Ulegam nieodpartemu wrażeniu, iż napad Rosji na Ukrainę dokonany 24 lutego br. wyznacza pewną cezurę w dziejach świata, niestety zwiastującą, że będzie raczej gorzej. Mówiąc „gorzej” mam na myśli perspektywy cywilizacji zachodniej. Zło, które się dokonało nie dotyczy bowiem tylko ofiar tej nieszczęsnej wojny, bo z tego punktu widzenia ocena każdej wojny budzi zrozumiały sprzeciw. Nie dotyczy tylko Ukrainy, bo ta wcześniej czy później wyjdzie na prostą, a naród ukraiński dostanie do ręki nowy mit założycielski (inny niż ci nieszczęśni Banderowcy), który wypełni karty podręczników historii opisem bohaterstwa ukraińskich żołnierzy i ludności cywilnej w obliczu agresji strasznego wroga. W większym stopniu dotyczy przyszłości Europy i Rosji, a także Polski, która w całej tej sytuacji odegrała dwuznaczną rolę.

W Europie dojdzie – moim zdaniem – do erupcji myślenia liberalno-lewicowego, które prezentowane będzie jako jedyna alternatywa dla zaściankowości i konserwatyzmu Putina, a także sprzyjających mu prawicowych europejskich partii. Wszelkie próby racjonalnego uzasadniania sytuacji oskarżane będą o uleganie czarowi „ruskiej onucy” bądź budowę V kolumny Putina. Nie zostanie wzmocniona żadna opcja patriotyczna w Europie, jak to się marzy PiS-owi, ale raczej multi-culti i agenda LGBT, podczas gdy partia rządząca Polską zakwalifikowana zostanie – ku jej zdumieniu – do przyjaciół Kremla, wespół z Fideszem Orbana i innymi europejskimi partiami, z którymi niedawno spotykano się w Warszawie i Madrycie.

Przede wszystkim obawiam się jednak o przyszłość projektu współpracy Europy z kontynentem azjatyckim, realizowanej za pośrednictwem Nowego Jedwabnego Szlaku. Poszczególne odnogi tego projektu inwestycyjnego obejmują nie tylko Ukrainę wraz jej Morzem Czarnym, którego żegluga – jak wiadomo – już od dawna jest sparaliżowana, obejmują one przede wszystkim terytorium Białorusi czy Federacji Rosyjskiej. Ta ostatnia odpowiedzialna jest za ważne inwestycje na szlaku, jak wybudowanie autostrady Meridian będącej rosyjską częścią liczącego 8,5 tys. km. połączenia drogowego z Szanghaju do Hamburga. Także Rosyjskie Koleje Państwowe są ważnym przewoźnikiem w ramach szlaku. Czy w obliczu tragedii plany te będą jeszcze aktualne?

Nie jest zatem przypadkiem, iż Chiny nie są zachwycone – mówiąc oględnie – agresją rosyjską na Ukrainie, uderzającą nie tylko w ich interesy, ale i w azjatycką filozofię współpracy i rozwoju. Co prawda w dniu inwazji Rosji na Ukrainę Państwo Środka sprzeciwiło się nazywaniu rosyjskich działań „inwazją” i oskarżyło USA o podsycanie napięć (szczerze mówiąc początkowo też tak to oceniałem). Także zapewnienia chińskiego szefa MSZ Wanga Yi odwoływały się do „twardej jak skała” przyjaźni chińsko-rosyjskiej oraz zgłaszały gotowość Państwa Środka do działań mediacyjnych. Z drugiej jednak strony państwo to wyrażało głębokie ubolewanie z powodu tego co się stało, a chińskie banki ICBC, Bank of China czy Azjatycki Bank Inwestycji Infrastrukturalnych zaczęły nakładać sankcje na kontrakty handlowe z Rosją.

Także Rosja swoim niefortunnym posunięciem zniszczyła wszystko to co było dobrego w jej polityce, a co na przestrzeni uprzednich lat z mozołem budowała zapewniając niezależność rosyjskiej strefy wpływu od globalnej i kosmopolitycznej finansjery, ofiarując też prostym Rosjanom coś na kształt poczucia godności osobistej. Wraz z wszczęciem działań militarnych  ostatecznie przyczynia się – jak sądzę – do poszerzenia wpływów paktu atlantyckiego, a z drogiej strony UE i jej lewicowo-liberalnej, globalistycznej filozofii, z którą wcześniej tak zawzięcie walczyła.

Bo to, że swoją rozgrywkę o Ukrainę ostatecznie przegra, jest raczej oczywiste. Po prostu w dzisiejszych czasach wojnę prowadzi się nie tylko na polach bitewnych. Istotną rolę odgrywa walka o świadomość, a trudno sobie wyobrazić, nawet w przypadku przychylnego dla Rosji biegu wypadków na froncie, by Ukraińcy kiedykolwiek dali się przekonać do idei „Ruskiego Miru”, a nawet jakiejś współpracy ukraińsko-rosyjskiej realizowanej pod hasłem pojednania pomiędzy Słowianami. Pokazują to już publikowane badania opinii społecznej, z których wynika, iż  poparcie dla linii władz Ukrainy deklarują obecnie także ci, którzy przed wojną byli skłonni zagłosować na partie obozu prorosyjskiego. Swoją drogą to wielka szkoda, że pomiędzy bratnimi narodami po raz kolejny w dziejach dochodzi do bezsensownych, bratobójczych przelewów krwi.

Stało się zatem coś złego. Jednak kto jest za to odpowiedzialny? Przypomnijmy sobie, że na przestrzeni ostatnich 2-3 miesięcy mieliśmy do czynienia z sytuacją narastającego zagrożenia, na skutek emocji nakręcanych przez opinie i wypowiedzi obecne w massmediach i kreowane przez polityków, dziennikarzy i komentatorów. Sytuacja narastała stopniowo i sukcesywnie, aż do stanu wrzenia i erupcji wulkanu.

Występowała tu pewna powtarzalność jak w filmie „Dzień świstaka”, powtarzalność potęgująca dezinformacyjną huśtawkę podsycaną przez obie strony konfliktu. „Słowa, słowa, słowa” – chciałoby się powtórzyć za Hamletem Szekspira. Każdego dnia słyszeliśmy zatem te same wciąż powtarzające się zaprzeczenia Rosji, jakoby zamierzała wtargnąć do Ukrainy, a jednocześnie państwa Zachodu i Ukraina twierdziły, że inwazja może nastąpić w każdej chwili. W tym samym czasie Ukraina oskarżała Rosją o prowokacyjne ostrzały na Donbasie, a Rosja dokładnie to samo przypisywała Ukrainie. Działaniom tym towarzyszyły nerwowe manewry wojsk zarówno jednej, jak i drugiej strony. Była to wojna nie tyle na argumenty, co na emocje, na strach i panikę, które udzielały się odbiorcom i ograniczały ich zdolność do racjonalnego myślenia. Do pewnego momentu Putin grał skutecznie i w myśl filozofii dalekowschodniej, którą Parag Khanna w dziele „Przyszłość należy do Azji” określił mianem taktyki „kung-fu”– symulował ciosy, nie doprowadzając ich do końca.

Ten kto by myślał, że Putin zadowoli się jednak rozgrywką dyplomatyczną nie rozumie logiki funkcjonowania wielkich imperiów. Walka na argumenty, to było zawsze słowo przeciwko słowu. Jednocześnie w ramach tej wymiany opinii, formułowano względem Rosji oskarżenia coraz cięższego kalibru, zanim jeszcze ta ostatnia na nie zasłużyła. W ten sposób eskalowano nie tylko atmosferę strachu, ale i nienawiści do Rosji. Wyczuwało się podnoszenie napięcia, w kółko powtarzanym sloganem: zaatakuje !, zaatakuje !, zaatakuje ! na co Putin zdawał się odpowiadać: No dobra, skoro chcecie, no to macie ! Bezpośrednią odpowiedzialność za wybuch wojny ponosi zatem Rosja, jednak podżegaczy wojennych było wielu – USA, Unia Europejska, a w ramach tej ostatniej Polska.

Pamiętajmy, że Rosjanie są bardzo wrażliwi na punkcie własnej godności, nie lubią być nieustannie pouczani, przywoływani do porządku bądź zmuszani do przeprosin za grzechy przodków. Zwłaszcza, iż ci, którzy ich do tego przymuszają, czyli elity demoliberalnego świata robią to z perspektywy własnej pychy i poczucia wyższości, choć z drugiej strony też niejedno mają za uszami. Stąd wydaje się, że mimo wszystko rację miały te środowiska europejskich formacji politycznych (np. Orban, Salvini, Le Pen, przedstawiciele hiszpańskiego Vox-u), które próbowały dojść do jakiejś formy porozumienia z rosyjskim prezydentem, by nie doprowadzić do eskalacji napięcia, a w konsekwencji katastrofy, która rozegrała się na naszych oczach.

Także karta ukraińska rozgrywana tu była instrumentalnie. Nie miejmy złudzeń, że Zachodowi bądź Polsce leży na sercu los tego cierpiącego narodu. Mam wrażenie, że Ukraina znalazła się nie z własnej winy między młotem a kowadłem. W końcu ulokowana jest u wrót wejściowych do „serca lądu” („Heartlandu”) – jak określał obszar Euroazji brytyjski geograf John Halford Mackinder. Stąd to na jej terytorium dochodzi do „koncertu mocarstw”. W rzeczywistości zatem liczy się tu geopolityka i zderzenie nagich sił pragnących sprawować władzę nad tą strategiczną przestrzenią, a nie kwestie humanitarne, prawo do samostanowienia narodów i inne hasła, którymi tak lubi szermować demoliberalny Zachód. Moralne oskarżenia wsparte retoryką praw człowieka to tylko maska, pod którą skrywają się rzeczywiste intencje, choć naprawdę nikt się do tego nie przyznaje.

I piszę to jako osoba, której szczególnie bliski jest los Ukrainy, osoba która nieraz bywała w tym kraju organizując choćby misje handlowe w Odessie i powiązania gospodarczo-transportowe polskich portów morskich z Ukrainą. Pozostaje mieć nadzieję, że wcześniej czy później dojdzie do jakiejś formy opamiętania, a także pojednania między bratnimi narodami słowiańskimi. Przede wszystkim jednak, że na tym konflikcie nie straci największy projekt geopolityczny naszych czasów czyli Nowy Jedwabny Szlak.

Michał Graban

www.michalgraban.pl