Zebrawszy teksty stwierdziliśmy jednak, że układają się w sensowną całość. Dlatego książka stała się zbiorem naszych artykułów i ekspertyz napisanych oddzielnie lub wspólnie. Jej głównym celem jest udzielenie intelektualnego wsparcia idei państwa narodowego, które przeżywa dziś kryzys, gdyż jest atakowane przez globalistów, mundialistów i tzw. europejczyków (celowo przez małe „e”). Ale to nie wszyscy nasi adwersarze, ponieważ znaczna część naszej pracy poświęcona jest krytyce przeciwników państwa narodowego pochodzących z prawicy, marzących o restauracji jakiegoś Sacrum Imperium, a w państwach narodowych i tradycji endeckiej widzących popłuczyny po idei „suwerenności narodu” z Rewolucji Francuskiej. Stoimy na stanowisku, że stare podziały na prawicę i lewicę w dzisiejszych czasach tracą po prostu sens. I jakkolwiek ideowo może się wydawać, że do imperialnej prawicy jest nam blisko, to politycznie jesteśmy na dwóch różnych biegunach. Bliżej nam dziś do narodowej lewicy, niż do jakichkolwiek kosmopolitów, czy to lewicowych, liberalnych, czy konserwatywnych i tradycjonalistycznych.
Magdalena Ziętek-Wielomska: Książka rozprawia się z kilkoma mitami. Zgodnie z pierwszym z nich, czas państw narodowych rzekomo już minął. Jeśli jednak zważymy na „chińską drogę do sukcesu” to okazuje się, że to właśnie silne państwo narodowe jest najlepszym gwarantem prawdziwego rozwoju gospodarczego. Drugi mit to twierdzenie, że II WŚ wybuchła z powodu szalejących nacjonalizmów. W naszej książce – i nie tylko – dokładnie pokazujemy, że II WŚ była przedłużeniem I WŚ, u podłoża której leżały niemieckie plany imperialne, czyli plany podporządkowania sobie całej Europy kontynentalnej. Trzeci mit dotyczy popularnego na polskiej prawicy przekonania, że cała prawica myśli narodowo. To jest duże nieporozumienie, gdyż tak samo jak istnieje lewica narodowa, tak samo istnieje internacjonalistyczna prawica. O tej ostatnio niewiele się mówi, a w kręgach prawicowych zjednuje sobie coraz więcej zwolenników. Celem naszej książki jest wskazanie na to, że znajdujemy się w momencie przetasowania geopolitycznego i losy naszego narodu ściśle związane są z losem naszego państwa. Stąd musimy skoncentrować się na sprawach fundamentalnych i zadać sobie intelektualny trud, by lepiej zdiagnozować współczesne „pole bitwy”, byśmy w odpowiednim momencie stanęli po odpowiedniej stronie.
Książkę można kupić w sklepie na stronie konserwatyzm.pl lub za 50 złotych (wraz z kosztami wysyłki) można ją nabyć od nas bezpośrednio, z IMIENNYM AUTOGRAFEM od autorów, po dokonaniu wpłaty na konto: Instytut Badawczy Pro Vita Bona, Nr konta: 79 1600 1462 1841 4950 0000 0001, Z dopiskiem „Darowizna na cele statutowe – Książka”
Myśl Polska, nr 51-52 (20-27.12.2020)
Rubryka: Rozmowy małżeńskie Wielomskich
„Drugi mit to twierdzenie, że II WŚ wybuchła z powodu szalejących nacjonalizmów”.
Ja bym podzielił jednak włos na czworo. Możemy wyróżnić dwa typy nacjonalizmów – dezintegrujący i jednoczący. W przypadku Austro-Węgier czy Rosji (imperiów), nacjonalizmy rozrywały te państwa. W sytuacji Włoch i Cesarstwa Niemieckiego – jednoczyły. To, że Niemcy i Włochy prowadziły polityki imperialne wynika właśnie z tego, że w ich przypadku nacjonalizm doprowadził do powstania silnych podmiotów, które weszły na scenę europejską dość późno, gdy inni byli już tam od stuleci. Sprzyjała im sytuacja, że nacjonalizmy dezintegrowały resztę państw, które zaczęły w wyniku tego słabnąć.
Druga sprawa, to podział imperiów – na państwa, które są imperiami oraz takie, które imperia posiadają. Wielka Brytania to państwo, które władało imperium, natomiast Rosja to państwo, dla którego bycie imperium stanowi istotę rzeczy.
Pojęcie „państwa narodowego”, w mojej ocenie, wyewoluowało z narodowości Środkowej Europy (Czesi, Litwini, Polacy, Rumuni, Serbowie i in.) przytłoczonych opresyjnymi Cesarstwami mającymi je w swoim składzie (Austro-Węgierskim, Niemieckim, Rosyjskim, Otomańskim). Nacjonalizm był ideologią pozwalającą się tym narodom wyróżnić i określić, politycznie i społecznie, wobec innych narodów. Porównując mapę Europy dzisiejszą i tę sprzed I wojny dostrzeżemy tryumf nacjonalizmu jako nurtu polityczno-społecznego. Dziś nacjonalizm jest jednak passe, dlatego że kojarzy się na Zachodzie z separatyzmem państwowym (irlandzki, baskijski, kataloński, rosyjski na wschodniej Ukrainie), ale też proszę zauważyć jak nasi zwolennicy państwa narodowego reagują na „naród śląski” (ostatnio usłyszany i wysłuchany w Parlamencie Europejskim). Współczesne redukowanie państwa narodowego do walki z gender, lgbt, eutanazją, pigułkami antykoncepcyjnymi, ateistami, kosmopolitami itp. jest zredukowaniem idei takiego państwa. Dziś w Europie jesteśmy na etapie Unii Lubelskiej, czyli Unii Europejskiej, jednoczącej ziemie i narody przeciwko swoim wrogom, Zakonowi i Rosji, obecnie konkurentom -Chinom i Ameryce. Dmowski wykorzystał nacjonalizm jako modny wówczas prąd umysłowy do połączenia narodu żyjącego pod trzema zaborami w trzech państwach, i to mu się udało, osiągnął swój wielki cel. Cel ten nie zostałby osiągnięty przez socjalistów (także piłsudczyków), którzy mieli letni stosunek do narodu i jego terytorium (mrzonki federacyjne, prometeizm). Czy książka daje odpowiedź po co dziś Polakom, żyjącym w jednolitym i jednonarodowym kraju (98%), „państwo narodowe” ? Niezmiennie na pograniczu Wschodu i Zachodu, między Rosją a Niemcami ? Może na portalu jakiś fragment przedstawiający te tematy ?