Łagowski: Utracona podmiotowość SLD

Zainteresowały mnie wypowiedzi Sławomira Wiatra w poprzednim numerze PRZEGLĄDU i chciałbym niektóre jego spostrzeżenia rozważyć po swojemu. Wydają mi się one zarazem odkrywcze i oczywiste, co – logicznie rzecz biorąc – nie powinno iść w parze. Żyjemy jednak w takim półmroku, że oczywistość trzeba odszukać, sama nie rzuca się w oczy.

Dlaczego wyborcy odeszli od SLD i głosują na inne partie lub wybierają bierność? A dlaczego mieliby pozostawać przy SLD? Głosimy – mówi Sławomir Wiatr – „że transformacja [tj. zmiana ustroju] to my. I to nas pozbawia dystansu do jej efektów. Bo jeżeli miała ona w pewnych obszarach skutki negatywne, to nie można o nich mówić wiarygodnie, jeśli cała narracja SLD dotyczy dumy z transformacji i podkreślania, że to zasługa [między innymi] lewicy. Tymczasem co najmniej jedna trzecia społeczeństwa w tej transformacji nie za dobrze się czuje”. I w innym miejscu: „Co mówią najważniejsi ludzie Sojuszu, co celebrują. Łatwo to wyliczyć: 20-lecie konstytucji, referendum akcesyjne, Unia Europejska, rocznica wejścia do NATO. Tymczasem rzecz polega na tym, że im bardziej przypisujemy sobie ten dorobek [w którym byliśmy tylko kolejnym ogniwem i w czym nie ma nic socjaldemokratycznego], tym bardziej sobie szkodzimy”. Do tego można jeszcze dodać chwalenie się, że to nie Macierewicz, lecz Szmajdziński zakupił samoloty bojowe F-16 i inne bronie do przewidywanej wojny.

Pisywałem kiedyś o SLD, czasem dość krytycznie, ale było oczywiste, że chciałem pomóc, a nie szkodzić. Przez znane mi osoby z prawicy zostałem z tego powodu uznany za postkomunistę – dlaczego nie, nie byłem komunistą, ale udało mi się załapać przynajmniej na postkomunizm. W SLD moje publikacje echa nie miały. Masę listów otrzymywałem od lewicy niepartyjnej, zawsze z poparciem, gdy życzliwie pisałem o Polsce Ludowej. Nie od aparatczyków, raczej z kręgów inteligenckich i „dyrektorskich”. Nie było innego tematu, który budziłby takie pozytywne emocje wśród czytelników, którzy sympatyzowali z lewicą, cokolwiek ta nazwa miałaby znaczyć. Według mojego prywatnego instytutu Gallupa rozejście się grupy kierowniczej SLD z wyborcami było nieuniknione. Głównie z tego powodu, że ta grupa kierownicza, dążąc do zasymilowania się z nową panującą klasą polityczną, chciała mieć innych wyborców, bo uważała, że dotychczasowi, ze swoim PRL-owskim „obciążeniem”, kompromitują ją wobec mediów i nowych autorytetów. Solidarności udało się wmówić jej poczucie niższości i winy i niemal całkowicie umysłowo zniewolić. Nikt tam nie śmiał mieć zdania, jeżeli nie zostało ono przedtem objawione przez „Gazetę Wyborczą”.

W pewnym momencie, z pewnością za późno, zdałem sobie sprawę, że moje widzenie SLD jest zabarwione chciejstwem, i przestałem się tą partią interesować. Dochodziło do mnie tylko to, o czym trąbiły media. Czasem te nikłe wiadomości były zadziwiające. Pierwsze, co mnie dziwiło, to dobór liderów po Millerze, a ostatnie to upodobnienie się Millera po powrocie do najmniej ciekawych z tych, którzy kierowali partią w międzyczasie. Nawet nie myślę o kandydowaniu pani Ogórek na prezydenta, bo to było wydarzenie z gatunku dziwów natury, których rozumem się nie pojmie i z tego powodu nie można wyciągnąć z nich żadnych użytecznych wniosków. SLD dał sobie wmówić, że jedyny ratunek w otwarciu się na inne nurty czy ugrupowania lewicy i jednoczeniu się z nimi za wszelką cenę. Janusz Palikot założył swoją partię, aby unicestwić SLD i przejąć jego elektorat. Nie było to niewykonalne, ale trzeba było mieć talent polityczny, a Palikot ma zapewne dużo talentów, ale politycznego ani za grosz. Wystąpił jako spekulant w nieznanym sobie biznesie, ale Millerowi i jego partii jednak zaszkodził. Zasada otwarcia się na inne lewice i łączenia sił tak podziałała, że SLD wystąpił w wyborach razem z partią Palikota, której główną namiętnością była chęć pogrzebania SLD.

Włodzimierz Czarzasty spodobał mi się w czasie afery Rywina, ponieważ jako jedyny z SLD nie dał sobie narzucić przez komisję śledczą roli podsądnego. Gdy został wybrany na przewodniczącego, pomyślałem, że to może być dobry wybór. Nie wytrwałem w tym przekonaniu dłużej niż pół dnia, bo usłyszałem jego zapowiedź, że zwolenników będzie szukał w „Krytyce Politycznej” i wśród czytelników „Gazety Wyborczej”. Niestety, nie był to lapsus, lecz nieporozumienie wynikające z niewiedzy, czym jest „Krytyka Polityczna” i jaki stosunek do SLD pod kierownictwem Czarzastego mają czytelnicy „Gazety Wyborczej”. Jednoczenie się z wrogami swojej partii stało się przyzwyczajeniem Włodzimierza Czarzastego. Nienawiść PiS do postkomunistów jest rutynowa, beznamiętna i niemal zwierzęca. Żywa, namiętna, ludzka wrogość płonie w partii Razem, no i Czarzasty oczywiście uważa, że oni w tym Razem przez pomyłkę go nie cierpią, że dla hecy wołają „cela dla Millera”, że wybuch entuzjazmu na wiadomość, że SLD nie wejdzie do Sejmu, o niczym nie świadczy, podobnie jak odmowa podania ręki Czarzastemu przez aktywistkę Razem. Przewodniczący SLD, i zapewne nie tylko on, nie dostrzega, o co temu Razem i „Krytyce Politycznej” chodzi przede wszystkim. Ta pierwsza chce zdobyć, a druga utrzymać i powiększyć znaczący status społeczny i prestiż, w czym jakiekolwiek zbliżenie do upadającego SLD z pewnością nie pomoże. Przeciwnie – zaszkodzi.

Po tylu próbach otwierania się na nic nieznaczące, a wrogie ugrupowania lewicowe w SLD powinni sobie wreszcie uświadomić, że partii są potrzebni nie fałszywi sojusznicy i nie aktywiści rewolucji obyczajowej, o której nie można mówić bez chichotów, lecz solidna frakcja wewnętrzna, która będzie głosić prawdę i stawiać na porządku dziennym tematy, których się boi oficjalne kierownictwo. Dlaczego SLD nie wziął w obronę ofiar reprywatyzacji i nie demaskował tego oszustwa, jakiego PiS i PO dopuściły się wobec rzeszy pierwszej Solidarności i większości społeczeństwa? Dlaczego przemilcza przygotowania do wojny, która przecież nie będzie się toczyć na terytorium USA? Jeśli uważa, że wojny nie będzie i wydatki na zbrojenia są przeznaczone tylko na pokrycie kosztów manewrów i defilad, to niech to powie. Ludzie czekający miesiącami i latami w kolejce do lekarzy specjalistów z zaciekawieniem tego wysłuchają. Trzeba też koniecznie mówić o polityce solidarnościowych rządów wobec najbliższego Wschodu. SLD nie rozpadnie się wskutek istnienia takiej frakcji, bo jak trafnie zauważa Sławomir Wiatr, „chociaż poziom zadowolenia z Sojuszu ludzi tworzących Sojusz jest stosunkowo niski”, to „poziom lojalności wobec wspólnej organizacji – bardzo wysoki”.

Bronisław Łagowski

Tekst ukazał się w Tygodniku Przegląd i na: https://www.tygodnikprzeglad.pl/

Click to rate this post!
[Total: 6 Average: 4.5]
Facebook

3 thoughts on “Łagowski: Utracona podmiotowość SLD”

  1. Onegdaj socjaliści przekonywali nas, że w służbie zdrowia poprawi się jak tylko zamiast kościołów zaczniemy stawiać szpitale. Agitatorzy współczesni , w tym p. Łagowski, z przekonaniem mówią, że taki efekt osiągniemy zaprzestając kupować czołgi.

  2. Z całym szacunkiem, ale Pan Bronisław Łagowski jako człowiek lewicy ma tyle wspólnego z myślą konserwatywną, co przysłowiowy piernik z wiatrakiem. Dziwię się, gdyż konserwatyzm.pl powinna mieć jakieś określone ramy, nazwę je światopoglądowe, których powinno się przestrzegać, jakieś minimum. Ja u Pana Łagowskiego tego nie mogę dostrzec.

  3. „Dlaczego SLD nie wziął w obronę ofiar reprywatyzacji i nie demaskował tego oszustwa, jakiego PiS i PO dopuściły się wobec rzeszy pierwszej Solidarności i większości społeczeństwa? „Rozpaczanie na postkomuna przez prawicowca już jest dla mnie nieopięte, ale żeby od złodziei i łapówkarzy wymagać żeby pomagali ofiarom swojej konkurencji ?! To tak jakby spodziewać się pomocy polskich bimbrowników, ofiarom zatruć ukraińskim czy ruskim bimbrem.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *