Przy okazji sporów pomiędzy częściami składowymi Konfederacji, a mianowicie frakcją liberalną a narodowo-konserwatywną po raz kolejny wypływa spór o podejście do kwestii społeczno-gospodarczych. Analizując tę kwestię nie sposób nie odnieść się do źródła problemu, które do tej pory infekuje polską myśl prawicową, części z niezrozumiałych względów zwaną konserwatywną.

Co najmniej od 1989 roku w wyniku zachłyśnięcia się domniemaną wyższością cywilizacyjną współczesnych państw zachodnich mamy do czynienia z przenikaniem obcych idei do światopoglądu polskiej prawicy, a najbardziej transparentnym tego przykładem jest kwestia tzw. liberalizmu gospodarczego. Nawet nie sama koncepcja jest tutaj problemem, ale przeszczepienie na grunt polski anglosaskiego myślenia o wyznawanym „światopoglądzie gospodarczym” jako wyznaczniku „prawicowości” bądź „lewicowości”, co ani nie oddaje stanu rzeczy, ani nie ma nic wspólnego z faktycznym podziałem.

Z pewnością taki punkt widzenia ma sens na gruncie amerykańskim, gdzie u samych fundamentów państwa leży odcięcie się od Starego Ładu i kompletne wymazanie go ze swojej tożsamości (kto dziś słyszał o amerykańskich lojalistach?), niemniej nie ma nic wspólnego z realiami europejskimi, gdzie ruchy konserwatywne i tradycjonalistyczne wciąż funkcjonują, choćby nawet miały stanowić promil całego społeczeństwa.

Niestety, wieloletnia dominacja Janusza Korwin-Mikkego na polskiej prawicy, mimo wielu niepodważalnych zasług stworzyła również poważny problem w postaci myślenia o polityce z perspektywy gospodarczej, obkładając swoistą ekskomuniką wszystkie inne koncepcje gospodarcze inne niż skrajnie liberalne teorie ekonomiczne oparte na koncepcjach materialistycznych i indywidualistycznych.

Stworzyło to na prawicy sporą grupę ludzi myślących w kategoriach lewicowych, na wzór obecnych partii pokroju Platformy Obywatelskiej czy Nowoczesnej, których zwolennicy (a czasem również politycy) niejednokrotnie dehumanizowali ludzi, którym materialnie w okrągłostołowej republice się nie powiodło i nie znaleźli się wśród beneficjentów procesów kolonizacyjnych. Zresztą jeszcze dwie kadencje parlamentarne wcześniej przy okazji wyborów media dostrzegały przepływ elektoratu między partiami Janusza Korwin-Mikkego a Janusza Palikota – będzie to dziwić tylko wtedy, jeśli będziemy ślepi na absolutyzowanie wolności w środowiskach liberalnej prawicy, usiłującej mienić się obyczajowo konserwatywną. Chcąc zestawić ze sobą chrześcijańskie normy moralne i liberalne pojęcie wolności jednostki zawsze uzyskamy dominację tej drugiej strony, ponieważ chcąc uzyskać odwrotny efekt musielibyśmy odrzucić liberalizm, jako sprzeczny z chrześcijaństwem, a to znaczy, że cały ten ideologiczny mariaż nie miałby podstaw.

Dlatego niezmiernie cieszy mnie fakt, że coraz gęściej (choć niestety głównie w ramach aktywności internetowej) powstają kolejne formy promocji alternatywnych koncepcji społeczno-gospodarczych, które nie czynią bożka z wolności oraz uznają fakt, iż człowiek jest istotną społeczną. Odejście od sposobu myślenia, według którego potrzeby jednostki stanowią wartość najwyższą to krok w kierunku prawicy propaństwowej, bez anarchistycznych akcentów libertariańskich i bez tworzenia pomostów, po których mniej uformowani światopoglądowo (zwłaszcza na początku swej przygody z polityką) zwolennicy prawicy będą uciekać na lewą stronę, gdzie liberałowie nie bawią się w rozdzielanie na liberałów „konserwatywnych” i „liberalnych w pełnym zakresie”.

Jedyna obawa, jaka mi chodzi po głowie, to ryzyko przeważenia szali na drugą stronę i  zdominowanie jej w przyszłości przez koncepcje skrajnie kolektywistyczne, grożące przekształceniem w rozwiązania totalistyczne. Trudno będzie temu zapobiec bez odpowiednio silnego zaplecza intelektualnego, a ciężko będzie je wykreować w dobie internetu, gdzie popularność zdobywa ten kto lepiej i głośniej mówi, a nie koniecznie reprezentuje sobą wysoką wartość merytoryczną. I optymistyczną wiarą w pełne odrodzenie polskiej myśli narodowej i konserwatywnej pozwolę sobie zakończyć ten tekst.

Sebastian Bachmura