Szeroko komentowano opóźnienie kluczowego wystąpienia Putina. Wszyscy, niektórzy w emocjach, czekali co będzie miał do powiedzenia.
Ogłosił to co ogłosił i ten temat zostawię sobie na inną okazję, a tymczasem teraz postaram się odpowiedzieć, jaka mogła być przyczyna tego opóźnienia. Czy może on na coś czekał? Co to takiego mogło być?

Samo to, że Putin ma zamiar zarządzić częściową mobilizację nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem. Tak się składa, że obserwuję kilka istotnych kont w mediach społecznościowych, które dostarczają mi sporo wiedzy. Jednym z nich jest konto FB prowadzone przez mieszkańca Ukrainy, Aleksandra Ochrimienko, który głownie komentuje kwestie ekonomiczne związane z Ukrainą i obecnym konfliktem, ale nie tylko.
I tam, już w dniu 15 września, zamieścił on wpis, którego przetłumaczone fragmenty zacytuję: „14 września 2022 roku prezydent Rosji Władimir Putin odbył wideokonferencję z przedstawicielami dowództwa jednostek wojskowych i bezpieczeństwa z udziałem sekretarza Rosyjskiej Rady Bezpieczeństwa Nikołaja Patruszewa. Podczas spotkania Putin ogłosił, że podjął decyzję o ogłoszeniu częściowej mobilizacji i zażądał, aby kierownictwo jednostek bezpieczeństwa i wojskowych zapewniło jej przeprowadzenie. Putin powiedział, że w najbliższy poniedziałek, 19 września 2022 roku, oficjalnie ogłosi częściową mobilizację”.
Dalej, z tego wpisu można się było dowiedzieć, że podczas tej konferencji, przeciwko ogłoszeniu planowanej przez Putina częściowej mobilizacji wystąpił szef FSB, Aleksandr Bortnikow, który miał „kategorycznie sprzeciwić się zarówno decyzjom podjętym i zapowiedzianym przez prezydenta, jak i udziałowi jego służby w przygotowaniu i zapewnianiu tych środków”.
Przeciwko tym decyzjom miał wystąpić  także sekretarz Rady Bezpieczeństwa – Nikołaj Patruszew. Wobec takiego oporu najbliższych współpracowników, Putin, wyraźnie skonfundowany, nawet przestraszony, miał szybko zakończyć konferencję.
Jeszcze raz przypomnę, że o tym wszystkim, wspomniany ukraiński blogier, pisał już 15 września, na sześć dni przed oficjalnym ogłoszeniem  mobilizacji przez Putina. Oczywiście cały pozostały świat przez następne sześć dni zastygł w trwożliwym oczekiwaniu, nie będąc pewnym niczego.

Tego rodzaju brak zgody ścisłego kremlowskiego kierownictwa, co do zastosowanych środków, mógł być pierwszą przyczyną opóźnienia ogłoszenia tego przez Putina o jeden dzień, a faktycznie, być może nawet o dwa dni, gdyż według tego co napisał Ochrimienko, miało to pierwotnie nastąpić 19 września.
W międzyczasie, miało  miejsce jeszcze jedno wydarzenie, które mogło wpłynąć na zachowanie Putina. Tym razem może chodzić o postępowanie Brukseli.
Podczas szczytu Szanghajskiej Organizacji Współpracy, który miał miejsce w dniach 15-16 września, Putin wypowiedział dziwną uwagę na temat relacji z UE, która wskazywała, że Unia złagodziła pewne sankcje przeciw Rosji, a jednocześnie toczą się negocjacje w sprawie dalszego ich złagodzenia. Chodziło konkretnie o handel nawozami sztucznymi. Putin stwierdził m.in.: „ Oczywiście cieszymy się z samej decyzji o zniesieniu sankcji, ale okazuje się, że te sankcje, zgodnie z wyjaśnieniem Komisji Europejskiej z 10 września, zostały zniesione tylko dla krajów członkowskich UE. Mogą kupować nasze nawozy! Ale co z rozwojem najbiedniejszych krajów świata”.
Jak można przypuszczać, nie chodziło mu o owe „najbiedniejsze kraje świata”, a bardziej o nieskrepowany handel ze wszystkimi innymi krajami, który odbywa się jednak przy pomocy firm oraz infrastruktury technicznej i finansowej krajów UE.

Jakieś negocjacje, w tej sprawie, musiały się jednak odbyć i jak przypuszczam to właśnie było przyczyną tego opóźnienia w ogłoszeniu mobilizacji i innych zaostrzających posunięć. Gdyby Putin dokonał tego, jak planował, w dniu 19 września, wówczas powstałaby niekorzystna atmosfera dla finalizacji całej sprawy.
Czy Putin się doczekał? Wygląda, że tak, choć trudno byłoby znaleźć ślady tego w serwisach głównych mediów.
Jednak, przy odrobinie dociekliwości, takie ślady jednak można zauważyć. Jak podał na Twitterze, w dniu 21 września rano, Javier Bias, główny komentator agencji Bloomberg w obszarze energii:  „Komisja Europejska złagodziła swoje  sankcje dotyczące rosyjskiego węgla, pozwalając unijnym firmom sprzedawać, transportować i finansować rosyjskie ładunki do krajów trzecich”.
W przytoczonych dokumentach unijnych znalazły się zmiany łagodzące sankcje nie tylko wobec rosyjskiego węgla, ale także innych towarów, w tym nawozów sztucznych i niektórych węglowodorów. Data wprowadzenia zmian w odnośnym dokumencie została określona na 19 września. Publikacji dokonano pewnie później, być może dopiero 21 września rano, wtedy, gdy upublicznił to wspomniany Javier Bias.

Putin doczekał się od Unii tego, na czym mu zależało, i teraz mógł, już względnie spokojnie, ogłosić mobilizację i zagrozić w rewanżu, swoim szanownym zachodnim partnerom, użyciem broni jądrowej.
Tak wygląda polityka Unii Europejskiej wobec Rosji. To rodzaj tragikomedii, w której nie można jednak chyba być  pewnym co do zakończenia.
Po raz kolejny okazało się też,  że ustępstwa wobec Rosji nie skutkują wzajemnymi ustępstwami Rosji, lecz, wprost przeciwnie, zaostrzeniem kursu Moskwy, która wszelkie ustępstwa ocenia jako słabość. Ile razy Unia będzie następować na te same grabie? Każdy kolejny przypadek daje coraz gorsze skutki.

Stanisław Lewicki