W poprzednim tekście porównywałem sytuację w Wenezueli i w Polsce. Sądzę, że da się porównać te dwa państwa, jako państwa bez perspektyw na rozwój, a nawet przetrwanie. I Wenezuela, i Polska są rządzone w sposób, który polega na zużywaniu zasobów gospodarczych i społecznych, pozwalający jakiś czas trwać obecnej władzy, ale nie tworzących warunków do rozwoju, a tym samym przetrwania w możliwie odległej przyszłości, jako silnego i choć w miarę samodzielnego państwa, gwarantującego swoim obywatelom warunki do godziwego życia.

W Wenezueli zamiast strukturalnych reform, zmniejszających obszary biedy i tworzących szanse na wszechstronny rozwój gospodarczy, skupiono się na socjalnym rozdawnictwie, którego podstawą stało się przejadanie dochodów z eksploatacji ogromnych złóż ropy naftowej. W Polsce również zamiast reform strukturalnych, przeciwdziałających starzeniu się społeczeństwa i powstrzymujących emigrację zarobkową młodych osób, poprzestano na socjalnym rozdawnictwie, którego jedynym widocznym efektem jest trwanie przy władzy PiS-u. Zostawiając w tym momencie Wenezuelę z jej problemami, trzeba zauważyć, że w Polsce od ponad dwudziestu lat partyjna polityka różnych ugrupowań powoduje, że Polska staje się tylko pojęciem geograficznym. Jeżeli posłuchać polityków zwłaszcza PiS i PO i przeanalizować ich działania, to można dojść do wniosku, że największym ich problemem są sami Polacy. Dla obu tych największych partii Polska, jako państwo narodowe, czyli takie, które przede wszystkim dba o tworzenie jak najlepszych warunków do życia Polakom, jest problemem z którym sobie kompletnie nie radzą. Stąd mniej lub bardziej świadoma polityka zarówno PiS i PO do zmiany struktury narodowej państwa. Stąd z powodu braku strukturalnych reform politycznych i społecznych miliony młodych emigruje z Polski, a na ich miejsce postępuje imigracja taniej siły roboczej, która z czasem na trwale zmieni strukturę nie tylko narodową, ale i społeczną. Imigracja z biedniejszych krajów jest w perspektywie czasowej jednego pokolenia bezpieczna dla każdej władzy. Przez ten czas nie zgłasza ona swoich aspiracji politycznych, bo zwyczajnie nie bierze w masowej skali udziału w życiu politycznym, a i przez kilka lat nie ma nawet do tego prawa. Poza tym – co również bardzo istotne z punktu widzenia doraźnego sprawowania władzy – zadowala się relatywnie niższym poziomem życia niż oczekiwania i aspiracje Polaków.

Na skutek tej w gruncie rzeczy skrajnie nieudolnej polityki Polska staje się coraz mniej polska. Dla Polaków istnienie państwa polskiego ma przecież sens o tyle, o ile to państwo gwarantuje im warunki do godnego życia lepsze niż gdzie indziej i respektuje ich prawa przede wszystkim jako Polaków. Obecna forma polskiej państwowości – nie da się już mówić o niepodległym państwie polskim – spełnia te warunki w coraz mniejszym stopniu. Dla władzy PiS-u, ale i dla PO Polacy nie są potrzebni, a nawet ze swoimi aspiracjami są problemem nie do rozwiązania. Dla nich głównym celem jest zdobycie i utrzymanie władzy, a to w obecnych, a jeszcze bardziej w powstających warunkach bardziej gwarantują Ukraińcy, Filipińczycy czy szerzej muzułmanie. W ten sposób nazwa Polska staje się coraz bardziej wypłukana z wszystkich treści, które przez ostatnie sto lat nadawały sens temu, czym Polska była.

A Państwo macie świadomość Polski jako wydmuszki?

Andrzej Szlęzak

za: FB