoim terytorium.

Czego w zamian zażąda Rosja? Nie wiem. Zapewne realizacji postulatów sformułowanych już wiele lat temu w tzw. Doktrynie Miedwiediewa, czyli dominacji nad terenami poradzieckimi zamieszkałymi przez mniejszość rosyjską, czyli wycofania się USA z poparcia dla Ukrainy i, ewentualnie, krajów nadbałtyckich. A jeśli Moskwa zażąda odwrócenia się Amerykanów od całej Europy środkowo-wschodniej?

W mojej ocenie zablokowanie projektu NJS nie będzie miało dla USA zbyt wysokiej ceny. I dziś dowiedzieliśmy się w jaki sposób ogłosi to światu Donald Trump lub jego następca w Białym Domu. Mniej więcej powie to tak: „Polacy walczą o swoją ziemię. Jak ktoś napisał dzisiaj w bardzo rozbudowanym artykule, nie pomogli nam na przykład w wojnie z Hiszpanią o Puerto Rico i Kubę. Wymienili różne bitwy. Oni tam są po to, by nam pomóc ze swoimi terenami, a to co innego”. Tak kończy się polityka jednowektorowa, gdy państwo stawia karty tylko na jednego sojusznika.

Adam Wielomski