G. Vattimo sformułował na łamach książki ważne pytania, m.in. o to w jaki sposób definiować hermeneutykę, by uchwycić jej istotę czy rozpoznać jej powołanie nihilistyczne. Zaproponował pojęcie jej jako filozofii rozwijającej się „wzdłuż linii Heidegger – Gadamer”, wyznaczył typy idealne, na kanwie czego dokonał, skądinąd wartej rozważenia, konceptualizacji hermeneutyki.

Ch. R. Browningowi Czytelnik zawdzięcza rzeczywisty obraz życia w obozie, widziany oczyma więzionych Żydów. Zyskuje pogląd na istniejącą tam hierarchię więźniów, wewnętrzne podziały, relacje z nazistami i ukraińskimi wartownikami oraz mechanizm wyzysku zwykłych więźniów przez „obozową elitę”.

Znakomity album zatytułowany „Polski street art: część 2. Między anarchią a galerią” jest przeznaczony dla wszystkich tych, którzy potrafią i nie boją się dostrzegać oraz podziwiać wytworów wyobraźni innych ludzi. Warto zastrzec, że propozycja wydawnicza Carta Blanci skłoni niejednego Czytelnika do bacznego rozejrzenia się po swojej okolicy lub patrzenia na miasta z zupełnie innej, dotąd lekceważonej perspektywy.

Recenzowaną publikacje można uznać za zbiór wielu ciekawych elementów, m.in. zapisów historycznych, wypowiedzi znawców w określonej dziedzinie, zapisów przeprowadzonych rozmów czy fragmentów powieści. Zdecydowanie należy uznać, iż daje to bardzo szeroki ogląd na omawiany temat. Nie można powiedzieć, iż przedstawiane sytuacje mają wymiar jednoznaczny. Bowiem na łamach recenzowanej publikacji ściera się mnóstwo poglądów na temat możliwości porozumienia polsko-rosyjskiego.

Zajmujący, lecz wymagający od Odbiorcy wiedzy i umiejętności krytycznego myślenia jest rozdział zatytułowany „Efekty prototypowego w języku”, w ramach, którego autor przedstawił teorię, iż język korzysta z aparatu poznawczego człowieka, a także implikacje tegoż zjawiska.

Pierwsza recenzja książki traktującej o Sekcie Smoleńskiej i hipsterach.

To niebanalna opowieść o samotności strącającej człowieka z poziomu rzeczywistości do funkcjonowania na granicy marzeń i wspomnień. O lawirowaniu ku zapomnieniu, zatraceniu w niespełnieniu i wielkim poszukiwaniu czegoś wielkiego, acz niezdefiniowanego.

Doznania i wrażenia z podróży, opisane na kartach recenzowanej publikacji, jawią się jako próba zgłębienia pragnienia pokoju, marzeń, balansowania pomiędzy utratą duszy a ratunkiem ciała,które według autora znamionują Europejczyków.

„Niewiadomski. Zabić prezydenta” jest dziełem z pewnością rzetelnym. Zawiera myśl przewodnią – to prawda, ale nie stara się ponad miarę oceniać i szukać argumentów za lub przeciw. Bardziej zajmujące okazało się dla Autora znalezienie odpowiedzi na pytanie „dlaczego”, a polem jego poszukiwań staje się cała biografia Niewiadomskiego – zresztą bardzo złożona tak, jak mnogość zainteresowań oraz działań, które podejmował.